Morgunblaðið - 17.10.2003, Blaðsíða 43

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 17. OKTÓBER 2003 43
enda ókrýndur höfðingi ættarinnar,
ekki lék neinn vafi á því í huga okkar
allra.
Að vita af Siggu frænku og Henn-
ing á mínum námsárum í Reykjavík
var ómetanlegt. Stundum var hringt
í frænku þegar álagið í prófunum var
yfirþyrmandi, eða bara skroppið í
kaffi og spjall yfir bakkelsi, og ein-
hvern veginn kom maður alltaf létt-
ari í sinni heim úr þeim heimsókn-
um.
Heimili þeirra Siggu og Hennings
stóð öllum opið sem þiggja vildu og
var þar oft margt um manninn. Hjá
þeim hjónum var svo sannarlega nóg
hjartarúm.
Ömmu og afa reyndust Sigga og
Henning ómetanleg þegar aldur og
sjúkdómar fóru að sækja á, bæði
amma og afi dvöldu langdvölum í
Ljósheimunum og þá sérstaklega afi
hans síðustu ár. Þar naut hann hjúkr-
unar og umhyggju Siggu og hjálpar
Hennings, og hafi þau bæði ævarandi
þakkir okkar hinna fyrir.
Trúarvitund Siggu frænku var
sterk og sannfærandi og oft í gegnum
tíðina spjölluðum við saman um
trúarleg málefni, þau samtöl eru nú
geymd sem dýrmætur fjársjóður í
hjarta mínu.
Mynd sú sem ég á í hjarta mér af
þessari stórbrotnu konu er skýr og
hrein. Af frænku sem sópaði að og
aldrei var lognmolla í kringum, sem
alltaf hugsaði fyrst um aðra, gaf af
heilum huga líf sitt og starf guði, með
þá lífssýn að ekkert væri mikilvægara
en fjölskyldan og tryggðin við hana.
Hafðu þökk fyrir allt og allt elsku
frænka.
Elsku Henning, Birgir, Ómar og
fjölskyldur, pabbi og systkin, ykkur
öllum sendum við okkar innilegustu
samúðarkveðjur.
Friðþóra Ester Þorvalds-
dóttir og fjölskylda.
Ég var ekki há í loftinu þegar ég fór
fyrst í pössun til Siggu frænku og
Hennings. Mikill samgangur hefur
ávallt verið milli okkar og óteljandi
yndislegar minningar koma upp í
hugann sem aldrei verða frá mér
teknar. Þessar minningar ylja.
Sigga frænka hafði óbilandi trú á
okkur systkinunum, endalaust af fal-
legum orðum í okkar garð og til
þeirra Hennings var ávallt gott að
koma.
Mér þykir svo vænt um að litla
dóttir mín fékk að koma í faðm þinn
áður en þú kvaddir, þykir svo vænt
um að þið Henning komuð í skírn
hennar og þegar hún verður stærri
ætla ég að segja henni frá þér. Bros
Dýrleifar Unu hjálpa mér á sorgar-
stund og ég veit að ég verð að vera
sterk hennar vegna.
Ég minnist hlýju þinnar, trúar og
kærleika. Falleg orð þín á brúðkaups-
degi okkar Ingþórs í fyrra. Þú varst
líka perlan mín.
Það er svo sárt að skrifa þessi orð
og enn á ég erfitt með að trúa að þú
sért farin. Stóri kletturinn í fjölskyld-
unni farinn og eftir erum við litlu
steinarnir eins og pabbi komst að orði
daginn sem þú kvaddir. Þetta eru orð
að sönnu. Þú varst engillinn sem um-
vafðir fjölskylduna og ég trúi því að
þú munir halda því áfram.
Þínir miklu kraftar höfðu þorrið
undir það síðasta og það var því gott
þú fékkst að kveðja, þú hafðir lifað
góðu lífi og varst tilbúin í ferðalagið.
Þegar ég sá þig í síðasta skiptið viss-
um við báðar að þetta var kveðju-
stund. Það var erfið stund. Ég mun
aldrei gleyma hendinni sem ég kyssti
þá.
Sigga frænka hafði dálæti á ljóðum
og mig langar aðeins að rifja upp
lokaljóðlínur í kvæði sem unglings-
stúlka samdi til frænku sinnar á
fimmtugsafmæli hennar. Þær voru
eitthvað á þessa leið: … þegar við lít-
um til baka og hugsum um þær
stundir sem við höfum átt og allt það
sem við gerðum saman færist bros yf-
ir andlit bæði hlýtt, glatt og kátt sem
minnir okkur á allt sem við höfum átt
og þótt gaman.
Elsku Henning, guðfaðir, hugur
minn er hjá þér. Nú er það okkar að
umvefja þig á sama hátt og þið Sigga
hugsuðuð um okkur.
Hrönn.
Ein af þýðingarmestu persónum í
lífi mínu, Sigga frænka, er látin langt
um aldur fram. Ég líki stundum lífs-
göngu okkar við leikrit þar sem þeir
sem í kringum okkur eru fara með
misstór hlutverk. Sigga frænka var
með eitt af aðalhlutverkunum, stórt
eins og hjartað í henni. Svo stórt að
þar var rúm fyrir alla þá er kynntust
þessari stórbrotnu konu.
Fyrstu minningar um frænku mína
eru þegar hún var að koma norður í
heimsókn á sumrin til móður minnar,
föðursystur sinnar.
Þegar ég var 12 ára komu upp að-
stæður hjá mér sem urðu til þess að
ég var hjá Siggu frænku og hennar
yndislega eiginmanni brot úr ári og
gekk í Vogaskóla. En ég gekk líka í
annan skóla fyrir hennar tilstuðlan og
það var sunnudagaskóli Langholts-
kirkju. Trúin spilaði ákaflega stórt
hlutverk í lífi frænku minnar og þegar
ljóst var að stutt yrði í að lífsgöngu
hennar lyki og ég fór til að kveðja
hana kom berlega í ljós hversu trúföst
hún var.
Ég er svo þakklát fyrir að hafa átt
þig fyrir frænku, þakklát fyrir allt
sem við höfum átt saman, þakklát fyr-
ir plássið sem ég átti í hjarta þínu og
þakklát fyrir að hafa verið í bænum
þínum og í trausti þess að ég verði
það áfram í nýju heimkynnunum þín-
um kveð ég þig með ljóði Þórunnar
Sigurðardóttur.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt.
Þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér.
Og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer.
Þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð.
Þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Ragnheiður Rut Friðgeirsdóttir.
Síst vil ég tala um svefn við þig.
Þreyttum anda er þægt að blunda
og þannig bíða sælli funda –
það kemur ekki mál við mig.
Flýt þér, vinur, í fegri heim.
Krjúptu að fótum friðarboðans
og fljúgðu á vængjum morgunroðans
meira að starfa guðs um geim.
(Jónas Hallgrímsson.)
Sigga frænka er dáin, en eftir lifir
minningin um hjartahlýja, hlátur-
milda, stjórnsama konu með stóran
faðm sem rúmaði allan heiminn.
Það er margs að minnast. Fjöl-
skylduboðin verða ekki söm þegar
hún kemur ekki, heldur ræðu og skil-
ar kveðju frá fjarstöddum ættingjum.
Óspör á hrósið fyrir það sem henni
þótti vel gert og gaf góð ráð um það
sem henni þótti mega betur fara.
En þetta er leiðin okkar allra þótt
okkur finnist hún hafa birst svo alltof
fljótt í þetta sinn. Og því verðum við
að taka hversu erfitt sem það er.
Elsku Sigga, að hafa átt þig að er
auðlegð sem ekki verður frá mér tek-
in.
Hafðu þökk fyrir allt og allt.
Guð geymi þig.
Rebekka Sigríður.
Nýlátin er í Reykjavík Sigríður
Jóhannsdóttir, húsfreyja í Ljósheim-
um 18, eftir langa og erfiða baráttu
við illvígan sjúkdóm. Sigga frænka,
eins og við frændfólkið nefndum
hana í daglegu tali, var að mínu mati
ákaflega merkileg kona. Við vorum
systkinabörn, ég að vísu áratug eldri
en hún. Hún var fædd og uppalin fyr-
ir norðan þar sem síldin réð ríkjum.
Foreldrar hennar, sem bæði voru
kennarar að mennt, þau Friðþóra
Stefánsdóttir og Jóhann Þorvalds-
son, bjuggu á Hverfisgötu 4 á Siglu-
firði alla sína búskapartíð og eign-
uðust fimm börn og var Sigríður elst
þeirra. Þar bjó og amma okkar
beggja og vorum við systkinin frá
Neðri-Nöf af þeim sökum tíðir gestir
í þeim ranni. Jóhann, faðir Sigríðar,
var mikill hugsjónamaður og frum-
kvöðull, ekki aðeins í sinni heima-
byggð heldur og á landsvísu. Hann
sat um tíma í bæjarstjórn kaupstað-
arins, var forystumaður í bindindis-
og skógræktarmálum um áratuga-
skeið og sinnti þeim störfum af frá-
bærum dugnaði svo eftir var tekið.
Hér var um að ræða hreint hug-
sjónastarf sem aldrei var tekinn eyr-
ir fyrir.
Þessa get ég hér ekki að ástæðu-
lausu. Sigríður líktist föður sínum
mjög hvað þetta snerti. Hún var mikil
hugsjónamanneskja, strangtrúuð og
heiðarleg og mátti ekkert aumt sjá
svo ekki væri reynt úr að bæta. Henni
var einkar annt um aldraða og sjúka,
enda sjálf sjúkraliði að mennt. Hún
lét sér einnig annt um hag og heilsu
ættingja og hughreysti og jafnvel
hjúkraði þeim sem sjúkir voru. Sjálf
veiktist hún af krabbameini fyrir
þremur árum, sem nú varð henni að
aldurtila. Sjálf kvartaði aldrei um
sinn hag í þeirri orðræðu en lét hverj-
um degi nægja sína þjáningu. Eitt
hennar síðustu verka var að undirbúa
og sjá um greftrun háaldraðrar móð-
ur sinnar norður á Siglufirði, þá hel-
sjúk sjálf. Já, það var reisn yfir henni
Sigríði frænku.
Sigríður kveið ekki vistaskiptun-
um. „Það er bjart framundan,“ sagði
hún í síðustu heimsókn minni á
sjúkrahúsið. Hið gullna hlið stóð
henni þegar opið. Eiginmanni henn-
ar, Henning Finnbogasyni, sonum og
fjölskyldu þeirra og öðrum ættingj-
um sendi ég og öll mín fjölskylda
bestu samúðarkveðjur.
Systkinin frá Nöf og fjölskyldur.
Morgunn, – bjartur, hlýr, einn
þessara, þegar dísir vorsins bíða þín
brosandi á dyrahellunni með fangið
fullt af gjöfum til þín, og fylgja þér
síðan út á starfsvöllinn, takandi þátt í
amstri þínu og önn. Á slíkum degi
kynntist eg Siggu frænku fyrst. Hún
sat með ungan son sér við hlið, leitaði
með honum lausna á gátuhnútum
námsbókar, skýrði og fræddi á leiftr-
andi, laðandi hátt, svo að undrun
mína vakti. Forlaga dísir hjöluðu mér
við hlust, að þar sæti kona sem ætti
eftir að verða ein af driffjöðrum safn-
aðarstarfsins í Langholtsprestakalli.
Já, hvílíkt lán var það, er hún gekk til
liðs við kirkjuna hér af slíkum smit-
andi krafti, að fólk hreinlega hreifst
með og gerðist sjálfboðaliðar, tók við
kyndlum frumherjanna, hélt þeim
hátt á loft, og í bjarma þeirra vann á
þann hátt, að lengi mun íslenzk kirkja
búa að, – vera máttugri boðberi kenn-
inga þess kærleikans guðs er hún
krýpur.
Frú Sigríður varð máttarstólpi í
kvenfélagi safnaðarins; sat í sóknar-
nefnd og var ýtt í forsvar stjórnanna
beggja. Já, hún varð fulltrúi safnaðar-
ins í nefndum og ráðum, flugmælsk,
svo við er þekktum hlýddum stolt á,
en ókunnir hrifust með, gerðu marga
drauma hennar að sínum. Hún gekk
til starfa meðal sjúkra og aldraðra,
bar til þeirra ljós umhyggjunnar, las
meira að segja til sjúkraliðaprófs, til
þess að kunna betur til starfans.
Leiddi og studdi, var með fjölskyldur
í fangi, áhyggjur þeirra og kröm, yf-
irgaf þær ekki, fyrr en Gullnahliðið
lokaðist á eftir þeim. Og áður en þú
gazt deplað auga voru nýjar komnar í
fang hennar, því kærleikurinn stend-
ur aldrei aðgerðarlaus hjá, er hann
líðandi lítur. Studd af maka og fjöl-
skyldu gekk hún til þessarar þjónustu
fullviss um það, að hún væri að leggja
gullþráð á vefstól framtíðar íslenzkr-
ar þjóðar. Hún tók þátt í ferðalögum
safnaðarfélaga og kórs, jafnvel á er-
lenda grund, stolt og glöð yfir að fá að
vera fulltrúi þess musteris er hún og
félagar hennar voru að reisa á Lang-
holtshæð.
Það var ekki erfitt að vera prestur
með slíkan starfskraft sér við hlið.
Sofin og vakin fylgdist hún með, bar
inn á borð mitt lista um sjúka; fátæka
sem okkur bæri að sinna, muna eftir,
nú líka þá sem við áttum að gleðjast
með á merkum dögum. Undrandi
hugsaði eg oft um, hvernig hún gat
teygt úr dögum sínum, því auk starfs-
ins í kirkjunni rækti hún frændsemis-
og vinaböndin af þeirri list, að þar
trosnuðu ekki þræðir. Meira að segja
helsjúk tók hún þátt í enn einu félag-
inu, þeirra sem fundu krumlu sama
sjúkdóms á herðum, gekk með þeim á
laugardögum, meðan fætur hlýddu, í
floskirkju Laugardalsins, stráði þar
um sig geislum þroskaðrar sálar.
Við hjónin þökkum Siggu frænku
gullin öll er hún bar okkur, og við
drúpum höfði með Langholtssöfnuði,
skólafélögum, félögum af æskuslóð í
þökk til þess guðs er sendi frú Sigríði
sem ljósengil á jörðu.
Veri hún og þeir sem hjarta hennar
sló fyrir guði falin.
Kristín og Haukur.
Þú átt að vernda og verja
þótt virðist það ekki fært
allt sem er hug þínum heilagt
og hjarta þínu kært.
Vonlaust getur það verið
þótt vörn þín sé djörf og traust.
En afrek í ósigrum lífsins
er aldrei tilgangslaust.
(Guðm. I. Kristjánsson.)
Mér er minnisstætt þegar ég, sem
barn, sá Siggu frænku í fyrsta sinn í
fjölskylduboði. Þessi fallega kona
með suðræna yfirbragðið, tindrandi
dökk augu og glaðlegt brosið vakti
óskipta athygli mína. Ég var svo viss
um að hún væri frá útlöndum að það
var ekki fyrr en ég heyrði hana tala
íslensku sem ég áttaði mig á því að
hún væri í raun íslensk og það sem
meira var, frænka mín. Ég ákvað það
þá að Sigga frænka væri fallegasta
kona í heimi.
Og árin styrktu einungis þá skoðun
mína. Fegurð hennar, hlýja og mann-
Hjartans þakkir fyrir auðsýnda samúð, vináttu
og hlýhug við andlát og útför elskulegs eigin-
manns, föður, tengdaföður og afa,
GRETARS BÍLDSFELLS GRÍMSSONAR,
Syðri-Reykjum,
Biskupstungum.
Sérstakar þakkir til þeirra sem önnuðust hann í
veikindum hans.
Lára Jakobsdóttir,
Grímur Þór Gretarsson, Ingibjörg Sigurjónsdóttir,
Sigurður Ólafur Gretarsson, Selma S. Gunnarsdóttir,
Guðmundur Hrafn Gretarsson, Þórey S. Þórisdóttir,
Ingibjörg Ragnheiður Gretarsdóttir, Sigurgeir Guðjónsson,
Dagný Rut Gretarsdóttir, Einar Guðmundsson
og barnabörn.
Innilegar þakkir til allra þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug við andlát og útför eigin-
manns míns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
BRYNJARS G. ÍVARSSONAR,
Möðrufelli 3,
Reykjavík.
Halldóra Karvelsdóttir,
Örn Ægir Brynjarsson,
Ómar Brynjarsson,
Halldóra Berglind Brynjarsdóttir, Andrés Einar Einarsson,
Hlöðver Már Brynjarsson, Sigrún Inga Sigurgeirsdóttir,
Sigurður Ívar Leifsson, María K. Ásmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.