Tíminn Sunnudagsblað - 25.11.1962, Blaðsíða 16

SVERRIR HARALDSSON:
STEINKUDYS
Burt frá dagsins önn og ys
einmana ég göngu þreyti,
staðnyemist hjá Steinku-
dys,
stórri urö með þessu heiti;
sezt á háan hellustein.
Hugans vitjar gömul saga
konujinar, er bar hér bein.
Bergmáil löngu gleymdra
daga.
Liðni timinn líður hér,
llkt og myndir yfir tjaldið.
Og það nafn, sem urðin ber,
enn þá fœr mér trega
valdið.
Hér fœr þögnin máttugt
mál,
minninganna sögu rekur.
Og í minni eigin sál
óttablandna hrifning
vekur.
Þú, sem forðum bein hér
barst,
bráðum gleymd á vorum
dögum,
syndug kona, sakf&lld
varst,
siðan dœmd að mannalög-
um,
máttir þola mannlegt böl.
meir en nokkur skilið
getur.
Allt þitt líf vár eintóm kvöl,
au.ðnulitla Steinkutetur.
Gengileysi, gœfutöp,
grýtta braut með þungum
raunum,
örlög köld og eítruð sköp,
ástin fcerði þér að launum.
Ævisögu enginn veit,
eins og þína, dapra, svarta.
Samt var ást þin heil og
heit,
heillum flúna konuhjarta.
Meðan beiðstu hjartahrelld
hinzta eftir lausnardegi,
œgikvölum ofu,rseld,
ein á dau.ða.ns myrka vegi,
bað þá ekki syndug sál
sjálfan guð hinn mildi-
ríka?
Veitti ekki viðkvœmt mál
vonarinnar huggun slika?
Heima biðu börnin ung,
bjargarlaus í koti sínu.
Örvœntingin ofurþung
um sig bjó i hjarta þlnu.
Hvar var lifs og líknarvon,
Ijósgeisli i myrkn sendur?
Litla dóttur, Ijúfan son
leiddi bœn i drottins
hendur.
Þega.r biður syndug sál
sjálfan guð i þungum
raunum,
hlustar hann á hjartans
mál,
huggun veitir svo að laun-
um.
Og um blessun baðstu
heitt,
breyska kona, gœfuflúna.
Drottinn sagði: — Víst skal
veitt,
veika döttir, bœn þin núna.
— Brauztu, að vísu barnið
mitt,
boðorð min í þessum heimi.
Held ég samt, að hjarta
þitt
hreinan kjarna enn þá
geymi.

Móðurást og trausta trú
tel ég þar að megi finna.
Iðrun sönn þér opnar nú
inngöngu til barna minna.
Síðan engli sinum bauð
sjóli hœða jarðar vitja:
— Þreytta sál úr þungri
\ nauð
þú skalt hingað til min
flytja!
Burt frá lífsins sáru scrg
sendiboðinn Steinku leiddi.
Inn i himins bjarta borg
bœnin hennar veginn
greiddi.
Dagurihn, sem dimmur
rann,
dreifði sundur rökkur-
tjöldum,
og í klefa fangann fann
framliðinn á beði köldum
Friðarbros um föla kinn
flestir sáu, enginn skildi.
Sýndi allur svipurinn
sálarró og hjartamiidi.
Þegar liðið hafði hold
hlotið da.uðuns likn og
nceði,
vildi enginn vigða mold
veija fyrir grafarstœði.
Utangarðs í djúpri dys
dœmdist hún í sekt að
hvíla.
Fjarri dagsins önn og ys
urð og klappir beinum
skýla.
★
904
T í M I V fí — SUNNUDAGSBLAÐ