Tíminn Sunnudagsblað - 25.11.1962, Blaðsíða 22

Þið þekkið hann Vilia
Framhald af 895. síðu.
í augun og neri fast. Síðan leit hann
út aftur. Ekkert var sjáanlegt. Það
var ekkert, þar sem gamli, digri trjá-
stofninn nam við jörð, nema rykugt
kögur af skrælnuðu grasi. Hann nötr-
aði á beinunum og horfði niður yfir
ruslaralegan garðinn, líkt og hann
hefði aldrei séð jafnfagra sjón Það
var blessun og fró að flæðandi tungls
birtunni. Harði hnúturinn sem verið
hafði í höfði hans, losnaði og rakn-
aði, og hann fann, að hann var aftur
ungur og sterkur. Hann langaði til að
hrópa hástöfum og stökkva um her-
bergið.
Winnie Mae muldraði eitthvað í
svefninum, og hann sneri sér við og
leit á hana. Þunnur náttkjóllinn 1á í
fellingum uppi' undir höndum, og
þarna lá hún, með krosslagða fætur,
og það glampaði á hvítan belginn á
henni í tunglsljósinu. Hún kumraði
við, þegar hún reif af sér svefninn,
og lukti síðan örmum utan um þung-
an líkamann, sem hvíldi ofan á henni.
„Þú manst eftir mér“. hvíslaði
hann. „Það er Villi. Þú þekkir hann
Villa".
Hún flissaði og dró hann fastar að
sér Andardráttur hennar fór að
verða hraðari, og fingurnir klóruðu
bak hans eins og kisuklær. Hún engd-
ist undir honum, og hendurnar fikr-
uðu sig hærra og hærra, upp um
herðarnar á honum, upp eftir háls-
inum . . .
Skyndilega varð eins og spreng-
ing undir honum og hræðilegt
angistaróp. Villi kipptist aftur á bak,
þegar neglur hennar ristu niður and-
litið á honum, og síðan fann hann
líkt og nísfandi sting, þegar hún
keyrði hnén upp Hann staulaðist frá
rúminu, með hendurnar fyrir blóð-
ugu andlitinu.
Hendurnar á honum! Tímjnn stöðv
aðist í ægilegri martröð, þegar fing-
urgómarnir sendu þau skilaboð gegn
um taugaendana, að á berum skall-
anum hefði allt í einu þotið upp
þykkur, stífur hárlubbi Hann rykkti
höndunum niður og hélt holum lóf-
unum fyrir sér. Ferskt blóðið var
svart í tunglsbirtunni — og ekki að-
eins blóðið! Hann snarsneri sér að
brotna speglinum, og þá fyrst sá
hann sjálfa sig. Hvapmikili líkaminn
með slappri ístru var horfinn f hans
stað kominn líkami af þeldökkum
ókunnugum manni — en þó ekki ó-
kunnugum!
Fingurnir þreifuðu sig eftir enn-
inu og þukluðu eftir litla, rauða
skotgatinu, það var þar ekki 'lengur.
Og tíminn tók aftur á rás Winnie
Mae hélt áfram að hljóða, og þungir
fætur ruddust upp stigann úr eld-
húsinu.,
Hann reyndi að gefa skýringu. en
það var ný mýkt í röddinni, sem gerði
allt að iygi, sem hann reyndi að
segja. Þegar dyrunum var hrundið
upp; stóð hann við andartak og rétti
fram hendurnar biðjandi.
„Nei“, kjökraði hann. „þetta er
Villi. Þið þekkið hann Vilia.“
Þeir komu hægt og hægt út úr
og þá beið hann ekki
boðanna. Hann tók eitt skref hægt
aftur á bak, síðaii tvö, og þegar hann
fann gluggasylluna nema við kálf-
ana á sér, snerist hann á hæli og
vatt sér út um gluggann út á hall-
andi þakið Þegar hann kom til jarð-
ar, reyndi hann enn að gefa skvr-
ingu, en þá mundi einhver eftir byfs-
unni sinni.
Hefði Villi verið hann sjálfur,
mundu þeir hafa elt hann uppi ú
fyrstu mílunni, en nýi, fjaðurmagnaðj
líkaminn hans bar hann áreynslu-
laust gegnum náttmyrkrið. Ef ekki
hefðu verið hundarnir, hefði hann ef
til vill komizt undan.
Einhver hafði á sér spil, og þeir
drógu allir. Pete Martin dró lægst, óg
hann varð að fara heim og sækja
benzínið. K. E. þýtlili.
LÍKNESKI ÓLAFS HELGA -
Framhald af 894. sí3u.
létta ófögnuðinum af staðnum. Fólk-
ið gerir sér að venju að hneigja sig
fyrir líkneskjunni.
Hinn 26. september 1706 er meist-
ari Jón biskup Vídalín að vísitera á
Kálfafellsstað. Hann lætur bóka: „In
ornamentis og instrumentis á kirkjan
þetta: — prédikunarstól af panel-
verki,' málaðan með olíufarfa, gler-
glugga yfir prédikunarstól og annan
yfir altari, item Ólafs kóngs líkneski
hefur presturinn tillagt".
Og árin líða. Séra Jakob situr Kálfa
fellsstað til æviloka 1717, full 28 ár,
án þess að verða meint. Álögum
völvunnar er hrundið. Ólafur kóngur
trónar á kórbitanum, og fólkið held-
ur áfram að hneigja sig fyrir hon-
um, enda lætur hann ekki að sér
hæða. Kristján Vigfússon sýslumaður
gerðist til þess í gáska að höggva
einn fingur af dýrðarmanninum, og
hófst þá ólánsferill hans; Kristján
endaði sem niðursetningur í Suður-
sveit, en prestur staðarins l.ét smiða
nýjan fingur á Ólaf helga.
Seint á 19. öld var byggð ný kirkja
á Kálfafellsstað. Ólafur fékk sinn
stað á kórbitanum, en var nú látinn
horfa inn í kór ; stað þess að horfa
fram og taka við lotningu safnaðar-
ins, er hann gekk í kirkju. Menn
kunnu þessu illa og þótti sem verða
mundi upphaf ernhverra óhappa, enda
fauk kirkjan skömmu síðar og brotn-
Lausn 37.
krossgátu
aði í spón. En eftir veðrið fannst
líkneskið úti í skafli, stóð þar upp-
rétt og hafði ekki sakað, Þótti mönn-
um þá sem enn væri eigi þrotinn
kraftur Ólafs konungs, er hann lét
líkneski sínu þyrmt i slíkum voða-
Og verður því þó eigi neitað, að horf-
inn var fagur farfi af hinu sögn-
fræga átrúnaðargoði, þegar kirkjan
gaf það Fomgripasaíninu árið 1388,
tveimur árum eftir skaðaveðrjð.
Meistari Jón hefur sýnilega ekki
amazt við því, þótt presturinn gæfi
kirkju sinni þessa helgimynd, enda
sýna fleiri dæmi, að nokkur dýrkun
Ólafs konungs hefur ekki verið lög<5
mönnum til lýta löngu eftir siða-
skipti.. Líkneskið er ekki eftirlegu-
kind úr pápísku, heldur hefur þa’Ö
verið nýtt, þegar séra Jakob fékk
það handa kirkjunni, iíklega smíðaö
í Noregi.
s r ;• . p ó 11
F fí l l M fi P u R > fí L L fl
K •c g T í u N D 1 N
fí' s ■9 s T 0 p p V s> 'V
p W T .ö r N p 0 Ú (5
í.„ n R i F |É s N J fí & fl
w Æ R ó fi T u ■R í > T <r
b T u i i P S Ó M I L l ul
r 1 T i K U s u P s E L J A ’k
u S É s K E M s T > S Ó u
# s V E N D 9 R i fi p! E s K £
i 5 fl r R N N i S K K K fi É £
:,9 N & fí R fi ft fí p K fl s T Á.
0 N s fí N il R R i T b F
Æ 0 ■r R fí Ð 2 E % i D fi w fl
N fi n s É K fí F F * E Ð U R
T Tf T M i R fl N P N N fi •R E l<
A a N 1 R l fl U K P § T, 0
| s K á N 1 bk fí' R fi *T V í S.
fl' S T fí R K 0 S s 1 R fl u s 9L
P R V" E T É fi' H L m U
F y 7, i R i B í L V rt
-> K £ R U s T. U P ft F
910
T í M I N N — SUNNUDAGSBLA®