Tíminn Sunnudagsblað - 24.02.1963, Qupperneq 2

SIGURJÓN JÓNSSON
FRÁ ÞORGEIRSSTÖÐUM:
SVAL VOGA-
HVÍTINGUR
Síðla sumars stendur Sandsbóndinn á engjateig, og:
Svanur flýgur að sunnan að:
Grösum feigum dauðadá
dæmir, geigar hvcrgi,
einn á teig með orf og ljá,
á sér veig í bergi.
Þó hann svigni að þæfa jörð,
þráin dignar valla, —
augum lygnir út á fjörð,
enn þá skyggn til fjalla.
Undan gýg, sem áður kvað,
— eimi ag vígum sneri —
svanur flýgur sunnan að
silfrinstíg úr veri.
Álftin biður eld né högl
engra griða — að vonum,
sumars miðju sár og þögl
situr i friðlöndonum.
Þar sem hverir elda óp
inn við frera mjallann,
sinn hún gerir sælan hóp
suður í veri — allan.
Þegar hallar sumri, að sjá
sækir úr fjalla gjóstj
hátign mjalla, — hlýðir þá
hljóðu kalli í brjósti.
Á þér, Ijómi ísagemis,
ekki er gróm né drafna,
eins og Ijómur æðra heims
er þinn rómur jafnan.
Meðan fer um ýmsa átt
ekki þéruð snilli,
FÁIR HAFA HAFT MEIRl STYRK í
MÁLI EN SANDSBÓNDINN — GUÐ-
MUNDUR FRIÐJÓNSSON. OG HÉR
LEIÐIR EINN AÐDÁENDA HANS OKK-
UR VIÐ HÖND SÉR UM LJOÐHEIMA
HANS.
muntu bera hálsinn hátt
hvers og frera milli.
Veðuráttan sína sök
sækir þrátt — hin grimma,
þar sem háttar þú i vök
þorra-náttu dimma.
Inn með fjöllum, út á sjá
átt í snjöllu þófi,
þegar mjöllu mokar frá
mánahöll í kófi.
Þér hefur fundizt þungt um blund
þar sem hundar ganga,
flúið undan mennskri mund
marga stund og langa.
Jökulandar svani sjá
sitja á tandri fanna,
þeim hefur bandag þoku frá
þorri landvættanna.
Meðan fjólu morgunlaug
metur skólagjaldið
meðan sól frá miðju-baug
mælir Njólu í tjaldið:
Teygðu alda söngva-són,
sveigðu faldinn Ijósa:
sólarvaldur, lind og lón
láttu aldrei frjósa.
Ef úr lendi mátaðs manns
má ég hendi benda,
þá er að venda þökk til svai.
þýða hcnding senda.
í Haustkvæðj biður skáldið sólma að fresta sængur-
göngu. Árstíðarskiptin hafa þá hljóðu ósk að engu. Sól-
in fer hiklaust sína bunguleið Lyngbrekkan fölnar,
björkin sölnar, svalur súgur fer um sveitir, svipþung-
ur og ónærgætinn. Fossúðinn hélar á berginu, og far-
fuglarnir búast að heiman. Bóndmn starir á eftir fugl-
unum, óskar þeim fararheilla og hvetur þá til að koma
aítur að vori. Hann lítur út um ijórann, leggur vanga
að rúðunni. Það rennur upp fyrir honum, að örlög hans
sjálfs eru jöfn örlögum blómsins í skammdegi og lág-
gengri sól:
Og hópur svana, er heiman flaug
um hérað — engu að skáldi laug:
að voru afkvæmi veðrin sauma,
er vetur magnast og þyngir drauma.
Sú örlagaspá rætist fyrr en varir. Og í Jólaföstuvís-
um er sagt frá því, að veður gerast válynd með jarð-
bönnum og ísalögum, ibúðir álfa skjálfa og giljarimi
ymur, en morðfús mjallarhella nálgast norðan úr
Greipum.
Þyrmir ei álft né ormi
ólm á Garðarshólma,
gjósta, rám af rosta,
reið við sól og heiði.
Hildur gráan galdur
gelur í norðan-élii
sekkur í syrjumökkva
sól á föstu jóla.
T í M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ