Tíminn Sunnudagsblað - 24.02.1963, Qupperneq 22

að upphaflegt and nýbýliiins er fyrir
löngu komið undir réttar jarðir aft-
ur, sem vera bar, en einungii tals-
mál um hugsanlegt veiðiítak Stykkis
hólmskirkju. Sjálft (ný)býlið Baul-
árvelli er þannig fyrir löngu úr
sögunni sem sérstök eign og landið
orðið eign og upprekstrarland byggð-
armanna, eíns og áður var. — Lauk
þar með þessan sérstæðu og að vissu
leyti sögulegu tilraun hins opinbera
um nýbýli á íslandi, og sýnist hin fyr-
irheitna ,,náðar lénan“ konungs og
samfylgd hinna sólbökuðu Vestur-
Indía lítt hafa dugað þessu íslenzka
fjallabýii til lífvænlegrar frambúðar.
í landi er bóndinn nálega bjTgð-
ur í fönr., föndrar við líftóruneista,
sem leynist í brjóstinu, þó að saum-
að'sé að vonum og þjappað að þrám.
í lognfrostinu læsist launklípin skó-
kreppa að tám, ratar brekkuna frá
hælum og hnjam að herðablöðum og
hverfist þar í lúa.
Sveinstauli, sem skoðar hafþökin,
er hræddur, eins og dýr í boga. Heim-
urinn er svo harðbrjósta. Guð dylst
í vafurloga — og á himni er enginn
friðarbogi.
Króknar ekki íslenzka þjóðin í
þessu stórveldi hrímþursanna?
Drengnum sýnist ráðlegast að flýja
sem fyrst af hólmi----------en hvert?
Hann situr kyrr og horfir í fjarskann
á hillingar, sem dansa glaðlyndar við
jaka úti í dyrum fjarðarins.
Ef spurt er um hátterni hilling-
anna, anzar hin himneska speki með
þöglum bendingum. Svörin skýrast,
þegar suðrænan andar á hafþökin,
svo að þau leysa landfestar. Særinn
rís upp úr ládeyðunni.
Og í hlekkjum vetrarins dreymir
lindina og lækinn — og hið neðra
er jörðin óbreytt að yl.
Það er eigi torskilið, þó að Sands-
bóndinn, sem kynntist í æsku ísaár-
unum, kenni nokkurs beygs, þegar
sumri hallar og svanur flýgur sunn-
an að. Hann veit, hvernig helfjötr-
ar frostsins nista hold og bein. svo
að kular í neglur löngu síðar.
Svatvoga-Hvítingur
Framhald af 171. síSu.
sirandhögg, iðkar flennudans og reis-
ir seiðhjalla, fyllir dældir, eins og
haustull sé kembd í lára, og mok-
ar yfir lyngtætlur hreindýranna. Þá
komast margir að ósekju í vanda.
f stórhríðar nágrennd mun heigl-
um ei hent,
að halda uppi vörnum og laukrétt-
ir standa,
er meinvættur yggld hefur boga
sinn bent
og berserksgang framið og vegið
til landa.
Við sjávarmál getur þá sendlinga
fennt.
En svönum er meinað og spörfugli
að anda.
Svo lygnir undir kvöld. Gluggar
bæjanna eru loðnir af hrími. Það er
svefndrungi 1 hverjum ískristal
Þögn næturinnar verður óvenjulega
djúp. Þegar birtir að morgni, sést,
að Svalvoga-Hvítingur, hafísinn, hef-
ur dáleitt sæinn og þaggað brimgný
og bárugjálp.
Hafið er lagi í læðing og landið
drepið í dróma. Ármynn; og lindir
liggja í flatsængum undir drifhvít-
um lökum. Heiðríkja himinsins er
stálköld, og sólin slær ofbirtu í aug-
un, sem stara é harðlæst sund.
Veröld hins norræna vetrar er stór-
brotin. Torg og turnar marmaraborg-
arinnar eru fagurlega skreytt í skini
morgunsins. I misfellum skaranna
leynast þau lífsmögn, sem geta ekki
skilið við hafið. Stórhveli verjast i
vökum. Dauðvona sjófuglar eru grafn-
ir í krapastorku. Milli lífs og dauða
er spönn í heljarhörkum og frost-
reyk.
En þarna er veiðistöð bjarndýr-
anna.
BEBNAMÁLIÐ HÚNVETNSKA
Framhald af 174. síSu.
í öndverðu Sumum datt þó í hug,
að Þorvaldur kynni að hafa vitað af
gamalli dys við Skiphól og holað líki
skipstjórans niður í hana. En það
var aðeins vandræðaleg skýring
manna, sem ekki vildu hvarfla frá
því, er þeir höfðu verið fulltrúa um.
Sá kvittur kom einnig upp, að manna
bein hefðu verið borin í dysina, og
virðist þar hafa verið sveigt að Jóni
Bergsteð. Hann var heimamaður Jóns
sýslumanns á Reykjum, og að hans
tilvísun hafði verið grafið þar, sem
seinni beinin fundust.
Aðrir gátu sér þess til, að þarna
hefðu sakamenn verið dysjaðir endur
fyrir löngu, og loks skaut þeirri hug-
mynd upp, að þetta væru bein út-
lertdra ræningja, sem Húnvetningar
át.tu ag hafa hrakið fram af Spönsku-
ncf fyrir utan Höskuldsstaði á Skaga-
strönd, og hefðu. lík þeirra verið
urðuð þarna, þegar þau rak á land
inrti við sandana.
Þorvaidur lagði orð i belg. Hann
hallaðist að því, að þetta væru bein
hengdra þjófa, og væri þó ekki fyrir
það sverjandi, að skipstjórinn hefði
fundizt upp rekinn og eitthvert flón-
ið grafið hann þarna. Það gæti hafa
gerzt í tíð séra Rafns, sagði Þorvald-
ur, og hann ekki talig fyrir því haf-
andi að grafa hræið í kirkjugarði.
Slíkar vangaveltur sakbornings
höfðu menn að sjálfsögðu í flimting-
um. En hvað sem því leið, þá olli
þessi nýi beinafundur talsverðu róti,
og munu færri hafa lagt trúnað á
sekt þeirra Þorvalds og Eggerts eftir
en áður. Þess þótti Jóni Espólín líka
gæta, að Þorvaldur yrði nú erfiðari
viðfangs með hverjum degi sem leið,
harðsnúnari í öllum viðbrögðum og
styggari í svörum.
Þessari hrotu lauk því svo, að
harla lítið hafði áunnizt. Átta tugir
vitna höfðu leyst frá skjóðunni, og
í sex daga hafði verið þingað frá
morgni til kvölds. En enginn vissi
frekar en áður, hvort skipstjórinn á
Hákarlinum hafði einfaldlega drukkn-
að við sandinn eða verið myrtur til
fjár.
Lausn
49. krossgáf u
Hann á þá óskhyggju, að sólar-
valdur láti lind og lón aldrei frjósa.
Treystir þó ekki á bænheyrslu, enda
væri slíkt barnaskapur og blekking-
ar. Árgallar ganga yfir landið: góð-
ir vetur og vondir vega salt.
En skáldið vonar, að andríkri hláku
verði vísuð leið í svanver, áður en
hungurvofa og harðviðri vinna bug á
þeim náttúrubörnum, sem tefla tafl
um lífið við veturinn.
K fl !R'L'Iín| N 1 1
E |f j
3 I L 11 l 7 j
T P ó j V 1 E !p ' R ' I
TIE N G U R N Jfl |-R^Ug§ P i í
1) L L U S K 1 fl 1 0 ' T ' fi" R é
rfr M fi N 'N)n ' O ^ í ‘I
^LL fl Ál N D.R fl SSS-B1 fl U 'L
ion
T I M 1 N N — SUNNUDAGSBLAÐ