Tíminn Sunnudagsblað - 01.10.1967, Side 2

I
SNORRI SIGFÚSSON:
Gömuí minnlng um Jón
sinnep og fétaga hans
á götum Akureyrar
Jón sinnep —
vel dúðaður, þótt um hásumar sé
og jarðargróðinn í blóma. Þessi mað
ur var enginn friðarengill á strand
ferðaskipunum, og hvergi þótti dælt
að mæta honum, þegar hann var
drukkinn. En það var hann hvenær
sem hann gat. Þó að hann væri alls
ekki meira en meðalmaður á vöxt,
var hann bæði illskeyttur og ófyrir-
látsamur, enda stóð fólki mikill
stuggur af honum.
Sunnudagsblaðið minnti mig á
þennan gamla kunningja, sem ég
sá í æsku minni arka um götur
Akureyrar með kaffortið sitt á
bakinu. Þar var hann nefndur Jón
mæða og þótti skrítinn fugl, — og
voru þar saman í slagtogi — Jón
með koffortið á bakinu og annar
með hjólbörur, sem hinn þriðji sat
i. Fóru þeir kveðandi um götur
eða raulandi, en stönzuðu við og
við og fengu sér brennivínssopa.
Þegar stanza skyldi, kallaði sá,
sem í hjóibörunum var, til þess,
er ók þeim: „stopp kúsk!“ og
varð hann þá að stanza samstund-
is. Tók þá Jón líka kotffortið af
baki sér og settist á það, en allir
drukku af stút og báru sig konung-
lega.
Síðan var haldið af stað aftur,
og fengu þeir þá stundum í fylgd
með sér börn og unglinga, sem
þótti þetta skemmtileg nýlunda.
En ekíki þótti alitaf gott að mæta
Jóni mæðu. Hann átti það til, þeg-
ar þannig lá á honum, að ganga
beint framan að mönnum og
hraékja á þá. Er mér það í minni,
þegar við eitt sinn, haustið 1903,
stóðum við tröppur gamla barna-
skólans á Akureyri, að Jón mæða
kemur kjagandi norðan götuna,
koffortslaus að vísu en sönglandi
og með höfuðfat sitt í hendinni,
og er sjáanlega í góðu skapi. £n
sunnan og otfan götuna frá amt-
mannshúsinu kemur amtmanns-
frúin gangandi í sínu fína pússi
og ætlar norður eftir. En þá vind-
ur Jón sér að henni eins og ör-
skct og hrækir á hana, Jg non
hrákurinn hafa lent á brjósti henn-
ar. Rak hún upp hátt vein og
sneri við heim til sín, en Jón þaut
gólandi suður veginn.
Þetta mun nú hafa haft ein-
hverjar óþægilegar afleiðingir fyr-
ir Jón. En kannski var það þó
þetta haust, sem hann var ; skip-
rúmi hjá Árna væna á Akureyri,
ásamt Jóhannesi mógol eða blá-
pung, er sumir nefndu svo. og er
atf allmikil saga En sjáÞur kall-
aði hann sig oft „aumingja' .
Um þessa skipshöfn var þjtta
kveðið:
Árni væni ýtir Grænbarðan-
um,
mið á syndir marhnúta
með mæðutind og aumingja.
Árni væni var kunnur '„sjósókn-
ari“ á Akureyri um þe^sar mund-
ir. En ekki hefur samt skiprúm
hjá honum getað veGð neitt eftir-
sótt, ef marka má þessa lýsingu á
aflabrögðunum:
Árni væni ýtir Grænbarðan-
um,
frekt þó aldan freyði hvít.
— Fær þó aldrei nema skít!
842
T l'U I N N - SUNNUDAGSBLAÐ

I