Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1971, Blaðsíða 8

verða, svo að &g gengi frá þeim
kaupum, ætti ég á annað bort kost
á jörðinni til ábúðar. Þó vissi ég,
að Þórarinn í Herdísarvík var tal-
inn dýrt seldur, einkum á fé sitt.
Hann gat því alveg eins átt það
allt til næsta árs. Þórarinn var
einn af þessum hreinskiptu mönn-
um, sem seldi þegar hann seldi, og
gaf þegar hann gaf, sem hann
gerði víst oft rausnarlega. Nú átti
Þórarinn allt sitt fé í Hei’dísarvík,
ýmist í heimahögum eða á fjalli.
Tæki einhver Herdísvarvíkina sem
gæti ekki eða vildi ekki kaupa fé
Þórarins, lá vitanlega ekki annað
fyrir en láta það allt í sláburhús.
Þar eð meginhluti fjárins var
mylkar ær og lömb, upp og niður
að vænleika, og markaðsverð mjög
lágt — allt var þá i kreppudal
millistríðsáranna írá 1920—1940
— mátti féð því ekki verða mjög
dýrt.
Þegar ég skýrði Þórarni frá er-
indi mínu við Einar Benediktsson,
sagði hann mér frá manni þeim,
sem Einar hafði minnzt á við mig,
að væri að fala Herdísarvíkina, en
sagðist enga trú hafa á, að úr því
gæti nokkuð orðið. Spurði ég nú
Þórarinn um féð og yfirleitt það,
sem hann ætti á jörðinni, sem var,
auk fjárins, timbur á rekanum,
heyfyrningar nokkrar og öll hús,
önnur en léleg og Títil íveruhús.
.,Ég hef hérna“, svaraði Þórar-
inn, „lista yfir ailt það, sem ég á
á Herdisarvikinni, og verð það,
sem ég vil fá fyrir það“.
Ég leit á blaðið og undraðíst
margt, sern ég sá þar, svo greini-
Iega og fagurlega skrifað, að vand-
fundið var annað eins. Hið fyrsta,
sem undraði mig, var hve féð var
niargt; og nákvæmlega fram talið,
enginn fyrirvari á mistalningu né
misminni — hér átti allt að stand-
ast. Einnig undraði mig, hve hátt
verð þar var á öilu, einkum þó
énu, því að um verð og verðlag
því taldi ég mig vita sem næst
orugglega. Um verðið á húsunum,
heyinu og timbrinu gat ég ekki
dæmt um, þar eð ég var þeim hlut-
um öllum algerlega ókunnugur —
gat þó búizt við, að allt væri þar
of hátt metið. Allt þetta útskýrðr
ég fyrir Þórarni, en hann sagði, að
þetta værj verðið og virtist mjög
fastur á því. Ég sagði þá, að þetta
væri meira forvitniferð, heidur en
bláköld alvara, þar eð allt væri
enn í óvissu, hver jörðina hreppti.
Þórarinn bað mig afsaka, að hann
368
gæti ekki gert mér neitt gott, því
að Ólöf, kona hans, lægi í rúminu,
hefði fengið snert af lungnabólgu.
Vitanlega bað ég hann að minn-
ast ekki á góðgerðir, ég skildi vel
aðstöðu hans — bað aðeins fyrir
kveðju til konu hans með ósk um
góðan og skjótan bata.
Þegar við Þórarinn kvöddumst,
sagðist ég óska eftir því, að við
ættum bráðlega aftur tal saman og
þá í meiri alvöru og góðri vin-
semd. Þetta myndi aðeins vera inn-
gangur að því, sem á eftir færi.
Að fjórum dögum liðnum hafði
ég samband við Einar Benedikts-
son, sem sagði mér, að nú stæði
mér Ilerdísarvíkin laus frá sinni
hálfu. Ég kvaðst bráðlega myndu
koma og gera út um þetta mál,
og tók Einar því vel. Ég skýröi
Einari frá samtali okkar Þórarins,
og hversu mér virtist það horfa
þunglega.
„Já“, segir Einar, „en hann verð-
ur að gæta að því, sá góði maöur,
að hann ræður engu lengur í Her-
dísarvik, og getur viðtakandi gert
honum mjög erfitt fyrir með það,
sem hann á þar enn, ef út í ó-
samkomulag fer. Ég held þvi, að
þú þurfir ekkert að óttast. Hann
hlýtur að komast að góöu sam-
komulagi við þig, eða þið hvor við
annan“.
Þótt mér væru allar þvingunar-
aðferðir algerlega á móti skapi,
þá-tók ég á þeirri stundu heima á
Herdísarvikinni með þá góðu von
í huga, að við Þórarinn yrðum að
lokum á eitt sáttir um okkar við-
skipti, sem og reyndist að lokum.
Herdísarvíkina byggði Einar með
tveim ær-kúgildum, sem fráfar-
andi átti að skila, ásamt öllum
gögnum og gæðurn, fyrir sex
hundruð krónur i peningum þann
1. nóvember ár hvert.
Einar sagðist verða, að þrem
dögum liðnum, 1 Hafnaríirði og
þar á hótelinu og yrði þá með
byggingarbréfið, ásamt lyklum að
bænum. Verð ég að viðurkenna,
að ég beið þessa dags í allmiklu
ofvæni, en allt fór þar eins og til
var sett. Einar var á ákveðnum
tíma með byggingarbréfið í tvíríti,
og eftir að hafa lesið það gaum-
gæfilega, skrifuðum við báðir und-
ir, og á ég enn mitt eintak. Einn-
ig afhenti Einar jnér lykil að Her-
dísarvíkurbæ.
Enn minnist ég þess, sem kon-
an mín sagði mér mörgum árum
seinna, þegar Herdísarvíkin og bú-
skap þar bar í mál, að aldrei hefði
hún, hvorki fyrr né síðar, séð mig
jafn glaðan í bragði og þegar
ég hafði lagt lykilimn að Herdísar-
víkinni á borðið fyrir framan hana.
Þegar lykillinn var kominn í
mínar hendur, mátti segja, að ég
hefði unnið Einar Benediktsson, og
var þá eftir að vinna Þórarin. Þrátt
fyrir verð það, sem hann, til að
byrja með, setti á eigur sínar, Tif-
andi og dauðar, hafði ég samt
góða von um, að saman gengi með
okkur að lokum.
Tíð var góð til heyskapar, og
gekk því óðum á það óslegna.
Þegar kom fram í fyrstu viku
ágústmánaðar, fórum við alvarlega
að hugsa til heyöflunar í Herdísar-
vík. Við töldum, að við hjónin
gætum með góðu verið laus við
heyskap okkar á Hvaleyri þann 10.
ágúst. Ég sendi Kristmundi skeyti
og sagði þar, að við yrðum í Her-
dísarvík þann 12. ágúst. Þar með
átti að ganga eftir heit það, að ef'
ég fengi Herdísarvíkina til ábúðar,
skyldum við Kristmundur nytja
túnið saman til helminga þetta ár,
þar eð ég ætlaði að vera þar fyrsta
veturinn aðeins með sauðfé og
einn hest, én kona mín yrði með
fólkið og kýrnar á Hvaleyri til
næsta vors. Ég þyrfti því vonandi
ekki mikil hey í Herdísarvík. Þess
utan átti Þórarinn nokkrar fyrn-
ingar, sem mér þótti líkl.egt, að ég
keypti, því að alltaf bjóst ég við
því, að saman gengi með okkur.
Það hlaut svo að fara.
Áður en við hjónin færum til
Herdísarvíkur, íór ég til Reykja-
víkur til viðtals við Þórarin. Upp
úr þeirri ferð hafði ég ekkert
nema gestrisni og þægilegheit.
Þórarinn sat nokkuð fastur við
sinn keip um verðlagið. Þó fannst
mér hann heldur linari, vissi að nú
var komin alvara í málið.
Föstudagurinn 12. ágúst 1927
rann upp heiðskír og fagur. Við
bjuggum um farangur þann, sem
nauðsyn bar til að fara með, svo
sem nauðsynlegan fatnað, áböld
til matar- og kaffigerðar, þar eð
ekki var mjólkin, þótt svo færi, að
Stakkavíkurhjónin, næstu ná-
grannar okkar, bættu úr því eftir
ýtrustu getu og vel það, að ég
ætla. Þá voru einnig verkfæri öll
til heyskapar með, þar á meðal lít-
ill steðji og klappa til Ijáklöppun-
ar, þar eð enginn var hverfisteinn-
inn. Eitt og annað mun hafa tínzt
til fleira, sem talið var, að í ferð-
T t M I N N — SUNNUDAGSBLAÐ