Tíminn Sunnudagsblað - 02.05.1971, Blaðsíða 14

— Komst þú svo heim, þegar
þú hafðir bætt,sjöunda árinu við
Danmerkurdvöl þína?
— Já. Ég kom heim vorið 1933
og gerðist fyrst kennari við Gagn-
fræðaskóla Reykvíkinga, en vor- og
sumarvinnan fór mest í að reyna
að koma Skógræktarfélagi íslands
yfir erfiðan hjalla. Það hafði ver-
ið stofnað á Þingvöllum árið 1930,
en nánast legið í dái síðan.
Við komum okkur fyrir suður
í Fossvogi, þar sem við höfðum
fengið land, mest fyrir einstakan
velvilja Knuds Zimsens. Þarna
vann ég nú næstu árin, ásamt
mörgum góðum mönnum.
— Voru menn samt ekki mis-
jafnlega trúaðir á möguleika og
gildi íslenzkrar skógræktar á þess-
um árum?
— Vissulega voru enn algengir
margir fordómar frá gömlum
tíma. Meðal annarra sá, að ekki
þýddi að ætla að rækta barrtré hér
á landi. Jafnvel minn gamli, góði
vinur, Einar Helgason í Gróðrar-
stöðinni, honum kom ekki til hug-
ar, að hægt yrði að rækta barrtré
hér. Hann lifði það því miður ekki
að sjá tré af erlendum uppruna
dafna og ná háum vexti í görðum
Reykvíkinga og annars staðar á ís-
landi.
— Hvenær varst þú skipaður
skógræktarstjóri?
— Árið 1935. Þá stóðu málin
þannig, að eiginlega var ekkert
hægt að gera fyrir peningaleysi.
Fjárveitingin til skógræktarinnar
var það ár hálft áttunda þúsund
króna, og fyrir þá peninga varð
nú ekki mikið gert; jafnvel þótt
haft sé í huga, að hægt var að fá
meira fyrir hverja krónu þá en
nú. Þá átti skógræktin ekki önn-
ur farartæki en tvo hesta, og var
annar svo hastur, að honum var
alls ekki reitt. En fyrirrennari
minn í starfi, Kofoed-Hansen, vildi
fyrir hvern mun hafa hasta hesta.
Hann var ferðagarpur mikill, en
orðinn gigtveikur, og hann sagði,
að hastir hestar færu miklu betur
með sig á langferðum en þýðir.
— Reyndir þú að ferðast um
landið ríðandi?
— Já. Sumarið 1935 fór ég
hringferð um landið á liestum,
ásamt Einari Sæmundsen yngra,
sem þá var átján ára. Sú ferð tók
tvo mánuði. En reyndar var þetta
ekki mitt fyrsta langferðalag á
hestum. Ég hafði farið hringferð
um landið árið 1933, og aðra,
nokkru styttri, árið 1930.
— Ég mætti kannski spyrja þig,
skógræktarstjóri, hvort þú trúir
þeirri margfrægu fullyrðingu Ara
prests fróða, að ísland hafi verið
viði vaxið milli fjalls og fjöru,
þegar Norðmenn komu hingað?
Loftmynd af norSurhHS skóg-
argirSingarinnar á Hallorms-
staS. Hér sést glöggt munur-
inn á friSuSu landi og ofbeittu.
Skógurinn hefur vaxiS alveg
út aS girSingunni, en utan
hennar er allt nakiS og bert.
Þar geta vatn og vindar leilciS
lausum hala, en inni i skógin-
um er lygnt og vært, þótf
stormur fari yfir og sveigi
trjákró.nurnar. HallormsstaSar
skógur er talandi dæmi um
tvennt: GóS þrif margra teg-
unda barrviSar, sem á annaS
borS henta þar til ræktunar,
og getu birkisins til þess aS
klæSa jafnvel gróSurvana
land, ef þaS fær friS til þess
aS festa rætur og vaxa upp.
MeS í kaupinu fylgir skjól og
jafnvægi i vatnsbúskap, feg-
urS, sem gleSur augaS, og
ilmur, sem fyllir vitin. Þannig
gætu margar hlíSar landsins
verið, ef mannshöndin legði
nátfúrunni lið til þess.
374
T í M I N N
SUNNUDAGSBLAÐ