Morgunblaðið - 28.04.2004, Blaðsíða 39

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 28. APRÍL 2004 39
MINNINGARGREINUM þarf
að fylgja formáli með upplýsing-
um um hvar og hvenær sá sem
fjallað er um er fæddur, hvar og
hvenær dáinn, um foreldra
hans, systkini, maka og börn og
loks hvaðan útförin verður gerð
og klukkan hvað. Ætlast er til að
þetta komi aðeins fram í formál-
anum, sem er feitletraður, en
ekki í greinunum sjálfum.
Formáli
minningar-
greina
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma og
langamma,
LAUFEY SIGURRÓS JÓNSDÓTTIR,
Mávahlíð 11,
sem lést á Landakoti miðvikudaginn 21. apríl
sl., verður jarðsungin frá Fossvogskapellu
fimmtudaginn 29. apríl kl. 15.00.
Sólrún Ólafsdóttir, Þórhallur Bjarnason,
Örn Ólafsson,
Sigurbjörg Ólafsdóttir, Finnur Ellertsson,
Gústaf Adólf Ólafsson,
Sigríður Jóna Ólafsdóttir, Þorbjörn Gunnarsson,
Guðfinnur Ólafsson, Jóhanna Einarsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Þökkum innilega auðsýnda samúð, hlýhug og
vináttu við andlát og útför elskulegs eigin-
manns, föður okkar, tengdaföður, afa og
langafa,
INGÓLFS GUÐMUNDSSONAR
flugvirkja,
Mánatúni 4,
Reykjavík.
Ásta Ingibjörg Þorsteinsdóttir,
Guðmundur Ingólfsson, Halla Hauksdóttir,
Þorsteinn Ingólfsson,
Haraldur Már Ingólfsson, Sofía Björg Pétursdóttir,
Ástríður Helga Ingólfsdóttir, Kristján Valsson
og fjölskyldur.
Útför elskulegrar móður okkar, tengdamóður
og ömmu,
GUÐBJARGAR G. WAAGE,
Þórustíg 5,
Njarðvík,
fer fram frá Ytri-Njarðvíkurkirkju föstudaginn
30. apríl og hefst athöfnin kl. 14.00.
Elísabet Karlsdóttir,
Guðbjörg Andrésdóttir,
Ásta Andrésdóttir,
Anna Andrésdóttir,
Óskar Karlsson, Drífa Sigfúsdóttir,
Daníel Óskarsson,
Rakel Dögg Óskarsdóttir,
Kári Örn Óskarsson.
Innilegar þakkir til þeirra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna andláts og jarðarfarar
eiginmanns míns, föður, fósturföður, tengda-
föður og afa,
ÓMARS JÓHANNSSONAR.
Sérstakar þakkir eru færðar starfsfólki Heima-
hlynningar Krabbameinsfélagsins og Heima-
hjúkrunar Landspítalans.
Guðný Rannveig Reynisdóttir,
Sesselja Sigurborg Ómarsdóttir, Halldór Eyjólfsson,
Lúðvík Kjartan Kristjánsson,
Hjördís Erla Benónýsdóttir, Sveinn Helgi Geirsson,
Ómar Ingi Halldórsson,
Sindri Geir Sveinsson,
Sóldís Guðný Sveinsdóttir.
Ástkær dóttir okkar,
ANNA ÁGÚSTSDÓTTIR SEVERSON,
áður til heimilis í
Ásgarði 149,
Reykjavík,
andaðist í Bandaríkjunum laugardaginn
24. apríl.
Útförin fer fram í dag í heimabæ Önnu,
Kalamazoo Michigan.
Fyrir hönd aðstandenda,
Ágúst Guðmundsson, Bjargey Stefánsdóttir.
✝ Anna Ágústs-dóttir Severson
fæddist í Reykjavík
hinn 21. febrúar árið
1943. Hún andaðist í
Kalamazoo í Michig-
an í Bandaríkjunum
laugardaginn 24.
apríl síðastliðinn.
Foreldrar hennar
eru Ágúst Guð-
mundsson ökukenn-
ari, f. 9.12. 1922, og
Bjargey Stefánsdótt-
ir, f. 30. 4. 1925.
Systkini Önnu eru:
Margrét, f. 10.8.
1946, maki Aðalsteinn Ólafsson,
f. 14.3. 1942; Kristján Júlíus, f.
31.3. 1948, maki Stefanía Sara
Gunnarsdóttir, f. 5.9. 1949; Ágúst
Björn, f. 17.12. 1954, maki Þórdís
Björg Kristinsdóttir, f. 5.5. 1954;
Bjarni, f. 22.10. 1956, maki: Þór-
dís Lára Ingadóttir, f. 29.9. 1958.
Eftirlifandi maki Önnu er Ro-
bert John Severson. f. 7.12. 1939.
Synir þeirra eru John Raymond,
f. 7.7. 1962, og Robert Paul, f. 3.2.
1969.
Anna ólst upp í foreldrahúsum
hér í Reykjavík og var sem barn
nemandi í Laugarnesskólanum.
Hugur hennar
hneigðist snemma
til tónlistar. Hún
lærði um skeið á pí-
anó hjá Annie Leifs
og var í þeim hópi
söngfólks sem tók
þátt í stofnun Söng-
sveitarinnar Fíl-
harmóníu undir
stjórn Róberts Abra-
hams Ottóssonar.
Eiginmanni sínum,
Robert John, kynnt-
ist Anna hér í
Reykjavík, en þau
fluttust til Banda-
ríkjanna í maí 1962 og settust að
í Kalamazoo í Michigan þar sem
þau bjuggu upp frá því. Anna
stundaði nám í tónlist og stjórn-
unarfræðum við Háskólanum í
Vestur-Michigan. Hún var virkur
þátttakandi í tónlistarlífi sem
söngvari og tók þátt í flutningi
margra stórra tónverka þar í
borginni. Anna gegndi marghátt-
uðum störfum á sviði stjórnunar-
og félagsmála. Hún vann t.d.
lengi að því að koma atvinnulaus-
um til sjálfshjálpar.
Anna verður jarðsungin í
Kalamazoo í dag.
Það var vor og angan í lofti af
vaknandi lífi þegar síminn hringdi
og fréttin kom um að Anna Ágústs-
dóttir Severson, vinkona okkar og
velgjörðarmaður, hefði kvatt þenn-
an heim vestur í Bandaríkjunum
þar sem hún hefur átt heima sl. 42
ár. Hún hafði barist við erfiðan
sjúkdóm síðustu mánuðina af hug-
hreysti og sigurvissu. Samt erum
við ávallt illa undirbúin þeirri óaft-
urkræfu breytingu sem dauðinn
færir okkur og hugurinn leitar úr
skugga sorgarinnar á vit bjartra
daga.
Kynni okkar hófust á þeim tíma
er heimurinn skókst í átökum fá-
tækrar bændaþjóðar austur í Asíu
sem varðist mesta herveldi heims-
ins. Mörgum okkar sem héldum á
lofti málstað lítilmagnans svall móð-
ur í brjósti er herveldið loks hopaði.
Það atvikaðist þá að leið fjölskyld-
unnar lá vestur til Bandaríkjanna,
en þar var mikil spenna og upp-
lausn vegna þess stríðs sem var að
tapast, glataðra mannslífa og fjölda
ungra manna sem sneru heim úr
herleiðingunni meira og minna ör-
kumla á sál og líkama. Ég, nýlentur
og hálf utanveltu, hlýt að hafa
blundað í stúdentaíbúðinni minni við
Michigan Avenue, vaknaði um miðj-
an dag við að einhver var kominn
inn. Mér varð ekki um sel, óreyndur
í landi tækifæranna. Hvað var að
gerast? Orðaflaumurinn streymdi
viðstöðulaust af vörum hennar þar
sem hún stóð á miðju gólfi, ákafur
hjartsláttur, ég milli svefns og vöku,
en létti er í ljós kom að þessi fallega
stúlka hafði ekkert annað erindi en
að fagna því að loksins skyldi Ís-
lendingur innritast í Háskóla Vest-
ur Michigan, en hafði í óðagotinu
gleymt að berja að dyrum. Ég varð
hissa en fljótur að jafna mig er hún
sagðist vera Íslendingur, heita
Anna og hafa búið í bænum í 12 ár.
Á meðan tíndi hún eitt og annað
upp úr innkaupapoka til að hygla
þeim nýkomna. Fyrr en varði hafði
Anna virkjað hóp fólks, nágranna
sína og vini, kór- og kirkjufélaga til
stuðnings okkur þessum íslensku
námsmönnum. Íbúðin var tekin í
gegn og dubbuð upp með eldhús og
bað í amerískum stíl. Fólk lagði í
púkk til að barnafólkið gæti fengið
síma og fatnaður barst óbeðinn úr
afkimum ókunnra klæðaskápa þess-
arar allsnægtaþjóðar. Undir stjórn
Önnu var allt gert til að okkur og
stelpunum gæti liðið vel. Áhugamál
fóru líka saman. Hún var sjálf í
námi við tónlistardeild háskólans og
kunnug listalífinu í Kalamazoo.
Áhugi hennar var óslökkvandi, bæði
sem virkur tónlistarmaður, þátttak-
andi í sönglífi borgarinnar og einnig
ástríðufullur óperuunnandi. Hún
var mjög stolt af því þegar Gillmore
bræðurnir komu Kalamazoo síðar á
landakort tónlistarinnar með því að
efna þar til stórra tónlistarhátíða
sem vakið hafa heimsathygli. Vet-
urinn okkar í Kalamazoo kynntumst
við líka fjölskyldu Önnu, Robert
Severson manninum hennar og
drengjunum, Robie og John, sem nú
eru báðir fulltíða menn. Síðan eru
liðin 30 ár. Þegar tækifæri hafa gef-
ist höfum við notið gestrisni og sam-
veru þeirra, nú síðast sl. haust, er
þau voru hér í heimsókn. Það var
einmitt um það leyti sem í ljós kom
að vinkona okkar gekk ekki heil til
skógar. Lyndiseinkunn Önnu var
þannig að hún hafði einlægan áhuga
á öllu sem hún tók sér fyrir hendur
og fylgdi því eftir af alvöru. Hún var
greiðvikin og hjálpsöm. Söngur og
tónlist áttu hug hennar allan.
Á starfsferli sínum vann Anna
meðal annars að því að hjálpa at-
vinnulausum til sjálfshjálpar og náði
í því eftirtektarverðum árangri. Í
veikindum Önnu síðustu mánuðina
fann fjöldi þessa fólks sig knúinn til
að votta henni þakklæti sitt, en það
hefur nú misst tryggan vin og
stuðningsmann.
Kynni okkar hófust á umbrota-
tímum í kjölfar mikilla hörmunga í
heiminum. Nú, á kveðjustund, eru
aftur of margir sem horfa með
kvíða til morgundagsins, okkur ber-
ast fréttir af tortryggni og van-
trausti milli þjóða. Ég veit að Anna
deilir þeirri ósk með okkur að
stríðshörmungum megi linna og
mannkynið læri af mistökum sínum.
Hugur okkar er nú hjá foreldrum
Önnu, eiginmanni, sonum, systkin-
um og fjölskyldum þeirra. Við vott-
um þeim okkar dýpstu samúð um
leið og við þökkum langa vináttu og
samfylgd.
Sigursveinn, Sigrún,
Diljá og Ólöf.
Fyrir um 13 árum tókum við
hjónin okkur upp með dætur okkar
og fluttumst til Bandaríkjanna til að
láta gamlan draum rætast um að
búa tímabundið erlendis við fram-
haldsnám. Áfangastaðurinn var
bærinn Kalamazoo í fylkinu Michig-
an, staður sem við höfðum aldrei
heyrst á minnst. Fljótlega eftir
komuna þangað komust við að því
að um fimm fjölskyldur bjuggu þar,
þar sem annað hjónanna eða bæði
voru Íslendingar. Brátt kynntust
við elskulegum hjónum, þeim Mar-
gréti Ágústsdóttur og Aðalsteini
Ólafssyni og í framhaldi af því
kynnti Margrét okkur fyrir systur
sinni Önnu og manninum hennar
Robert (Bob) Severson, en þær
systurnar höfðu sest að í Kalamazoo
með fjölskyldum sínum. Þetta varð
upphafið að kynnum okkar við
Önnu og Bob og vináttu sem haldist
hefur síðan. Það er ekki sjálfsagt að
fólk opni heimili sín fyrir bláókunn-
ugu fólki, eingöngu af því að við er-
um Íslendingar, en Anna eins og all-
ar hinar fjölskyldurnar tók okkur
strax opnum örmum. Það var meðal
annars þessi gestrisni og sú vinátta
sem mætti okkur, sem gerir þennan
tíma með þeim eftirminnilegasta í
lífi okkar.
Anna var heillandi kona, glaðleg
og hláturmild. Það geislaði af henni
lífsþrótturinn og það var eins og
hún hefði áhuga á og gæti rætt um
allt milli himins og jarðar. Hún var
ávallt tilbúin að rétta hjálparhönd
og hafði ásamt Bob mikinn áhuga á
að við fengjum sem mest út úr dvöl
okkar í Bandaríkjunum. Áttu þau
sinn þátt í að svo varð.
Anna og Bob voru óvenju sam-
hent hjón og leyndist engum sem
þeim kynntust að þau báru mikla
virðingu og kærleik hvort til annars.
Umhyggja Önnu fyrir fjölskyldu
sinni var aðdáunarverð og bar
glæsilegt heimili hennar og Bobs
þess ríkan vott. Fágað yfirborð og
snyrtimennska í fyrirúmi, en um
leið heimilislegt og vingjarnlegt
andrúmsloft, sem lét mann finnast
maður væri heima hjá sér. Heimili
hennar stóð okkur alltaf opið og eru
þær ófáar minningarnar, frá heim-
sóknum og veislum þar sem mikið
var spjallað og hlegið. Anna og Bob
höfðu mikla ánægju af að fyrsta
barnabarnið var komið í heiminn á
þessum tíma, en þau munu nú vera
fimm talsins, sem syrgja ömmu
sína.
Þó leiðir hafi skilið þegar við
héldum aftur heim til Íslands, hélt
Anna alltaf sambandi þegar hún
kom í heimsókn til Íslands. Þrátt
fyrir að mörg ár liðu á milli, var allt-
af eins og við hefðum hist í gær.
Einlæg vinátta og umhyggja Önnu
stóðst tíma og vegalengdir. Þannig
eru sannir vinir.
Síðasta heimsókn Önnu til Ís-
lands var í nóvember sl. haust, ör-
lögin höguðu því svo að í þeirri
heimsókn greindist hún með það
mein, sem að lokum hafði yfirhönd-
ina, það var öllum mikið áfall að
heyra af veikindum Önnu og fljótt
ljóst hvert stefndi.
Við vottum Bob og sonunum John
og Robert og fjölskyldum þeirra
okkar innilegustu samúð. Einnig
Margréti og Alla, öldruðum foreldr-
um og systkinum Önnu og öðrum
aðstandendum. Megi minningar um
góða konu styrkja ykkur í sorginni.
Blessuð sé minning Önnu Sever-
son.
Guðmundur Guðmundsson,
Ruth Sigurðardóttir.
ANNA ÁGÚSTS-
DÓTTIR SEVERSON