Íslendingaþættir Tímans - 27.07.1968, Blaðsíða 17

vöruútvegun fyrir þau Hann lézt
10. júlí 1950. — langt fyrir aldur
fram — öllum harmdauði, er til
hans þekktu. Hann var greindur
og afburða traustur starfsmaður,
enda tókst mikil vinátta milli hans
og Sigurðar og Aðalsteins Krist-
inssona og fjölskyldna þeirra. Sig-
urður var einstakur bókamaður og
hafði komið sér upp mjög stóru
og vönduðu bókasafni er hann
lézt. Þau hjónin bjuggu lengst af
eða í rúrnlega 20 ár að Ingólfs-
stræti 21C í Reykjavík Einkadótt-
ir þeirra er Hulda, gift Stefáni
JúMussyni rithöfundi og fram-
kvæmdastjóra í Hafnarfirði. Eftir
lát Sigurðar fluttist Björg tii
þeirra og átti þar heimili
til æviloka. Síðustu misser-
in — eftir að heilsu henn-
ar tók að hnigna — dvaldi
hún að Sólvangi. Þannig er stutt
æviágrip Bjargar, en með því er
sagan ekki nema hálfsögð. Það
vita allir þeir, sem henni kynnt-
ust á lifsteiðinni.
Björg Þórðardóttir skilur eftir
sig spor, sem lengi verður minnzt
af samtíðarmönnum hennar og
niðjum þeirra, með þakklæti og
virðingu. Þessi lágvaxna og granna
kona átti hjartalag, höfðingslund
og rausn, svo að með fádæmum
var. Hún hirti lítt um eiginn hag,
heldur hitt, hvernig hún gæti orð-
ið frændgarði sínum, vinum og
sveitungum að sem mestu liði.
Hún lifði fyrir það að þjóna öðr-
um og láta sem mest gott af sér
leiða. Að upplagi var hún mikill
dugnaðarforkur, fljóthuga, úr-
ræðagóð, tilfinninganæm og gædd
einstakri þjónustulund. Jafnframt
var hún mikil og fyrirhyggjusöm
húsmóðir.
Heimili hennar og Sigurðar að
Ingólfsstræti 21C, var einstæður
rausnargarður í meir en tvo ára-
tugi. Þar var alltaf fjöldi gesta:
Frændfólkið, Þingeyingar, Rangæ-
ingar og fólk víðs vegar af landinu
því Sigurður kynntist mörgum í
sambandi við störf sín hjá S.f.S.
og þau voru bæði samhent í gest-
risni og hvers konar fyrirgreiðslu.
Þau lifðu xyrrlátu lifi og gerðu ekk
ert til að vekja á sér athygli, en
auðsýndu óllum góðvild og gest-
risni. Það var segulMnn, sem dró
fólk víðs vegar af landinu að þessu
gláðværa og góða heimili, sem svo
margir eiga dýrmætar endurminn-
lngar um. Margir ungir menn ut-
Áttræð:
Kristín Kristinsdóttir
fyrrum húsfreyja í Barnafelli
Það er eitt af furðuverkum lífs-
ins, hve mikill styrkur, þol og
seigla býr stundum í smáu og veik
•byggðu fólki. Engu er líkara en
þetta fólk hafi fengið i vöggugjöf
margfaldan skerf þessarar orku,
og hún endist tvær eða þrjár
venjulegar mannsævir, þó að sí-
fellt og ótæpt sé af þeim brunni
ausið í hörðustu lífsbaráttu aUa
daga, en öðru fólki er þorrinn lífs
mátturinn um miðjan aldur.
Kristín Kristinsdóttir, fyrrum
húsfreyja 1 Barnafelli og síðar í
Landamótsseli I Ljósavatnshreppi,
er ein af þessum merkilegu mann
eskjum og vekur undrun mína í
aðdáun í hvert sinn, sem mér verð
an af landi höfðu þar fæði á náms-
árum sínum og varð það þeirra
annað heimili, sem þeir bundu
tryggð og vináttu við. Aldrei heyrð
ist annað hjá þeim hjónum en
þetta væri alveg sjálfsagt. Aldrei
voru þau ánægðari, en þegar gesta
hópurinn var sem stærstur. Þeirra
heimili var sem skáli um þjóð-
braut þvera.
Einn af vinúm fjölskyldunnar
— Sigurður skáld á Arnarvatni —
segir svo frá í blaðagrein, er hann
minnist 60 ára afmælis Bjargar:
„Ættmenn, æsku- og kynnisvin-
ir hjónanna, hvors um sig eru í
tveim landsfjórðungum. í húsi
þeirra hafa löngum mætzt menn
úr suðri og norðri. Það hefur stað
ið öllum opið, sem liðsinnis hafa
þarfnazt og fyrirgreiðslu, er þeir
komu til höfuðstaðarins. Þar hafa
menn notið gestrisni og höfðing-
legrar hjálpsemi, svo að frábært
má telja. Hefir heimil'ið allt verið
samhent um slíkt, svo sem bezt
má verða.
Margir fátækir efnismenn, sem
brotizt hafa fram menntaveginn
hafa átt athvarf hjá þeim hjónum,
notið þar margvísiegrar hjálpar og
styrks, sem þeim hefur verið ó-
metanlegur. Þau hafa venjulcga
haft einhvern slíkan góðan og efni
ur hugsað til hennar. Nú er hún
áttræð orðin, en sjóður lifsorkunn
ar virðist ekki þorrinn enn. Ég
get ekki stillt mig um að senda
henni smálega afmæliskveðju.
Kristín er fædd 25. júlí 1888 í
Fagranesi í Hörgárdal, koimin af
góðu, fátæku fólki. Ættir hennar
voru eips og gömlu, íslenzku tún-
grösin, kynbætt af þúsund þraut-
um. Faðir hennar var fjórðungs-
frægur ferðamaður og hestamað-
ur, sem átti einnig þennan marg-
falda þreksjóð, sem entist honum
fram í háa elli.
Kristín var skírð í Bægisár-
kirkju, en henni var þó ekki bú-
in vist í Hörgárdal til langframa.
legan nýgræðing í skjóli sínu —
og stundum fle'lri saman“.
Hér er einföld og sönn lýsing
af rausnarheimili Bjargar og Sig-
urðar. Og enn mætti margt nefna.
Algengt var að vinir Bjargar sendu
henni bréf og fólu henni að reka
hin óMku-tu erindi fyrir sig í
Reykjavík. Allt gerði hún þetta
með ljúfu geði og taldi ekki eftir
sig sporin, hvort sem var að kaupa
saumnálar eða útvega verkafólk.
Björg var í eðli sínu ákaflega fé-
lagslynd. Hún tók Iengi virkan
þátt í störfum Þingeyingafélagsins
í Reykjavík og Félagi Framsóknar-
kvenna í Reykjavík AHs staðar
lagði hún fram mikið og óeigin-
gjarnt starf og var ódeig að tak-
ast á við verkefnin.
Fórnfúst starf langrar ævi læt-
ur sig ekki án vitnisburðar. Að
leiðarlokum eiga margii þakkir að
•gjalda, þeirri konu, sem svo mörg-
um var sem bezta móðir. Heimili
mitt naut þess ríkulega frá fyrstu
tíð og þar til yfir lauk. Þannig
munu margir geta mælt.
Björgu skulu að lokum fluttar
alúðarþakkir, sem ég veit að mikill
fjöldi fólks víðí vegar um landið
tekur undir. Hennar verður jafn-
an minnzt, þegar góðrar konu er
getið.
Dan. Ágústínusson.
ÍSLENDINGAÞÆTTIR
17