Íslendingaþættir Tímans - 23.01.1972, Blaðsíða 27

Guðni Eggertsson
bðndi Gerði
Fimmtudaginn 27. apríl s.l.
lézt á sjúkrahúsi í Heylkjavík vin
ur minn og fjölskyldu minnar
Guðni Eggertsson, sem um langt
árabil bjó að Gerði 1 Innri-Akra-
neshrepp. Hann bjó þar ásamt
konu sinni Indíönu Bjarnadóttur
í sambýli við tengdaforeldrana,
þau Sigríði Jónsdóttur og Bjarna
Jónsson, sem bæði eru látin fyr
ir allmörgum árum.
Heimilið í Gerði var sérstakt
um marga hluti, samvinna og
samhjálp var þar alvetg einstök,
svo tæplega var hægt að tala um
tvö heimili heldur miklu fremur
eina fjölskyldu og eitt heimili.
Gestrisnin og hjartahlýjan, sem
stafaði frá þessu fóllki var svo
mikil, að ekki gleymist, og þar
var sannarlega enginn manna-
munur gerður. Þannig dvaldist
þar fötluð kona, sem fáa átti að,
á annan áratug. Fjöldi barna
dvaldist þarna einnig um lengri
eða skemmri tíma, sum vegna
veikinda heima fyrir, og fjögur
börn ólu þessar samhentu fjöl
skyldur upp nálega að öllu leyti.
Nú mætti ætla, að þarna hafi ver
ið stofur stórar, hátt til lofts og
vitt til veggja. Svo var þó ekki,
bæjarhús voru bæði lítil og erfið
en að það skorti húsrými í Gerði,
jafnvel þó hóp fólks bæri að
garði í einu og dveldi um tíma,
heyrði óg aldrei talað, því að þar
sannaðist í raun, að þar sem
hjartarúm er, þar er einnig hús-
rúm.
Guðni Eggertsson var Borgfirð
ingur í báðar ættir. Foreldrar
hans voru þau hjóniri1 Eggert
Guðnason og Unnur Jónsdóttir,
sem bæði voru fædd og uppalin
í Borgarfjarðarsýslu. Búskap
hófu þau á Stóru-Drangeyri 1
Skorradal og þar var Guðni fædd
ur þann 27. ágúst 1907. Seinna
fluttust þau svo suður fyrir
Skarðsheiði og áttu lengst af
heima í Innri-Akraneshreppi þar
til þau fluttust til Reykjavíkur
um 1940. Ég þekkti þessi mætu
hjón og dkanaði þeirra þegar þau
fluttu úr byggðarlaiginu. Ég
hygg, að þau hafi verið samhent
í erfiðri lífsbaráttu, þótt þau væru
um sumt ólík við fyrstu 'kynni.
Eggert var manna glaðastur og
hafði jafnan gamanyrði á vörum.
en Unnur virtist mér fremur dul
í skapi og vann sín störf í kyrr
þey. Þessa eiginleika foreldra
sinna erfði Guðni í ríkum mæli.
Hann var jafnan glaður og gam-
ansamur, gæddur leikarahæfi
leikum. söngmaður góður og
sagði vel frá, hagyrðingur var
hann égætur og orti bæði kvæði
og lausavísur, en þessum hæfi
leikum flíkaði hann lítið og helzt
ekki nema þá í góðra vina hópi.
Systkini Guðna heitins voru
fimm, fjögur alsystkini og svo
bálfbróðirinn Páll E'ggertsson
smiður, búsettur hér í sveitmni.
Sérlega gott samband var milli
þessara systkina allra og er mér
jafnan í minni hlýhugurinn, þeg-
ar hann ræddi um venzlafólk
sitt.
Árið 1958 ákváðu þau Gerðis
hjón að bregða búi og flytja til
Reykjavíkur. Vafalaust hefur
mangt komið til að þessi ákvörð-
un var tekin. Börn þeirra voru
þá bæði flutt að heiman og til
Reykjavíkur, en þau eru, Sigríð
ur, húsfreyja, gift Skafta Guð-
jónssyni og Sigurbjarni tækni
fræðingur, kvæntur Huldu
Friðriksdóttur. Tengdaforeldr
ar Guðna, heiðurshjónin Sigríður
og Bjarni, voru bæði látin og
fleira mun hafa komið til, að
þessi ákvörðun var tekin.
Eftir að til Reykjavíkur kom,
stundaði Guðni ýmiss konar at-
vinnu en þó nær eingöngu iðn-
aðarstörf. En fljótlega eftir að
suður kom, kenndi hann lasleika,
sem ágerðist, og síðustu árin var
hann óvinnufær og dvaldist löng
um innan dyra vegna sjúkleika.
Vafalaust hefur hugurinn þá oft
leitað upp yfir sundið á æsku
stöðvarnar, þar sem bamsskón-
um var slitið og þar sem mann
dómsárin liðu. Um Akrafjallið,
höfuðprýði bygigðarlagsins, orti
hann fallegt kvæði, sem birt hef
ur verið.
Áður en ég lýk við þessar fá-
tæklegu minninvar vil ég ekki
láta undir höfuð leggjast, að
þakka þessum vini mínum fyrir
samfylgdina, fyrjjr bróðurhug
þann, sem hann ætíð sýndi mér og
fyrir ánægjustundirnar. Þetta
veit ég að ég tala einnig fyrir
vini hans hér í sveitinni og ann-
ars staðar. Síðast en ekki sízt
þöklkum við hiónin fyrir börnin
okkar. Kristófer, sonur okkar,
átti sitt annað heimili hjá þeim
Indíönu og Guðna að BarmaHíð
37 næstum fjögur ár hann, meðan
stundaði nám í Reykjavík o? Ragn-
heiður dóttir okkar, dvaldist þar
einni'g um tíma.
Davíð Stefánsson skáld frá
Fagraskógi segir í kvæðinu Gott
er sjúkum:
Gott er siúkum að sofna
meðan sólin er aftanrjóð
og miallhvítir svanir syngja
sorgblíð vöggulióð.
Þorgrímur Jónsson.
ISLENDINGAÞÆTTiR
27