Íslendingaþættir Tímans - 12.04.1973, Blaðsíða 4

öðrum ættingjum, sendi ég innile^'
samúðarkveðjur, og ég óska
allar minningarnar, sem þau t.B
hana megi nú og ætið verma þau
bjartir og hlýir sólargeislar.
Sigurlina
t
Vegir almættisins eru okkur óikilj-
anlegir, en kannski er okkur ekki ®tlaö
að skilja þá. Það kann einhverjun að
finnast undarlegt. En það fyrsta, sem
mér datt i hug er ég heyrði lát Þor-
gerðar var þetta. Nú kemur hún ekki
oftar til min á æfingum og spyr mig
hvort ég eigi vel heitt te með sil rónu
úti. Hvers vegna hún, sem annars
drakk aldrei te, vildi helzt mitt te, veit
ég ekki. En hitt veit ég, að ég gleymi
ekki indælu brosunum, þegar hún kbm
til að skila glasinu, þakkaði fyrir og
sagði: „Þetta var hressandi”, og gekk
siðan til sætis sins við pianóið. l5rúð,
ung stúlka, svo algerlega laus við alla
tilhneigingu til að trana sér frarti.
Elskulega unga vinkona. Þú þjirftir
ekki að olnboga þig áfram á þeirri
braut, sem þú hefur valið þér. ^fæfi-
leikar þinir voru svo ótviræöir, að all-
ir, sem til þekktu vissu aö sætiö við
Hlín Jónsdóttir
Kveðja frá söngfélaginu Gígjunni
Harpan er hljóðnuð, rökkur
Fyrr en varöi er fegursta v
og glaðvær hópur lengur ei
F. 17.6. 1911.
D. 27.1 1973.
Foreldrar Hlinar voru Þórunn
Friðjónsdóttir frá Sandi i Aðaldal 'pg
Jón Július Jónatansson, fæddur á
Höskuldsstöðum i Reykjadal. Jón kom
til Akureyrar um aldamótin og rak
pianóið var þitt sæti. Ég er glöð yfir
þvi, að þrátt fyrir þinar miklu fram-
farir seinni árin, undir handleiðslu
þips ágæta kennara, og þrátt fyrir hinn
aiigljósa frama, sem beið þin hér,
varst þú alltaf sama prúða, yfirlætis-
laþsa stúlkan.
I
Söknuð finn ég sárt þær
stundir
er söngur ómar Gigjum frá.
)Ei þú leikur oftar undir
yngismeyjan hýr á brá.
F.O.
sveipast um sviðið,
svartnættið er fallið á.
líorið liðið
og f jólunnar lokuð brá
Harpan þin grætur — nú sneitta ei fimir fingur
fagnandi nótnanna svið,
sólarljóö syngur
samhljóma hennar við.
Um hraðfleyga tið var æviþáttur þinn ofinn
i okkar vonir og starf.
Nú sveigurinn er af örlaga^ökum rofjnn
og risandi geisli hvarf.
En minningin vakir svo föguf um fjólu bjarta
— hún færir himninum nær.
Frá liðinni stundu leggur y .inn að hjárta
og ljósiá veginnslær.
Þær yndisstundir verða ei tö
Við heimanför þina tregahljómarnir titra
En himininn brosir og árdag
um taldaii,
er tónarnir hrifu sál.
Við færum þér, vorperla, þþkkir þúsundfaldar
og þökkin er hjartans mál.
igeislarglitra
og tóm er meira en fyr.
er genguröu um Fögrudyr.
Jórunn ólafsdóttir frá Sörlastööum.
járnsmiðaverkstæði þar til æviloka.
Hann var starfsmaður mikill, söng-
vinn og léttur i lund. Þórunn kona hans
var yngst systkinanna á Sandi, skarp-
greind kona og leiftrandi hagmælsk
eins og hún átti kyn til.
Önnur skil kunni ég ekki á Hlin heit-
inni fyrir átta árum þegar leið min lá
til Akureyrar til ársdvalar hjá systur
minni og mági i Hrisey, Séra Bolla,
syni Hlinar og Gústavs Jónassonar,
rafvirkjameistara.
Ég rogaðist með ritvélina og tösk-
una — og það sem þyngra var: óskrif-
aða skáldsögu framarlega i kollinum
— upp niðþrönga stigana i húsinu við
Strandgötuna, þungur á brúnina eftir
vökunótt i rútu. Til dyra kom smávax-
in frið kona, hýr i bragði og hlátur-
mild, kynborin kona svo ekki varð um
villzt, islenzkur alþýðuaðall. Hún hló
að mér móðum og másandi þarna á
stigapallinum. Mér létti strax. Jafnvel
fyrstu kynnin voru allsendis þving-
unarlaus — og sama gilti um mann
hennar, Gústav, sem kom von bráöar,
hlýr vörpulegur maður, sem hljóp frá
verkstæði sinu upp alla þessa stiga
fjórum sinnum á dag að spjalla ögn viö
konu sina og grennslast fyrir um,
hvort hana vanhagaði ekki um eitt-
hvað, rétt eins og þau væru nýtrúlofuð,
þessar rosknu manneskjur. Hann
hafði svo sannarlega dálæti á henni —
og hún á honum, logagylltum skýja-
borum hans og mergjuðu orðfæri. Ég
skildi hana vel. Gústav bauð mér einu
sinni i langferð um Ásbyrgi og til Mý-
vatns i Skodanum sinum og hóf sam-
stundis að lýsa þvi, sem við áttum i
vændum i þeirri dýrlegu för. Að þeirri
lýsingu lokinni var hreinn óþarfi að
slita hjólbörðum og brenna benzini —
enda var ferðin aldrei farin á hjólum,
heldur sitjandi i flæðarmálinu neðan
undir prestsetrinu i Hrisey.1 Það var
bæði einfaldara og ódýrara. Listamaö-
ur — sem litið þjóðfélag gerir að raf-
virkja — hefur ráð undir hverju rifi-
Og á endanum urðu þau mörg löndin
og hallirnar i skýjum uppi, sem
Gústav leiddi Hlin sina um, sitjandi
ofan á Kaupfélagi Eyfiröinga — og
alltaf fylgdi hún honum jafnlétt i lund
— sinum trúbadorsem sungið hafði sig
inní hjarta hennar ungrar. Gústav
. Berg i kjól og hvitu með Smárakvart-
íslendingaþættir