Íslendingaþættir Tímans - 15.05.1976, Síða 4

Dóra S. Guðmundsdóttir
Egilsstöðum
Mig langar aö minnast hér nokkrum
orðum þessarar ungu konu, þar sem
enginn mér færari hefur gert það.
Gagnvart dauðanum verðum við
mannanna börn svo ógnarsmá, en
smæst þó er ungt fólk er hrifiö burt I
blóma lifsins.
Dóra Sigurbjörg Guðmundsdóttir
fæddist 29/5 1943 að Eylandi Hjalta-
staðarþinghá dóttir hjónanna Krist-
borgar Jónsdóttur og Guðmundar
Halldórssonar sem höfðu nýverið reist
sér nýbýli þar.
Hún andaðist á Sjúkrahúsinu á
Egilsstöðum 18. sept. s.l. eftir hetju-
lega baráttu við einn skæðasta sjúk-
dóm hérlendis.
Dóra ólst upp i stórum systkinahóp
og var þriðja i röðinni af átta systrum
og þrem bræðrum. Hún fór snemma að
hjálpa foreldrum sinum við bústörf og
barnagæzlu.
Hún annaöist t.d einn bróður sinn
sem var um þ.b. 10 árum yngri, sá um
einmitt bréfið góöa sem getiö var um i
upphafi þessarar greinar og varð
kveikja hennar.
Siðustu þrjú árin var frænka mín
likamlega farin aö heilsu. Henni féll þá
þungt að geta ekki eins og áður valdið
húsfreyjustörfum i Seli, þar sem hún
hafði unnið sitt mikla ævistarf og átt
sinar sælustu en einnig sárustu
stundir. En hún átti góðu atlæti að
fagna hjá börnum sinum, Karólinu og
Stefáni, sem voru tekin þar við búi, og
nautþess rikulegaaöfá börn sin önnur
og barnabörn I heimsókn.
Svo sem geta má nærri var henni
þaö mikill yndisauki i ellinni aö
fylgjast með búskap barna sinna sem
heima voru og bjuggu þar félagsbúi.
Þau sýndu þar mikinn áhuga og atorku
eins og faðir þeirra, — bættu húsa-
kostinn, reistu nýbýli, ræstu fram
mýrar og móa og ræktuöu viðlend tún
þar sem engum haföi dottið i hug að
þaö væri hægt, — tóku nýja tækni i
þjónústu sina svo að gjörbreyting varð
á lifi og störfum fólksins.
Já, hún frænka min fylgdist með
öllum þessum breytingum — komu
hins nýja tima, — og vist gladdi þaö
hana á ýmsan hátt. En sú byltingar-
4
saga tilheyrir börnum hennar og
verður þvi ekki rakin hér.
Siðasta missiriö sem frænka mín
liföi dvaldi hún á sjúkrahúsi á Húsavfk
og Akureyri og naut þar ágætrar að-
hlynningar. Hún var aldrei neitt veru-
lega þjáð en oröin þreytt og þrotin aö
kröftum. Og vöku sinni hélt hún litt
skertri allt til siðasta dægurs. Hún
andaðist 26. september 1971- Löngu
fögru og einkar farsæli ævistarfi var
lokið.
Hinn 1. október, á einum friðsælasta
og fegursta haustdegi sem komiö
getur I öxarfirði, var hún jarðsett við
hliö bónda sinsi grafreitnum á Skinna-
stað að viðstöddum miklum fjölda
ættingja og vina. Þaö var táknræn til-
viljun að fjörðurinn okkar fagri
skartaði öllum sinum glæsilegustu
einkennum þennan dag: litskrúöi
haustsins, unaðslegri heiörikju, friði
og ró, — einmitt þeim einkennum sem
alltaf fylgdu henni frænku minni i Seli.
Guð blessi minningu þessara ágætu
hjóna, þessara trúu og traustu þegna
sveitar minnar, sem skiluðu svo dýr-
mætum arfi, — sem lögöu svo mikið
gull i lófa framtiðarinnar.
Sigurður Gunnarsson
frá Skógum.
hann meðan hann þurfti aðgæzlu við,
þetta var henni góður skóli er hún
þurfti að fara að annast sin eigin börn.
Er Dóra var komin yfir fermingu fór
hún fljótlega að vinna fyrir sér utan
heimilis i kaupa-vinnu og eitthvað I
sild niðri á Fjörðum, einnig vann hún
um tveggja ára skeið I hraðfrystihúsi i
Reykjavik, þótt þar mjög dugleg og
fékk verðlaun fyrir.
Haustið 1962 fer hún I Húsmæðra-
skólann á Staðarfelli og var þar einn
vetur. Siðasta eitt og hálfa ár áöur en
hún giftir sig vann hún I mjólkur-
stöðinni á Egilsstöðum
Hún flyzt svo að Gagnstöð 1965 og
giftist þá eftirlifandi eiginmanni sin-
um Halldóri Sigurðsyni.
Börn hennar eru Kristborg 12, ára,
Vilborg Sigurveig 9 ára og Guðmundur
Freyr 8 ára.
Tveimur til þremur árum siðar fór
hún aö kenna þrautar I handlegg sem
stöðugt ágerðist og i des. 1968 var gerö
stóraðgerð á henni og handleggurinn
tekinn af fyrir ofan olnboga. Þetta var
hræðilegt áfall fyrir unga þriggja
barna móður en þá sýndi Dóra að hún
var hetja sem harðnaði við hverja
raun.
Hún fékk sér mjög fljótt gervihand-
legg og vann hún með honum hin ótrú-
legustu verk bæði innan húss og utan,
hún var svo rikaf lifskrafti og lettlyndi
að það var eins og ekkert kæmi við
hana. Það vonuðu lika allir að lifs-
kraftur hennar myndi sigra þennan
vágesti.
En skyndilega veiktist hún sumarið
1974 og gekk þá undir tvær stórað-
geröir, sem uröu samt gagnslausar.
Ekki var um annað að ræöa fyrirDóru
en standa meöan stætt var og fór hún
t.d. aldrei á sjúkarhús fyrr en siðasta
sólarhringinn sem hún liföi.
Siöla árs 1974 fluttist fjölskyldan til
Egilsstaða i hús sem þau höfðu keypt
þar að Blásógum 19."
Siðastliðið sumar gætti Dóra barna,
að hún sagði sjálf, sér til dægra-
styttingar. Hún átti gott með að blanda
geði við aðra og gleðjast með glöðum-
Ég þakka henni margar ánægju-
stundir.
Guð blessi minningu hennar og gefi
öllum aðstandendum styrk i raunum.
B.S.
íslendingaþættir