Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 25

ofsareiður og skipaði hallarvörðunum að
hrifsa töfrapensilinn og kasta Ma Ling i
fangelsi.
Nii hafði keisarinn töfra pensiiinn, og nii
ætlaði hann aö fara að mála fyrir sig.
Fyrst málaði hann gullfjall, svo datt
honurn ihug, að eitt gullfjall væri of lftið,
og hann bætti öðru við og svo öðru, þar til
ótal fjöll huldu allt málverkið. En er hann
hafði lokið við málverkið, þá breyttust
fjöllin i grjót, og vegna þess að tindarnir
voru of þungir, þá hrundu fjöllin og keis-
arinn slapp nauðuglega. Keisarinn var nú
ekki enn laus við ágrindina, og þar sem
honum hafði ekki heppnazt að mála fjöll-
in, þá ákvað hann að mála tigulsteina úr
gulli. Hann fór nú að mála tigulsteina, en
honum virtust þeir of smáir. Hann málaöi
nú alltaf stærri og stærri steina, og alltaf
fannst honum þeir of litlir, og að lokum
málaði hann ógnarstóran stein. Þegar
myndin var fullgerð, breyttist hún I
skrimsli, sem réðst á hann með gapandi
kjafti. Keisarinn féll I öngvit af hræðslu.
En sem betur fór tókst lifverðinum að
bjarga keisaranum, annars hefði ófreskj-
an étið hann upp til agna.
Keisarinn sá nú, að hann gat ekki notað
töfrapensilinn sjálfur, svo hann lét leysa
Ma Ling úr prisundinni. Hann gaf honum
dýrar gjafir úr gulli og silfri og lofaði að
gefa honum eina prinsessuna fyrir konu.
Ma Ling haföi gert áætlun. Hann lézt
samþykkja allt, sem keisarinn vildi. Keis-
arinn varð mjög ánægður og fékk honum
gullpensilinn.
,,Ef hann málar fjöll”, hugsaði keisar-
inn, ,,þá geta villidýr komið úr fjöllunum.
Þaö er betra að láta hann mála höf”.
Ma Ling tók töfrabustrann, og brátt
birtist ómælishaf á málverkinu fyrir
framan keisarann. Hafflöturinn var slétt-
ur og skinandi eins og spegill úr jade.
„Hvað er þetta, eru engir fiskar I haf-
inu?” sagði keisarinn.
Ma Ling dró upp nokkra fiska, og þeir
lifnuðu og syntu i öllum regnbogans litum.
Þeir syntu nokkra stund fyrir framan
keisarann, og svo syntu þeir rólega til
hafs. Keisarinn hafði athugað þá með
mikilli ánægju, en þegar þeir syntu lengra
og lengra burt, sagði hann við Ma Ling:
„Flýttu þér, málaöu bát. Ég vil sigla út á
sjóinn og horfa á fiskana”.
Ma Ling málaði stóran seglbát, og keis-.
arinn steig um borð með keisarafrúnni og
prinsum og prinsessum og ráðgjöfum
sinum. Ma Ling dró nokkur strik, og golan
gáraði hafflötinn og báturinn tók skrið.
En keisaranum fannst báturinn ganga of
litið. Hann stóð I stafni og hrópaði: „Meiri
byr, meiri byr.”
Drengurinn dró nokkur kröftug strik.og
það kom blásandi byr. öldurnar hækkuðu
og það hvein i seglunum. Ma Ling bætti
nokkrum strikum við , og það kom ofsa
brim og báturinn stakkst I öldudalina.
„Þetta er nóg, þetta er nóg”, hrópaði
keisarinn af öllum mætti. „Þetta er nóg,
segi ég”.
Ma Ling lét sem hann heyrði ekki hróp-
in. Hann hélt áfram að mála með töfn-
penslinum og bylgjurnar gengu yfir bát-
inn. Keisarinn gekk að mastrinu og héit
sér þar og steitti hnefann að Ma Ling og
hrópaði eitthvaö. Ma Ling lét sem hann
heyröi ekkert og hélt áfram að mála rok
Hvirfilvindur kom og sópaði saman svört
um skýjum, og himininn varð
dimmsvartur og öldurnar gengu hærra og
hærra og steyptust yfir bátinn. Að lokum
hvolfdi bátnum og hann sökk. Keisarinn
og fylgdarlið hans kom ekki upp aftur.
Eftir dauða keisarans barst sagan af
Ma Ling og töfrapenslinum hans viða.
Hvað va'rð um Ma Ling? Enginn veit það
fyrir vist. Sumir segja, að hann hafi farið
heim i þorpið sitt og farið að mála fyrir
bændurna þar. Aörir segja, að hann hafi
farið viða um landið og málað fyrir hina
fátæku hvar sem hann fór.
25