Heimilistíminn - 10.10.1974, Blaðsíða 38

Tilboð merkt ®
hef ekki meira vit á ljóðum en köttur, en
svei mér ef ég fer ekki að fá áhuga á þeim.
Það var gott hjá vinkonu þinni að skrifa
mér og segja hvernig i öllu lá.
— Þórunn! Ég ákvað að kyrkja hana
næst þegar ég sæi hana.
En ég gerði það ekki og viðhöfum aldrei
verið betri vinkonur, satt að segja.
H$GIÐ
I
— Nei, þetta eru ekki Iitlar, góðar
bollur. Þetta eru kekkir i sósunni.
— Hvað starfar þú?
— Ég er dvegur I cirkus.
— En þú ert að minnsta kosti 1,90!
— Já, ég er i frii í dag.
Þorpslæknirinn var ákafur veiðimað-
ur og eitt sinn, þegar hann kom heim
af veiðum, spurði konan hans hvort
hann hefði verið heppinn.
— Já, ég held nú þaö. Fékk fjóra héra
og tvo nýja sjúklinga.
— Ég er búinn að borga lækninum 500
krónur i viöbót.
— Jæja, það var gott. Þá eru bara tvær
afborganir eftir, þangað til við eigum
barniö.
Tveir veiðimenn sátu viö vatn og brátt
fékk annar þeirra stígvél á önguiinn.
Andartaki siðar kom vekjaraklukka á
hjá hinum, og síðan gamall stóll. Þá
varð hinum að orði. — Heyrðu, eigum
við ekki aðfæra okkur. Ég held, að það
búi einhver þarna niðri.
I
Jónas fór inn á veitingahús og spurði
hver réttur dagsins væri.
— Kjúklingur a la Ferrari, svaraði
þjónninn.
— Hvað er nú það?
— Forstjórinn ók yfir hænu I morgun á
sportbilnum sinum.
— Hefurðu heyrt, aö konan hans
Hansa er hiaupin að heiman.
— Hvernig tekur hann þvi?
— Hann er farinn að róast, en fyrstu
dagana var hann alveg frá sér af kæti.
— Nú ætti maður að sitja á eyðieyju
i ruggustól með tuttugu bjórkassa og
górilluapa.
— Hvers vegna górilluapa?
— Til að opna flöskurnar. Hann
hefur fjórar hendur.
Kennarinn var að útskýra fyrir nem-
endunum, hvað margt getur verið likt
með tviburum, ekki bara likamlega,
heldur einnig ýmislegt utan að kom-
andi.
— Já, það er satt, sagði Jón. — Ég
þekki tvo tvibura og frænka þeirra dó
sama daginn!
— Fyrsta skilyrðiö er, að þér reynið aö
slaka svolitið á, herra Jónas.
Mjög vinstrisinnaöur stúdent i útland-
inu fékk alltaf peninga að heiman,
þegar hann bað um þá. Félagar hans
undruðust þetta mjög, þangað til hann
opinberaði leyndarmálið: — Þetta er
enginn vandi, ég hóta bara að koma
heim.
— Hljóöið dreifir sér með 330 metra
hraða á sekúndu, sagði kennarinn. —
Veit nokkur um neitt, sem er fljótara?
— Kaninur .... svaraði Maria litla
rjóð út að eyrum.
áöM
Skotinn sleit trúlofuninni og kærastan
sendi honum demantshringinn meö
áletruninni: — Varlega. Gler!
— Nei, góöi maður. Ég hef ekki
fært húsgögnin. Það eruð þér, sem
eruð i röngu húsi.
— Það voru 600 farþegar á
svo þurfti ég endilega að stranda með
þér, sem kannt ekki að spila.
38