Heimilistíminn - 13.02.1975, Blaðsíða 14

— Mikið ertu duglegur!
hrópuðu nashyrningabörnin
hrifin.—Þetta er skemmtilgt!
Þau höfðu aldrei séð neinn á
skautum áður og gleymdu
alveg kuldanum. öll vildu þau
svo auðvitað reyna skautana.
Nalli var vitanlega montinn
yfir þvi að vera talinn svona
duglegur. Hann gerði sitt
bezta og kom þeim til að
hlæja. Minnstu nashyrninga-
börnin, sem ekki þorðu út á
isinn, fengu að sitja á horninu
á honum.
En þá kom dálitið fyrir.
Nalli kom auga á skilti, sem
einhver hafði sett upp úti á
vatninu og hann tók á sig
stóran krók til að sjá hvað á
þvi stæði Þegar hann kom
nær, brakaði svolitið i isnum
undir fótum hans og þá sá
hann það: „Hætta, isinn er
ótryggur” stóð á skiltinu.
Liklega væri bezt að koma
sér i land, hugsaði Nalli, en
aðeins of seint. Mikill brestur
kom og skyndilega brotnaði
isinn. Það var með
naumindum, að börnin, sem
sátu á horninu gátu stokkið af
og hlaupið i land, þvi Nalli datt
i vatnið og lá þar og buslaði i
iskuldanum. Og hann, sem
ekki kunni að synda!
— Hjálp! hrópaði Nalli og
veifaði með framfótunum,
sem stóðu upp úr vatninu. —
Hjálp! Ég er að drukkna!
Nashyrningabörnin störðu
skelfingu lostin á vininn sinn.
Hvað i ósköpunum áttu þau að
gera til að bjarga honum? Þau
gátu ekki farið út á isinn, þvi
þá myndu þau drukkna lika.
— Hjálp! hrópaði Nalli aftur
og þá fóru nokkur barnanna að
gráta. Þau voru viss um, að
Nalli myndi drukkna og þau
misstu bezta vin sinn. Þá
fengju þau aldrei framar að
14
heyra sögur um gamla
daga....
— Við verðum að hlaupa eft-
ir hjálp, sagði eitt af stærstu
nashyrningabörnunum. — Við
verðum að fá öll hin dýrin i
skóginum til að hjálpa Nalla.
— Já, hrópuðu hin öll i kór.
— Við verðum að bjarga
Nalla.
Svo hlupu þau i allar áttir til
að segja dýrunum i skóginum
frá Nalla, sem var að
drukkna.
Skömmu siðar voru næstum
ÖU dýr skógarins komin niður
að vatninu og nú reyndu þau
að láta sér detta eitthvað i
hug, sem verða mætti Nalla til
bjargar. Ekkert þeirra þorði
út á isinn, þau myndu bara
drukkna líka.
— Þú nærð áreiðanlega til
hans af bakkanum, sagði
Zebradýrið við Pella fil. —
Raninn á þér er svo langur.
Pelli fór eins langt niður að
vatninu og hann þorði og
teygði ranann út til Nalla, en
raninn var bara allt of stuttur.
Hann náði ekki til Nalla þó
PeUi teygði sig eins og hann
gæti.
— Þú hlýtur að geta gert
eitthvað, með þennan langa
háls, sagði ljónið við
giraffann. Giraffinn fór alveg
niður að vatninu og meira að
segja aðeins út á isinn og
teygði fram hálsinn, en hann
var ekki nógu langur heldur.
Giraffinn hugsaði með sér,
að fyrst isinn hafði þolað
Nalla, svo stór og þungur sem
hann var, hlyti hann að halda
svolitið lengra út og svo gekk
hann aðeins lengra. En hann
náði samt ekki til Nalla, sem
buslaði þarna i köidu vatninu
og var kominn að drukknun.
— Hvað eigum við að gera?
Hvað eigum við að gera?
Það brast i isnum undir fótum Nalla og allt i einu lá hann og
buslaði i isköldu vatninu. Og hann sem kunni ekki að synda!