Heimilistíminn - 13.02.1975, Blaðsíða 36

aftur.— Bíddu svolítið, elskan mín. Þú getur ekki
tekið við svona gjöf.
AAelissa starði gapandi á móður sína. Vantrú og
vonbrigði þurrkuðu út gleðisvipinn í einu vetfangi.
— En ég verð að taka við henni. Þetta er hesturinn
minn. Þú mátt ekki seg ja, að ég eigi ekki Candy. Ég
get haft hana hérna. Hún truflar engan og frú
Bracegirdle segir, að ég megi koma hvenær sem ég
vil, þegar mig langar að hitta hana, og ég má gista
hérna líka. Rödd hennar hækkaði. — Þú getur ekki
neitað mér um að eiga hana. Ég þoli ekki að missa
Candy núna. Ég á hana og hún þarfnast mín til að
vera góð við sig og hugsa um sig. Strákurinn heitir
Andrew og hann ætlar að verða hestamaður, þegar
hann verður stór. Hann er búinn að lofa að hugsa
um Candy fyrir mig, þegar ég er ekki hérna. Það
kom uppreisnarsvipur á andlit telpunnar þegar hún
sá svip móður sinnar. — Hvers vegna ætti ég ekki að
eiga Candy?
— Það gengur ekki, AAelissa. Þú ert nógu stór til
að skilja, að þú mátt ekki taka við gjöfum frá ó-
kunnugum. David frændi hefur líka lofað að kaupa
handa þér smáhest, þegar við erum búin að f á okk-
ur hús.
— Ég kæri mig ekkert um Ijóta hestinn hans....
Ég vil fá Candy. Candy á heima hér og ég ætla að
heimsækja hana tvisvar i viku. Brúnu augun leiftr-
uðu. — Ef þú segir aðég megi þaðekki, f lyt ég hing-
að til herra Courteneys og frú Bracegirdle og verð
hérna alltaf. David frændi saknar mín ekkert, þeg-
ar hann hefur þig.
Þessi innsýn í hugsanagang barnsins varðandi
David Glennister, skelfdi Gaybrielle. — Elsku AAel-
issa mín, það veiztu vel, að er ekki satt. David
frænda þykir mjög vænt um þig og honum mundi
leiðast ef hann vissi, að þú segir svona.
— Það er svona og mér er alveg sama, hvað hon-
um finnst.
— Ég hef alltaf haldið að þér líkaði vel við hann.
Gaybrielle barðist við að leyna vonbrigðum sín-
um.
— Já, mér þótti... mér þykir... það er allt i lagi
með hann, en ég vil heldur hafa herra Courteney.
Hann brosir skemmtilegar og hef ur betri augu, eins
og vinalegri. Ekki eins og önnur grá augu.
Innst inni var Gaybrielle sammála þessum atrið-
um í lýsingu AAelissu. Augnaráð Davids Glennisters
var slælegt lögfræðingaaugnaráð, en letilegu, blá-
gráu augun í Nick voru dreymin og blíðleg á köfl-
um.
— Það kemur því ekkert við að þú getur ekki tek-
ið við hestinum frá herra Courteney.
— Þú færð ekki að taka hann f rá mér, sagði AAel-
issa hægt og skýrt. — Heyrirðu það? Þú færð það
ekki! Aldrei í lífinu. AAér er alveg sama hvað þú
segir. Hún hljóp inn í eldhúsið. — Herra Courtney!
hrópaði hún. — Herra Courtney, segðu henni það
núna. Hún lyfti höfðinu og leit á hann. — Segðu það!
— Hvað á allur þessi hávaði að þýða? spurði
hann.
— Hún segir, að ég megi ekki halda Candy. Hún
ætlar að taka hana frá mér. Þú vilt að ég eigi
Candy, er það ekki?
36
— Ég vil að þú hættir að haga þér eins og lítill
dekurkrakki. Það er nóg að eiga við eina tauga-
veiklaða og móðursjúka kvenpersónu. Hann tók í
hönd hennar og leiddi hana til dyra. — Farðu með
Candy út á tún svolitla stund. Við komum niður að
hlöðunni, þegar ég er búinn að tala við mömmu
þína.
AAelissa leit upp í andlit hans, beit í neðri vörina,
alveg eins og móðir hennar stundum og sagði lágt:
— Ætlarðu að fá hana til að lofa mér að eiga Candy?
— Ég veit ekki hvort ég get það, en ég skal gera
mitt bezta. Af stað með þig!
AAelissa lagði af stað niður stíginn, en snerist á
hæli og hljóp til móður sinnar. Hún kastaði sér í
fang hennar og þrýsti höfðinu að henni. — AAér
finnst það leiðinlegt.... að ég talaði svona við þig,
kjökraði hún, en það var bara af því mig hef ur allt-
af langað svo til að eiga lítinn hest og þegar Candy
var hérna og beið eftir mér, varð allt svo gott. Ég
trúði því varla. Þetta er bezta afmælisgjöf, sem ég
hef nokkurn tíma f engið. AAaður neitar ekki að taka
við afmælisgjöfum er það? Hún leit upp í augu
móður sinnar. — Þú getur ekki beðið mig að láta
hana frá mér. Þú getur það ekki, ef þér þykir al-
mennilega vænt um mig.
— Farðu með hestinn niður á tún, sagði Gaybri-
elle lágt.
— En þú ert ekki búin að segja, að ég megi eiga
hann. — Gerðu eins og þú ert beðin, AAelissa.
Gaybrielle beið, þangað til AAelissa hafði tekið
taumana og leitt hestinn burt, áður en hún gekk inn í
eldhúsið aftur.
— Þú hlýtur að vera stoltur af sjálf um þér núna,
sagði hún hörkulega um leið og hún steig yfir
þröskuldinn. — AAelissa hef ur aldrei sett sig svona
upp á móti mér áður.
— Það er líklega mér að kenna líka.
— Þú leikur lúmskan leik, Nick. Augnaráð henn-
ar var þrungið ásökun.
— Hlustaðu nú svolítið á mig. Þegar ég sá þennan
hest, keypti ég hann, af þvi mér datt í hug, að villi-
kettirnir hans Logie AAaitlands gætu haft gaman af
honum. En án þess að ég vissi af því, hafði Logie
þegar keypt tvo smáhesta handa tvíburunum í
Dublin og ég ætlaði að fara að selja þennan, þegar
ég hitti AAelíssu. Það leið ekki á löngu, þar til hún
sagði mér að hún væri vitlaus í hesta og langaði í
smáhest. Ég var með lausnina í mínu eigin hesthúsi
og fannst kjánalegt að uppfylla ekki þessa ósk
barnsins.
— Þetta hljómar allt ósköp einfaldlega þegar þú
segir það.
— Get ég sagt það öðruvísi?
— Þú hefur ekki þekkt AAelíssu nema nokkrar
vikur, Nick.og hitt hana tvisvar eða þrisvar. Getur
verið að þú haf ir fengið að vita allt um hana á þess-
um tíma?
— Já, börn geta sýnt mikið traust og trúað manni
fyrir öllu, ef maður ýtir svolitið undir þau. Hún
sagðist bráðum eiga afmæli og ég hugsaði með
mér, að hesturinn yrði vel þegin gjöf. Það er allt.
Hann sá svipinn í augum hennar. — Þú trúir mér
víst ekki.