Heimilistíminn - 13.02.1975, Blaðsíða 33

Gunhild w [ .
Hestlng: j ^ JK O lí U f i rt fl
© CB 0^ S ^ l £K J0
— Bastian! sagði visdómstigurinn.—Ég rýni
i teblöðin og les út úr þeim undarlega hluti.
— Hvað stendur þar? spurði Bastian forvit-
inn.
— Mamma þin saknar þin mikið, sagði
Chih-hu. — Hún þarfnast hjálpar þinnar. Vont
fólk er á ferli, það ætlar að eyðileggja garðhús-
ið og garðinn, ef þú kemur ekki i veg fyrir það.
Þú verður að fara strax. Vertu blessaður.
— Blessaður, Chih-hu, hvislaði Bastian og
gekk hægt út úr musterinu aftur. Hann var
óskaplega leiður og vissi ekki hvað hann ætti til
bragðs að taka. Hann gat ekki lagt af stað strax
og skilið Baltasr og Sheherasade eftir, en þau
gátu ekki farið eins hratt og hann, sem var
vanur lifinu úti i náttúrunni.
— Nú, hvað sagði tigurinn? spurði frú Matta
spennt, þegar Bastian kom út á veröndina aft-
ur. En áður en hann gat svarað, var frú Matta
farin að lesa upphátt úr kvöldblaðinu: —
Dularfullt kamelljón á kattasýningu, las hún.
— Slökkviliðið var kallað á vettvang til að
bjarga kamelljóni niður úr ljósakrónunni i sýn-
ingarsalnum. Frú Matta rétti Bastian blaðið.
Þar voru fjórar litmyndir af kamelljóninu.
Lögreglan skildi hvorki upp né niður i þessu,
sagðiblaðið, og verið var að rannsaka, hvernig
200 sýningarkettir gátu sloppið úr búrum sin-
um allir i einu. Aðeins eitt var við að styðjast i
málinu, og það var frásögn ungs manns, sem
séð hafði kengúru sitja og prjóna úti i horni og
raula — Við göngum svo léttir i lundu... Lög-
reglan og læknarnir sögðu, að ungi maðurinn
væri greinilega eitthvað bilaður. Hann var líka
með bitlahár. Þeir þóttust vissir um að það
hefði verið hann, sem hleypti öllum köttunum
út. í blaðinu stóð lika, að enn vantaði Baltasar
og Sheherasade, og þeim var lýst og allir áttu
að reyna að ná þeim og koma með þau til lög-
veglunnar.
— Já, en hvar er kamelljónið núna? spurði
Bastian.
— Kamelljónið? sagði frú Matta. — Það er
hér og er að tala við pabba þinn og Shehera-
sade.
— Er allt i lagi með það? spurði Bastian. —
Ég er nú hrædd um það, svaraði frú Matta. —
Forstjóri dýragarðsins sótti það i morgun, þeg-
ar slökkviliðsmennirnir höfðu reist stiga upp
að ljósakrónunni og sótt það. Þegar það kom
heim i dýragarðinn, voru allir afskaplega glað-
ir að sjá það aftur. Vörðurinn grét, miðasölu-
stúlkan grét og beltisdýrið í næsta búri og
górilluapinn. Þau héldu nefnilega að kamel-
Ijónið hefði strokið af þvi einhver hefði móðgað
það. Kamelljón eru nefnilega svo skelfing við-
kvæm. Jú, ogauðvitað grét krókódillinn, en þvi
er nú ekki alltaf treystandi.
— Já, en hvernig er kamelljónið þá komið
hingað yfir á eyjuna? spurði Bastian.
— Jú, sjáðu til. Það langaði svo til að hitta
ykkur, að ég sótti það eftir matinn. Þú skilur,
ef við erum i dýragarðinum á matmálstimum,
tekur enginn eftir neinu. En komdu nú og heils-
aði upp á þau hin. Svo gengu þau niður i runn-
ana til Baltasars, Sheherasade og kamelljóns-
ins.
— Þakka þér fyrir hjálpina i nótt, sagði
Bastian. — Við gleymum þér aldrei fyrir þetta.
— Ó,oooó, sagði kamelljónið og fór svo
óskaplega hjá sér, að það roðnaði eins og varð-
eldur.
— Svona, svona, sagði frú Matta. — Viltu
ekki gjöra svo vel að verða dökkgrænt. Ég vil
helzt ekki að við finnumst hérna.
En þá þagnaði kamelljónið og rak eldsnöggt
út úr sér tunguna framan i frú Möttu. Svo varð
það gult og bleikt, hvitt og náfölt, grænt og
blátt, grátt og fjólublátt og loks kolsvart. —
Mér er alveg skitsama, hvislaði það. Bastian
33