Heimilistíminn - 12.06.1975, Blaðsíða 16

maöurinn, er ennþá fyrir utan, sagöi hann
og læddist aftur fram aö dyrunum,
Frú Pottifer hrökk við. — Hvaö áttu
viö? Hvaða vondi maður?
• — Mamma sagöi, að það væri þyrla, en
Július segir, að það sé Bang-bang-maður-
inn úr sjönvarpinu, sem er að njósna um
okkur.
Frú Pottifer var litt hrifin af sjónvarpi,
en skildi, hvað átt var við. Hún varð mátt-
laus i hnjánum. —- Af hverju sagðirðu
mömmu þinni það ekki?
■ — Já, en hún sá hann sjálf, i kikinum
hans Júliusar. Langar þig ekki að sjá
lika?
Freistingin var of mikil. Fyrst frúin
leyfði sér það, gæti hún það lika. Hún dró
djúpt að sér andann og fór mað drengnum
upp. Það var hætt að rigna og sólin skein á
blómstrandi kirsuberjatrén handan göt-
unnar og bleik krónublöðin umkringdu
manninn meðsvarta hattinn. Frú Pottifer
fékk tár I augun af að horfa á hann, svona
hnarreistan og einmana. Hann minnti
hana á Reginald Pottifer, liðþjálfa, þegar
hann var að fara úr siðasta leyfi sinu og
haföi höfuðið út um lestargluggann þar til
lestin hvarf i fjarskann...
Július sagði: — Viltu kikinn minn,
Potty? Þá sérðu vel, hvað hann er vondur.
Frú Pottifer greip sjónaukann og stakk
honum rólega niður i töskuna. — Nú setj-
um við’hann upp i efstu hillu i skápnum,
sagði hún og lét ekki sitja við orðin tóm. —
Þar verður hann, þangað til þú ert búinn
aðlæra að tala ekki illa um saklaust fólk.
Július vissi, að ekki þýddi að mótmæla
frú Pottifer og auk þess var hann búinn að
búa til teygjubyssu úr gömlum sokka-
böndum, til að dagurinn i rúminu væri
fljótari að liða. Bófinn á horninu væri
ágætis skotmark.
Frú Pottifer fór aftur niður i eldhúsið
með gremjusvipá andlitinu. Jane forðað-
ist að mæta augnaráði hennar, þegar þær
gengu þegjandi upp hvor með sinn matar-
bakkann handa drengjunum, sneru aftur
ogborðuðu sjálfar. Jane var að velta fyrir
sér, hvort hún ætti að hringja á skrifstof-
una og tala við CharleS, en gat ekki séð
aö það gerði neitt gagn. Frú Pottifer hætti
að hugsa um manninn sinn sáluga og
hugsaöi i staðinn um, hvað Júllus og
Benedikt væru vel upp aldir, ef hún ætti
hlut að máli.
Allt i einu gaf dyrabjallan frá sér litið
bofs og siðan kom löng hringing, Sá, sem
úti var, var greinilega óþolinmóður.
— Dyrnar, Potty, hvislaði Jane. En frú
Pottifer hreyfði sig ekki. — Það er hann,
sagði hún bara og Jane reyndi ekki að
bera á móti þvi. — Þá fáum við loksins að
vita, hvað hann vill.
— Ég opna ekki.
— Þá geri ég það. Satt að segja Potty,
þetta er alveg út i biáinn. Auðvitað er til
skynsamleg skýring á þessu.....
Júlian læddist fram i eldhúsið, sót-
rauður i andliti.
— Það er hann, maðurinn, mamma. Ég
ætlaði ekki að hitta hann og það var bara
sápukúla, svohann hefur ekki fundið til....
Jane kom auga á teygjubyssuna, sem
stóð upp úr náttjakkavasanum og gat sér
til um gang mála. Henni létti heil ósköp.
— Þá skaltu biðja hann afsökunar,
sagði hún ákveðin og Július setti upp
skelfingarsvip. — Já, en mamma, hann er
með skjalatösku.... það getur verið vél-
byssa I henni.
Jane hugsaði sig um. — Útbrotin á þér
hafa versnað. Flýttu þér upp i rúmið. Hún
laut að frú Pottifer. — Vertu við simann til
vonar og vara.
Bein i baki en máttlaus i hnjáliðunum
gekk hún fram I forstofuna og opnaði rifu
á útidyrnar. Kannske var þetta morðingi.
Hann stóð þarna og starði á hana án þess
að segja orð. Þetta var hættulegt. Jane
skalf af hræðslu við tilhugunina um börn-
in. Hún neyddi sig til að segja: — Hvað er
yður á höndum?
Hann ræskti sig. — Eruð þér frúin?
Röddin var óskýr.
Hún kinkaði kolli og sá þegar fyrir sér
blaðafyrirsagnir um fjöldamorð i ibúða-
hverfi.
Hann lyfti skyndilega upp töskunni og
studdi hana með hnénu, meðan hann opn-
aði hana. Jane rak upp háifkæft óp og
reyndi að dyrunum, en taskan var á
milli . Maðurinn stundi, þegar hún lenti á
miðhnappnum á regnfrakkanum og á
næsta andartaki datt hann aftur fyrir sig
á nýþvegnar flisarnar. Innihald töskunn-
ar dreifðist út um allt. Burstar i öllum lit-
um og af öllum stærðum þeyttust út i
blómabeðin, fjaðrasópur hékk i sýrenu-
runnanum og liktist hitabeltisblómi.
Jane horfði með skelfingu á árangur
gerða sinna. — Þetta verðið þér að af-
saka... Hún reyndi að hjálpa manninúm á
fætur, en tókst ekki. Það var eins og hann
væri limdur við flisarnar.
— Fóturinn á mér, kveinaði hann. —
Fóturinn á mér.
Július opnaði gluggann fyrir ofan og
þegar hann sá móður sina og manninn
bjástra þarna, greip hann það vopn, sem
hendi var næst, matarbakkann og sendi
hann beint i mark. Maðurinn lá hreyfing-
arlaus. Frú Pottifer, sem ekki gat lengur
hamið forvitni sina, kom nógu snemma út
til að verða vitni að þvi og rak upp mikið
óp*
— Þetta er ekkert Potty, stundi Jane.
Bakkinn er bara úr plasti. Komdu, við
skulum reyna að koma honum inn i sófann
i dagstofunni. En frú Pottifer var alltof
æst til að geta hjálpað og eftir miklá fyrir-
höfn, tókst veslings manninum með að-
stoð Jane að komast inn á sófann. Jane
dró frú Pottifer út i horn. — Pottý, mér
þykir það svo leitt. Hann er bara að selja
bursta.
Maðurinn leit á þær, og það var hræðsla
og öryggisleysi i svipnum. — Ég bið
frúrnar að afsaka, byrjaði hann hátiðlega
— ég bið ykkur að trúa, að ég hef aldrei
áöur á ævi minni hagað mér svona....
hann lagði höndina á hjartastað regn-
'frakkans.... — en ég vissi ekki hvernig ég
átti að fara að þvi öðruvlsi..að hitta...
rödd hans dó út, meðan hann starði hug-
fanginn á frú Pottifer.
— Já, en má ég ekki kynna? sagði
Jane fljótmælt. — Þetta er frú Geirþrúður
Pottifer. Þér heitið?
— Harding. Tod Harding.
Frú Pottifer var orðin eins og önnur
manneskja. Hún leit nánast út eins og hún
stæði við dyr himnarikis.
— Ég ætla að laga kaffi, sagði Jane og
flýtti sér fram að dyrum, á sama hátt og
Benedikt. — Það er ágætt við áföllum.
Þegar hún var búin að segja Charles
alla söguna yfir kvöldkaffinu, varð hún
svo hrærð, að tárin streymdu niður vanga
hennar.
— Já, en elskan min.... Charles tók utan
um hana. — Af hverju ertu að gráta?
Þetta er indæl frásögn og þér getur varla
þótt mikið fyrir þvi að vera án Potty....
hún er svoddan blaðurskjóða.
— Það er einmitt það, kjökraði Jane. —
Okkur hefur alltaf fundizt það. Og það er
rétt. En skilurðu ekki, að einhverjum
finnst hún dásamleg, dásamlegust af öll-
um.
— Jú, elskan min. Þú ert útkeyrð....
— Alls ekki, Charles. Þessi maður gerði
allt til að komast i samband við Potty.
Hún er ekki i kirkju eða á bingó eða þess
háttar. Svo lét hann hana hjóla á sig og
þegar það dugði ekki, tók hann heilan dag
i að elta hana alla leið hingað.... Charles,
það er svo fallegt.... svo óendanlega fall-
egt....
— Já, ég ber ekki á móti þvi.
— Og ég, sem var allan morguninn að
gera grin að þvi að Potty væri orðin kyn-
ferðislega rugluð á þessum aldri.... Hún
hélt áfram að kjökra.
Charles strauk henni yfir hárið. — Mér
finnst þú hafa staðið þig vel. Þið Július
björguðuð málinu.... hann kyssti hana....
— eða var það rommið? Satt að segja,
elskan, heil flaska....
—■ Nei, heyrðu nú, sagði Jane gröm. —
Þú getur þá unnað Potty einnar flösku til
að halda upp á trúlofunina. Svo var það
alls ekki rommið....ef við Július hefðum
ekki haldið að hann væri morðingi....
Benedikt kom inn. — Ég er kominn með
belti, tilkynnti hann stoltur og sýndi á sér
snjóhvitan magann. Charles skoðaði
hann. — Þú hefur erft fjöruga hugmynda-
flugiö hennar mömmu þinnar, sagði hann
og hristi höfuðið.
Jane mundi eftir uppeldisaðferðum frú
Pottifer. — Hypjaðu þig, sagði hún og
Benedikt hlýddi.
16