Heimilistíminn - 14.09.1978, Blaðsíða 24

málefni mín, sagði Barbara enn styttri í spuna en
fyrr.
— Ef við værum að því, hefði ég líka töluverðu
við þetta að bæta. Hann var orðinn reiður líka. —
Hins vegar vildi ég gjarnan ræða um Lane lækni.
Joe Lane getur ekki orðið mér til frekara gagns
varðandi þennan sjúkling. Læknisfræðilegur áhugi
hans hefur vikið fyrir löngun hans til þess að hafa
áhrif á stúlkuna. Það getur einungis orðið til þess
að kippa fótunum undan öllu því, sem mig langar til
þess að gera fyrir Jennie.
— Við hvað áttu með því? spurði Barbara.
— Ég er ákveðinn í því að kvænast henni. Þá get
ég haft eftirlit með henni þangað til hún hefur náð
f ullkomlega heilsunni á nýjan leik. Það getur tekið
mörg ár.
— Og hvað svo?
Hann starði á hana. — Ég get farið eftir öllu sem
ég vil, vegna þess að ég veit, að mér mun takast
allt, sem ég tek mér f yrir hendur. Ég er f ús að f ara
f rá Hilton General, þar sem ég get hvort eð er ekki
gert allt sem ég vil varðandi þennan sjúkling, og
fengið mér starf annars staðar. Ég verð að fá að
gera það sem ég tel vera réttastog bezt.
— Eftir því sem ég bezt veit hefur enginn mót-
mælt aðferðum þínum við lækningu Jenniear, né
gripið fram fyrir hendurnar á þér, sagði Barbara
varfærnislega. Hún var staðráðin í því að reita ekki
þennan mann til reiði, en hún var líka ákveðinn í
því að koma í veg fyrir að honum tækist að fram-
kvæma þá fyrirætlun sína að kvænast Jennie.
— Ég leyfi engum að grípa fram fyrir hendur
mínar, sagði hann hryssingslega. — Eina leiðin til
þess að ég sé viss um, að það verði ekki gert er að
hafa Jennie hjá mér alltaf.
— Það er ekki víst að Jennie vilji þetta
sjálf. — Ég held hún muni samþykkja það, ef é
heiti henni algjörum bata.
— Hvernig dirfist þú að lofa henni slíku?
Hann létsem hann heyrði ekki tóninn í spurningu
hennar. — Mér hefur boðizt staða við Northern
sjúkrahúsið, og þar fæ ég betra tækifæri til rann-
sókna heldur en ég hef hér við Hilton General. Ef ég
tek boðinu fer ég héðan í maí.
Ekki fyrr en í mai, hugsaði Barbara. Jennie hlaut
að verða komin til það góðrar heilsu fyrir þann
tíma, að hún væri fær um að taka viturlega ákvörð-
un varðandi framtíð sjálfrar sín.
Það var næsta undarlegt, að dr. Davidson skyldi
hafa svona mikil áhrif á hamingju bæói hennar
sjálfrar og Jenniear, þótt hvorug þeirra væri ást-
fangin af honum. Hún hafði verið mesti kjáni, og
hún vissi það líka vel. En hvað um Jennie ef henni
yrði heitið f ullkomnum bata gegn því að hún giftist
manni, sem hún elskaði ekki?
Enda þótt Jennie hefði nú fengið meiri og meiri
áhuga á Joe Lane lýsti hún þvi oft f yrir, að hún ætti
einvörðungu dr. Davidson að þakka þann bata, sem
hún þegar hafði fengið. Vel gæti verið, að hún hik-
aði við að hafna bónorðinu þegar henni yrði heitið
því, að hún ætti eftir að fá fullan mátt í fæturna á
nýjan leik.
Barbara þráði heitt, að Hugh væri kominn til þess
að ráða henni heilt. Gæti hún aðeins rætt um þetta
•/4
við Hugh, var/hún viss um, að hann myndi ráð-
leggja henni hvað bezt vaéri að gera.
Gerum nú ráð fyrir, að dr. Davidson ofmæti
lækningamátf sinn? Setjum nú svo, að hann gæti
ekki læknað ^Jennie? Þá gat Jennie aldrei búizt við
að nóta af yhans hálfu tillitsemi eða góðmennsku,
enda hafði hann lýst því yfir, að hann hefði ekki
tíma fyrir. tilfinningasemi.
Vegna þfess að Barböru höfðu orðið á mistök var
hún ákveðnari en nokkru sinni fyrr að reyna að
stuðla aoþví, að Jennie mætti verða hamingjusöm.
Hún hafoi sjálf að lokum gert sér grein fyrir því,
hvað hamingja væri, og það með fyrir bitra
reynslu, hugsaði hún nú. Hún skildi nú Hugh betur
en áður, þegar hún fylgdist með Joe Lane og
Jennie. Joe varð nú til þess að hún f ór að hugsa um
þá daga, þegar hún hafði þegið ást Hughs og góð-
mennsku án þess að kunna á nokkurn hátt að meta
það, hvað slíkt gat þýtt fyrir konu. Nú, þegar allt
var um seinan, sá hún þetta Ijóslega.
Barbara fór heim um kvöldið, eftir að hafa talað
við John Davidson og hitti þá f yrir Jennie, þar sem
hún þeyttist um stofugólfið í hjólastólnum sínum,
kinnarnar voru rauðar, og geislandi svört augum
— Joe segist geta boðið mér út, almennilega, eft-
ir tvær vikur, ef ég fer í einu og öllu eftir því, sem
mér er sagt, hrópaði hún upp yfir sig hrifin. — En
ég verð að læra að gera allt, sem ég get sjálf. Á
morgun ætla ég að þvo upp diskana. Bráðlega
þarftu ekki að fá Mary hingað til þess að taka til.
Ég stend í svo mikilli þakkarskuld við þig. Bar-
bara. Svo óskaplega mikilli þakkarskuld.
— Þú ert í meiri þakkarskuld við læknana þína.
Jennie yppti öxlum, og gamli gáskinn var kominn
aftur í augu hennar. — Hvorn þeirra?
— Báða. Doktor Lane gerir einfaldlega það, sem
doktor Davidson skipar honum að gera.
— Ekki algjörlega, sagði Jennie, og snéri stóln-
um við, og kom aftur til baka. — Fellur þér ekki við
Joe, Barbara?
— Þú talar ekki nógu virðulega um lækninn þinn.
— Hann er bara Joe í mínum augum, sagði hún
brosandi.
Barbara hugsaði um það siðar, að hún hefði verið
með óþarfa áhyggjur. Hún hefði mátt treysta
Jennie til þess að kunna betur lagið á karlmönnun-
um, heldur en hún sjálf kunni.
Þær skemmtu sér vel yf ir kvöldverðinum. Jennie
sat í stólnum sínum við borðsendann. Það var rauð-
ur borði í svörtu hárinu, sem var orðið svo sítt eftir
veikindin. Jennie var einstaklega skemmtileg, og í
fyrsta skipti siðan hún veiktist kom það berlega í
Ijós. En þegar þær voru að Ijúka við eftirmatinn
varð hún alvarleg á ný.
— Doktor Davidson kom í dag, sagði hún og það
var áhyggjuhreimur í röddinni.
— Hann hlýtur að hafa verið mjög ánægður með
það, hversu mikið þér hefur farið fram.
— Hann var það, en hann sagði, að mér myndi
aldrei barna til fulls, nema ég færi til Northern-
sjúkrahússins.
— Hvernig gætir þú gert þaö, jennief
— Ég veit það ekki.
— Hvers vegna ertu að hafa áhyqqjur af framtíð-