Heimilistíminn - 14.09.1978, Blaðsíða 27

sínurri/ hvað þeir væru miklir ærslabelgir, og Soila
hlustaði með athygli. Ö, hvað hún þráði að eignast
lítið barn, en hún mátti ekki hugsa um það, ekki
fyrr en Geiri væri búinn að ná sér betur. Tíminn,
sem þau dvöldust úti hafði sitt að segja um útlit
Geira. Hann var miklu hraustlegri og hann hafði
dökknað mikið og roði var kominn í kinnar hans.
Eftir að þau komu heim fór hann langtum meira
út en áður. Svo fór áhuginn á starfinu að segja til
sin. Hann útvegaði sér vinnu, sem hann gat unnið
við heima. Hann fór að þýða.
Morgun einn, er Solla fór á fætur fékk hún svo
mikla ogleði, að hún kastaði upp. Hvernig stendur á
þessu? sagði hún við sjálf a sig. Þetta hlýtur að vera
einhver pest, en ekki hætti hún við að fara í vinn-
una. Hún hresstist f Ijótlega. Næsta morgun kastaði
hún aftur upp. Hún var ekki komin á fætur. Hún bað
Geira um að sækja fyrir sig fat. Þegar hann kom
með það hafði hún þegar kastað upp á gólfið. Hún
haf ði ekki getað komið í veg f yrir það. Geiri kom til
hennar og strauk henni um hárið.
— Solla mín, líður þér mjög illa?
— Nei, nei, ekki núna. Mér líður miklu betur.
— Þetta hlýtur að vera einhver pest, sem er að
ganga, sagði Geiri.
— Nei, það held ég ekki Geiri minn. Ég kastaði
lika upp í gærmorgun. Ég held að ég sé ófrísk. Ég
hlýt að hafa gleymt að taka pilluna einhvern
daginn. Svoeru komnir nokkrir dagar fram yf ir hjá
mér.
— O, elskan mín, þú verður að hvíla þig í dag,
sagði Geiri. Ég skal hringja á sjúkrahúsið og segja,
að þú sért lasin.
Dagarnir liðu. Solla hafði farið í skoðun, og lækn-
irinn staðfesti grun hennar. Hún var barnshafandi.
Geiri var óumræðilega hamingjusamur. Hann gerði
allt sem hann gat fyrir Sollu á meðan hún gekk með
barnið. Hún vann alveg fram á síðasta mánuð. Hún
fór reglulega í læknisskoðun og allt var í lagi, og
hún var miög f rísk og hress allan meðgöngutímann.
Eina nóttina vaknaði Solla með mikla verki. Hún
vakti Geira.
— Geiri! Ég held að hríðirnar séu að byrja.
— Heldurðu það. Á ég ekki að hringja á nætur-
vaktina?
— Nei, nei, Geiri minn. Það liggur ekkert á.
— En Solla, á ég ekki að vekja mömmu?
— Jú ætli það ekki.
Helga kom fljðtlega og hjápaði Geira að útbúa
Sollu á sjúkrahúsið. Hríðirnar jukust og þegar tíu
mínútur liðu á milli verkja, keyrði Jón hana á
spítalann. Geiri fór með.
Fæðingin gekk vel, og um hádegið fæddi Solla
fjórtán marka dreng, sem var lifandi eftirmynd
pabba síns. Solla þráði nú að sjá manninn sinn.
Hann hafði farið heim klukkan sjö um morguninn,
en hún átti von á honum á hverri stundu. Henni leið
mjög vel eftir fæðinguna. Hún var búin að sofa og
hvíla sig í nokkra tíma, þegar bankað var á dyrnar.
— Kom inn, sagði Solla, sem var ein í herbergi.
— Geiri kom inn, og þegar hann sá Sollu Ijómaði
hann allur í framan. Hann gekk til hennar og viti
menn. Hann sleppti hækjunum og gekk, já hann
gekk óstuddur. Það hafði gerzt kraftaverk.
— O, elskan mín, sagði hann og kyssti konuna
sina. — Mikið er ég hamingjusamur. Við erum búin
að eignast son, Ijómandi fallegan dreng.
— Geiri minn, ég er líka mjög hamingjusöm af
tveimur ástæðum. Þú slepptir hækjunum og gekkst
fáein spor.
— Er það Solla min? Ég hef ekki einu sinni tekið
eftir því sjálf ur. Ég var svo ákaf ur að koma til þín,
elskan mín. Það hefur gerzt kraftaverk dásamlegt
kraftaverk.
Það var sunnudagur, bjartur og fagur. I dag á að
messa í Staðarkirkju og einnig að færa barn til
skírnar. Sólveig og Geiri ætla að láta skíra drenginn
sinn, sem er orðinn f jögurra mánaða gamall. Það
er margt fólk við messu þennan dag. Foreldrar og
systkini Sollu höfðu komið snemma um morguninn.
Og messan er haf in. Presturnnn heldur mjög hjart-
næma ræðu um dásemdir lífsins og hamingju
mannanna. Síðan er sunginn sálmur og Geiri og
Solla standa upp. Skirnin er hafin.
Presturinn spyr, hvað barnið eigi að heita.
— Jón Einar, ég skíri þig í nafni föðurins, sonar-
ins og hins heilaga anda. Amen.
Er messunni var lokið kepptust allir um að óska
þeim Sollu og Geira til hamingju með barnið. Er
heim var komið var haldin skírnarveizla. Móðir
Sollu og móðir Geira sáu um veitingarnar.
Geiri gat núgengið óstuddur og hafði hann alveg
sleppt hækjunum.
Það voru hamingjusamir foreldrar, sem sátu
fyrir framan vöggu litla barnsins.
— Geiri, mikið getur lífið verið dásamlegt.
— Já, elskan mín. Líf mitt hefur verið sann-
kallaður sólskinsdagur, síðan ég kynntist þér, ástin
min, sagði Geiri og tók konu sína í f aðminn.
Sögulok
I>ú útt ekki aft RanKa 10 skref 1 skylniingaeinvigi.
27