Sunnudagsblaðið - 27.04.1958, Blaðsíða 6

, 226
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
Hún horfði undrandi á hann, og
hann fór að hlæja.
— Hafið þér aldrei heyrt mín
getið? Mannsins, sem hamingjan
eltir sífeldlega. Ég skal segja yður
hverníg það hefur gengið fyrir
sig, ef.þér hafið tíma til að hlusta
á mig.
Marion horfði snöggt á hann.
— Jú, ég hefi góðan tíma, herra
Tasduro. Það er enginn sem bíð-
ur mín — ég er atvinnulaus.
Enrico Tasduro virti vel snyrt-
ar neglur sínar fyrir sér meðan
hann talaði. Það var eins og hann
væri að tala við sjálfan sig, en
mót vilja sínum, gat Marion ekki
annað en hlustað á hann með
eftirtekt.
— Ég er fæddur í litlum og ljót-
um kofa í útjaðri brazilisks frum-
skógar: Ég var fátækur og svang-
ur eins og önnur Indiánabörn á
þessum slóðum, en þegar ég var
14 ára gamall fór ég út í heim
með þremur öðrum Indiánadrengj-
um. Við fundum okkur stað, þar
sem við byggðum okkur kofa, og
tókum að rækta jörðina. Við unn-
um hörðum höndum, og við vor-
um stoltir, er við höfðum ræktað
land okkar, og yfirvöldin gáfu okk
ur viðurkenningu fyrir starf okk-
ar.
Þá gerðist dálítið sem gerbrevtti
tilverunni fyrir mig. Við fundum
gullnámu í landareigninni. Þetta
gaf mér drjúg auðæfi og þá fór
ég inn til Sao Paolo og komst inn
í kaffiverzlunina. Peningarnir
streymdu í vasa mína, og það var
eins og allt sem ég snertf við yrði
að gulli í höndum mér. Ég keypti
landsnildu í Mexíco fyrir hlægi-
lega lítið verð, en árið eftir kom
það í ljós, að þar voru auðugar
olíunámur. Og þannig hefur þetta
haidið áfram ár eftir ár. . . .
Þér skiljið kannski ekki að
svona heill og heppni geta stund-
um gert mann óttasleginn. En öll
'» auðæfi og gull heimsins geta þó
ekki hindrað það, að maður finni
sig stundum einmana. . . .
Hann stóð á fætur og gekk út
að glugganum og leit út. Skyndi-
lega sagði hann: —• Viljið þér
borða með mér hádegisverð. ung-
frú.......
— Þökk fyrir, herra . . . herra
Tasduro, en það hæfir víst ekki ...
— Jú, aðeins ef þér viljið. En
fyrst vildi ég heyra sögu yðar
sjálfrar........
— Allt til þessa dags hefur ó-
lánið elt mig, svaraði Marion
stiililega.
— Einmitt, sagði Enrico Tas-
duro. — En lánið hefur ailtaf ellt
mig. Gætum við ekki fundið ein-
hverja miðlunarleið fyrir okkur
bæði? Þetta þurfum við að ræða
nánar um, ef að þér eruð fáan-
legar til þess....
Og Marion hafði ekkert á móti
því. En hún fann sig dálítið
óstyrka. Hún fann að hún var á
leiðinni út í ævintýri, sem hún
vissi ekki hvernig mundi enda.
Og þetta leiddi til þess, sem
þegar hefur verið skýrt frá.
Nokkrum vikum síðar giftust Tas-
duro og fyrverandi símastúlkan í
Waldorf Astoria, og allir urðu að
viðurkenna að ævintýrin geta enn
gerst á vorum dögum. En hinar
tuttugu símastúlkur hótelsins
urðu joó að viðurkenna með sjálf-
um sér, að þær myndi eiga litla
von í því að upplifa samskonar
ævintýri og starfssystir þeirra.
..OSKAR Á WALDORF“.
— Ég hefi þekkt alla forseta
Bandaríkjanna frá 1893, og fyrir
alla þeirra — að undanteknum
Truman — hefi ég séð um eina
móttöku eða fleiri hér í hótelinu.
og það gleður mig að geta með
sanni kallað mig persónulegan vin
Hoover forseta.
Enginn gæti látið sér til hugar
koma, að hinn lífsglaði og unglegi
herramaður, sem þetta mælir, sé
kominn yfir áttrætt. Hann er
þekktur meðal hina mörgu gesta
Waldorf Astoria, sem „Oskar á
Waldorf“, eins og allir kalla hann;
það eru aðeins örfáir beztu vinir
hans, sem vita að fullu nafni heit-
ir hann Oscar Tchirky og er fædd-
ur í Sviss. Seytján ára gamall
fluttist hann til Bandaríkjanna,
bláfátækur af veraldarauði, en
græddist brátt mikið fé og varð
milljónamæringur. í Waldorf
Astoria hefur hann síðan lifað og
hræst og fundist, sem það væri
hluti af honum sjálfum, þó hefur
hann aldref verið þar annað en
yfirmatreiðslu- og veitingastjóri,
Það er sitthvað sem Oskar hefur
séð og heyrt í umgengni sinni við
dollarafursta og tigna gesti, en
hann er þögull eins og gröfin. Sé
hann spurður um eitthvað brosir
hann aðeins. Hann hefur séð og
heyrt ótrúlegustu hluti, en „veit
ekkert“. Það er að segia: hann
gæti frá ýmsu sagt, en nöfn nefn-
ir hann ekki. Ekkert getur fengið
hann til þess að bregðast þeim
trúnaði sem hann vill sýna í st-arfi
sínu. En ýmsa saklausa gaman-
semi getur hann látið fjúka.
Eitt sinn, þegar hertoginn af
Windsor var ennþá aðeins prins,
ungur og heillandi maður, sem
tilbeðinn var af kvenfólkinu um
allar jarðir, bjó hann á Waldorf
Astoria og hélt þar miðdegisverð-
arboð fyrir nokkra vini. Oskar
hafði fengið það hlutverk að sjá
um miðdegisverð þennan, og hann
setti stól fyrir prinsinn, klæddan
urpurarauða klæði. Prinsinn
horfði lengi á stólinn áður en
hann tók sér sæti og sneri sér
svo til Oskars og mælti: — Vilduð
þér vera svo vænn að skipta á
þessum stóli og venjulegum stól;
ég held ekkert upp á hásæti. Eng-
inn vissi þá, hve mikil alvara lá
að baki þessum orðum prinsins.
Gjiii ið svo vel að fletta á bls. 23!?.