Sunnudagsblaðið - 27.04.1958, Blaðsíða 8

228
SUNNUDAGSBLAÐIÐ
G a m I í
VETRARHÖRKURNAR voru að
líð'a hjá. Spáeturnar fundu þetta á
sér; þær hjuggu goggum sínum
fjörlega í börk birkitrjánna. Jón
gamli fann þetta líka þar sem
hann sat í sólskininu úti fyrir
lappatjaldinu, en með honum
vakti vorkoman engan fögnuð, því
að hann vissi að áður en hin stóra
fjölskylda hans legði af stað vfir
heiðarnar til sumarlandanna fra
vetrarstöðvunum við Kuouka,
myndu synir hans flytja hann til
elliheimilisins í Jokkmokk.
Síðast í gærkvöldi hafði hann
heyrt þá tala um það sín á milli
að hann væri orðinn of gamall til
þess að fyjgja ættflokknum eftir;
og þeir höfðu ákveðið það með
sjálfum scr að gera honum tvo
kosli — annað hvort að verða eft-
ir í vetrarvistarstaðnum eða að
fara á heimilið í Jokkmokk, þar
sem gamlir Lappar eyddu ævi-
kvöldinu.
Jóni gamla þótti báðir kostirnir
vondir, en það var þróun lífsins,
að þeir öldruðu urðu að víkja fyr-
ir þeim yngri, það vissi hann
mæta vel. Sjálíur hafði hann ekki
verið orðinn tvítugur, þegar hann
varð foringi hirðingaflokksins,
sem faðir hans hafði haft forystu
fyrir; og þá hafði honum þótt það
eðlileg og sjálfsögð þróun. Hann
hafði ekki hugsað út í það þá, að
það mundi hafa fallið föður iiírns
jaín sárt og honum sjálíum mi,
að geta ekki lengur verið foringi
hirðingjaflokksins um hin gróður-
sæiu sumarlönd, þar sem búsmal-
inn dafnaði og Lapparnir áttu un-
aðsfulla daga.
Sjálfum fannst Jóni að hann
værj ekki orðinn svo gamali, að
hann gæti að minnsta kosti ekki
einu sinni enn stjórnað ílutningn-
um til strandarinnar. Að vísu var
hann ekki tvítugur únglihgur leng
ur, en hann var heldiu- ekkert
gamalmenni; það yai*; ekk'i ejliii
sem markað hafði.. andljt ha,ns
hrukkum, heidur frosj, og harð-
viðri heimskautalandsins, — kuld
inn hafði bitið í hörundið og bylj-
irnir barið kinnarnar; en hann var
enn frár á fæti, — já fæturnir
voru ekkert farnir að bila enn-
þá • ■ ■
— Úlfur! Úlfur! var skyndilega
hrópað í angist. Það voru börnin,
sem kölluðu, þaðan sem þau léku
sér að hreinhornum rétt hjá tjald-
inu.
í einu vctfangi spratt Jón gamli
Smásaga.
á fætur. Úlfurinn er einn versti
óvættur Samanna. Og nú hittist
verr á exi nokkrU sinni, að hann
skyldi koma einmitt í dag, þegar
allir ungu karlmennirnir voru
staddir á veti'armai'kaðinum.
Hundarnir hlupu geltandi um-
hverfis tjaldbúðirnar, kvenfólkið
þusti út gi'átandi og fjasandi, og
það var einmitt til Jóns gamla,
sem þær sneru sér.
Jón greip sér spjót í hönd, og
Jiljóp í áttina þar sem hreindýra-
hjörðin hafði vei'ið; Þrjú hrein-
dýr iágu í blóði sínu eftir árás
úlfsins, en öll hin hreindýrin
höfðu tvístrazt í allar áttir.
Jón gamli eyddi ekki tímanum
] neitt fjas. Hann gaf kvenfólkinu
fyrirmæli um að draga dauðu
hreindýrin heim að tjaldbúðun-
um, og smala síðan saman hx-ein-
dýrahjörðinni. Sjálíur ællaði
\ j hann að clta úlfinn upþi og di-epa
ixann! Hann, lét fortölur kvenn-
anna engin áhi'df á sig hafa þótt
þær reyndu að draga úr því'að
.hann færi að eltast við úlfinn;
þær i aðvöruðu hann um, að allt
út.lit væri fyrir að bylur væri í
aðsigi, ert hann skellti skolleyrum
við öliu slíku.
Skömmu eftir að Jón lagði aí
stað til þess að veita úlfinum eft-
. irför, var orðið aldimmt. En það
var giaöa tunglsljós, og gat hann
því auðveldlega i’akið sporin.
Klukkutíma eftir klukkutíma
rann hann áfrarn á skíðum sínum.
A himninum bylgjuðust bragandi
norðurljós. Það var trú Jóns að
norðurljósin væru hinir framliðnu
scm stigu dans um himininn; það
voru foreldrar hans og allir fram-
iiðnu vinirnir, sem dönsuðu um
himinhvolfið, til þess að sanna
'þeim sem eftir lifðu, hve liam-
íngjúsamir þeir væru. Jón óttað-
ist heldur ekki þá stund, er hann
ýrði brott kvaddur, og fengi að
dansa um himininn, eins og for-
íeður hans; það eina sem hann ótt-
aðist vai', að ellin bugaði hann svo,
að hann gæti ekki ferðazt um
auðnirnar með ættfólki sínu. En
ef honum tækist nú að sigra úlf-
. inn! Hann skyldi aldi'ei gefast upp
---annar hvor þeirra varð að
' minnsta kosti að falla, úlfurinn
eða hann!
Án þess að hægja ferðina
smeygði hann sér úr utanyfirbur-
unni og fleygði henni frá sér í
snjóinn. Svitinn pei'laði um hann
allartn, og í hnakkanum var hárið
orðið frosið í klepra, vegna þess að
það liafði vöknað af svitanum.
Öðru hvoru heyrði hann úlfinn
væla í dálítilli fjarlægð. Hann var
að kalla á félaga sína, en enginn
svaraði honum. Það var liðið fram
undir moi'gun, þegar Jón heyi'ði
á vælisúlfsins, að hann var íarinn
að draga mjög á hann. En ennþá
var úífurinn á hröðum flótta; spor