Sunnudagsblaðið - 22.02.1959, Blaðsíða 11

SUNNUÐAGSBLAÐIÐ
' 107
Sfefiiumólii í epíafrénu
MlÐALDRA maður einn átti sér
Unga og fallega konu, sem hann
elskaði út af lífinu. Já, hann elsk-
aði hana svo takmarkalaust, að
hann var miður sín af afbrýði-
semi. En því miSur, mannsins
Vegna, þóknaðist vorum náðar-
samlegasta Herra,- að slá manninn
blindu. Hann fékk augnsjúkdóm,
sem leiddi það af sér að hann
missti algerlega sjónina og gat
ekki greint mun dags og nætur.
Og nú vék hann aldrei frá konu
sinni, svo að hún komst aldrei
hársbreidd frá honum. Bæð; dag
og nótt varð hún að vera við hlið
hans, svo að hann gæti fullvissað
sig um að hún félli ekki í freistni
með öðrum mönnum.
En svo bar það til að ungur og
fríður maður, sem bjó í nágrenn-
inu, varð ástfanginn af ungu kon-
Unni. Hann reyndi að ná sam-
bandi við hana, en skildist brátt
að það var ekki auðvelt. Hann var
svo örvinglaður að hann var næst
Um að missa vitið af ástarþrá og
örvæntingu.
Þegar konan sá hvernig unga
ttianninum leið, gerði hún honum
það skiljanlegt með bendingum
og ýmiskonar látbragði, að hún
Væri sér ekki sjálfráð, því að hún
gæti aldrei komizt neitt frá manni
sínum.
Ungi maðurinn var ekki mönn- .
Um sinnandi; hann gat einungis
notið þess að sjá ungu konuna
sem hann unni svo heitt, tilsýnd-
sr.
En ungu konunni varð það brátt
ljóst að hún bar hlýjar tilfinning-
ar til þessa manns. Hún vissi líka,
hve þrá hans mundi heit, og loks
fann hún ráð til þess að greiða úr
Vandamálum þeirra. Hún útvegaði
sér langa og mjóa pípu, og d,ag
nokkurn þegar ungi maðurinn
hafði tekið í sig kjark og gengið
inn í garð konunnar næstum því
alveg að opnum glugganum,
stakk hún pípunni út til hans.
Hann skildi að hann mundi eiga
að bera pípuna upp að eyra sér,
og án þess að blindi maðurinn
yrðj nokkurs var, hvíslaði hún
lágt gegnum pípuna.
„Ég vorkenni þér, og ég hefi
hugsað ráð til þess að við getum
hitzt. Vertu kyrr í garðinum og
klifraðu upp í fallegasta eplatréð,
sem ber mestu ávextina. Bíddu
mín þar, svo skal ég koma upp
til þín.“
Maðurinn gerði eins og hún
sagði honum. Þegar hann hafði
fundið fallegasta eplatréð, klifr-
aði hann upp í það og beið.
Litlu síðar kom konan út og
leiddi blinda manninn sinn við
hönd sér. Meðan þau gengu um
garðinn, sagði hún allt í einu:
„Ó, mig langar svo í stóru epl-
in á trénu þarna — fegursta trénu
í garðinum!"
Maðurinn svaraði: „Það ætti að
vera í lagi. K&llaðu á einhvern,
sem getur náð þeim niður fyrir
þig“.
En konan sagði: „En góði minn
•— ég verð að ná eplunum sjálf,
annars finnst mér ekkert varið í
þau“.
Blindi maðurinn féllzt á þetta,
og konan byrjaði .að klifra upp í
tréð. Eins og vanalega hafði mað-
ur hennar fylgt henni fast eftir,
en þegar hann gat ekki fylgt henni
eftir upp í tréð, sló hann öi’mun-
um utan um trjástofninn í ör-
yggiskyni, til þess að vei’a viss
um það, að enginn gæti komist
upp í tréð á eftir henni, án þess
hann yrði þess var.
Hinn ástsjúki maður beið uppi
í trénu, og má nærri geta hver
fagnaðarfundur varð er hann og
konan hittust. Þau tjáðu hvort
öðru tilfinningar sínar og gleymdu
sér í ástaratlotum, en eplin
lirundu hvert á fætur öðru niður
úr trénu.
„Hver ósköpin ganga á fyrir
þér, kona?“ hrópaði blindi
maðurinn. „Þú hristir öll eplin
niður úr trénu!“
En konan svaraði blíðlega:
„Ég var að reyna að ná þeim
stærstu, en þau eru á grein, sem
ég náði ekki út á, svo að ég tólc
það ráð að hi’ista þau niður. Ég
hugsaði ekki út í það, að þau
myndu þá einnig hrynja af hinum
greinunum um leið“.
Nú var það svo, að Sankti Pét-
ur og Herrann hæsti gátu ekki
komizt hjá því að sjá það, sem
fram fór í eplatrénu, og Sankti
Pétur sagði:
„Sjáðu, hvernig konan þarna
fer á bak við vesalings blinda