Sunnudagsblaðið - 22.02.1959, Blaðsíða 12

7 108
' SUNNUDAGSBLAÐIÐ
...............i.
maiíninn sinn. Mér finnst þú ætt-
ir a'ð gefa honum sjónina á ný,
svo að hann fái að sjá hvers kon*
ar kvensu hann er giftur“.
Og himnafaðirinn kinkaði kolli
og svaraði: „Ég ætla að gera það,
sem þú stingur upp á — en það
ætla ég að segja þér, Sankti Pét-
ur, að um leið og máðurinn hef-
ur fengið sjónina aftur, mun kon-
an hafa nýja skýringu á reiðum
höndum. Gaman verður að heyra
hvað henni dettur í hug“.
Skyndilega varð blindi maður-
inn þess var, að allt varð bjart í
kringum hann og að hann hafði
fengið sjónina á ný. Honum varð
litið upþ í tréð, og það, sem við
augum hans blasti, knúði fram
þessa spurningu:
„Hvað aöhefst þú þai'na, kona,
hjá ókunnugum manni!? Áttu
ekki til neina sómatilfinningu?
Þér ætti þó að vera það Ijóst, að
þú vanvirðir bæði mig og sjálfa
þig".
En konan lét sér hvergi bregða,
en svaraði hin kotrosknasta:
„Taktu þessu meö stillingu,
góði. Þetta hefi ég gert til þess að
þú fengir sjónina aftur. Ef ég
hefði látið það undir höfuð leggj-
ast, myndir þú vera blindur enn-
þá".
Vesalings eiginmaðurinn þagði.
Hann var svo þakklátur og glað-
ur að hafa fengið sjónina aftur...
.................................
Maður nokkur sat á biðstofu
lögfræðings og var mjög óþolin-
móður. Loks kom skrifstofustúlk-
an fram og spurði um erindi hans.
— Ég hef pantað viðtal við\lög-
fræöinginn klukkan tíu, sagöi
maðurinn. — Það er iit af erfða-
skrá.
— Hve lengi hafið þér beðið,
spurði stúlkan og tók að blaða í
skjölum.
— I tuttugu ár, svax’aði uiaður-
FYRIR fjarska mörgum árum,
•—það er svo langt síðan, að sag-
an nefnir ekkert ártal, átti kon-
ungurinn á Skotlandi í stórkost-
legu stríði. Skotar unnu sigur, og
konungurinn, sem fylltist ofur-
drambi sakir hylli hamingjunnar,
gerði orð eftir ráðgjafa sínum,
Alexander.
— Jæja, Alexander, mælti kon-
ungur Geturðu ekki nefnt mér’
neinn konung, sem vér getum nú
herjað á?
— Með Ieyfi yðar tignar, svar-
aði Alexander, þekki ég konung,
sem yðar hátign getur herjað á.
■— Og hver er hann, Alexander?
Alexander svaraði og leit um
leið lotningarfullur til himins:
— Konungurinn í himnaríki.
•— Hver þá?
— Konungurinn í himnaríki,
yðar hátign!
Konungurinn þekkti ekki þetta
ríki, en hann var of vel vitiborinn
til þess að láta á því bera.
— Farðu þá strax Alexander,
til konungsins í himnaríki, og bjóð
honum frá oss að gefast undir eins
á vald vort, ef hann vill ekld að
vér komum sjálfir og’ x-ekum hann
úr landi. Og’ taktu eftir því Alex-
ander, að fyrr máttu ekki koma
aftur fyrir augu vor, en þessu boði
voru er fullnægt.
Alexander fór af stað forviða af
þessari skipun.
Til allrar hamingju hitti hann
prest einn, og sagði honum frá öll-
um atvikum. Prestur hughreysti
hann og Alexander gekk nokkru
seinna fyrir konung.
— Komdu sæll, Alexander, —
sagði hann. — Hefirðu hitt kon-
unginn í liimnaríki, og hvernig
svaraði haim kröfu vorri?
,. — MeS leyfi yðar hátigngr, ?var
aði Alexander, hefi ég talað við
einn af ráðgjöfum hans.
— Og hvað sagði hann þá?
— Hann segir, að yðar hátign
geti fengið ríkið, þér þurfið ekki
annað en að biðja um það.
— Var hann svona kurteis, sagði
konungur, sem komst við af slíkri
eftirlátssemi. Farðu nú strax Al-
exander til konungsins í himna-
ríki og seg þú honum frá oss, að
sakir hans kurteisa svars skuli
framvegis enginn Skoti vera svo
djarfur, að stíga fæti sínum inn á
hans land.
SMÆLKI
Þegar kunningi hins mikla hug
vitsmanns Edisons spurði hann.
hvort nokkuð af uppfinningum
hans hefði komið í huga hans af
tilviljun, svaraði hann:
— Ekki nema hljómritinn. Þeg
ar ég ætla að byrja á einhverju
nýju, þá hugsa ég um það sof-
andi og’ vakandi, þangað til mér
koma í huga einhver ráð, sem ég
álít að muni duga.
—o—
Hægt er að mæla hita í stofuni
og afl véla; en það er ómögulegt
að mæla þann kraft, sem býr 1
þreklyndi mikilmennisins.
Wellington sagði, að návist
Napóleons hiá hersveitum hanð
væri á við 40 000 hermenn.
St. Bernhard hafði svo miki’ð
vald yfir mönnum með fortölum
sínum, að mæður földu syni sína
og karlmenn vini sína, til þesS
að hann gæti ekki talið þá á Þa^
að ganga í klaustur. Fáir, seU1
hann náði til, gátu ötaðið af sél
fortölur háns. . »