Frjáls þjóð - 16.12.1961, Qupperneq 8

r Framh. af 4. síðu.
j laus höfn allt árið. Já. þetta
| endar með því, að Síbería
j minnkar.
Síbería minnkar?
í ; — Já. Ég á við að freð-
j mýrarnar þiðna og breytast
| íjþað, sem þær voru: innhöf.
Preðmýrarnar eru ekkert
J áhnað en frosið vatn og leir
| óg gróður, sem borizt hefur
j ut í hafið. En þetta tekur óra-
j tíma.ísinn er sjálfvirk frysti-
j vél. Já, sjáðu til: Ef þú setur
I til dæmis þrjú hundruð
| tonna ísjaka á Lækjartorg og
þekur að utan með leðju og
setur svo segldúk yfir allt
saman, þá skaltu sanna til,
að ísinn verður skolli lengi
að bráðna. Eins er þetta með
freðmýrarnar: Leirinn og
gróðurinn, sem borizt liefur
út á ísinn úr landi, veitir hina
ákjósanlegustu einangrun,
svo þetta tekur óratíma. Og
sama er að segja um freð-
mýrar Rússlands og Kanada.
En þú segir, að við þurf-
j um ekki að óttast neina ís-
[ öld á næstunni.
Nei, nei, nei, þess þurfum
i við ekki, nema eitthvert jarð-
rask verði þá, sem raskar
hafstraumum.
Getur það ekki alveg eins
orðið á hafsbotni, án þess
við verðum nokkurs varir?
— Jú, jú, það getur vel
orðið, og menn halda bara, að
það sé hann Krúsi að kasta
boltanum sínum, en þetta
máttu nú ekki skrifa, þeir
gætu orðið sárir við mið, vin-
ir mínir á Þjóðviljanum.
Nei, blessaður vertu, ég
sleppi þessu.
/—• '
Oegðu mér Pétur: Trúirðu
á drauga?
— Drauga? Ja, það fer nú
allt eftir því, hvernig við
skilgreinum drauga. Ég trúi
ekki á afturgöngur, sem gera
fólki mein og ganga ljósum
logum, en ég trúi á svipi, er
geta birzt í mannsmynd. Ég
hef til dæmis séð framliðna
konu í húsi vestur við Mýrar-
götu, þar sem ég var alls
ókunnugur. Ég trúi því, að
við getum séð framliðna
menn á þeim slóðum, þar
sem þeir gengu um í lifanda
lífi. Ég held að þetta sé ein-
hvers konar speglun eða geisl
un, þeir vilja nú sumir halda
því fram, að þetta líf sé ein
tóm geislun. Ég held, að við
sjáúm raunverulega löngu
liðna atburði, sem hafa gerzt,
en eru alls ekki að gerast um
leið og við sjáum þá.
Hvað segir þú um miðils-
fundi?
Ég vil ekkért segja um þá.
Ég' trúi þeim ekki, en ég
mótmæli þeim heidur ekki.
ég hef ekki kynnt mér þá
nógu vel.
Þú segist hafa séð fram-
liðna konu. Ertu þá skyggn?
Já, það má víst segja það,
ég hef séð svo margt um
dagana, að það yrði langt
mál, ef ég ætti að segja þér
frá öllu því.
Heldurðu, að framliðnir
menn geti notið lystisemda
þessa heims í gegnum lifandi
menn, til dæmis drukkið í
gegnum þá?
— Já, þarna spyrðu að
nokkru, sem ég skal segja
þér dálítið um. Ég held nefni-
lega, að ég' hafi einu sinni
sjálfur orðið fyrir því og í
öðru sinni nærri þvi.
- vt.tv-'.'. •. -V .
Pétur 22 ára. — Engin furða, þótt Elísi Odds-
syni litist mætavel á dð fá sér sopa í gegmim
Pétur!
Blessaður segðu mér frá
því!
— Já, það skal ég gera.
Árið 1939 var ég á leið til
Bergen með Lyru gömlu. Ég
hafði þá stundað fisksölu tii
Noregs og ætlaði að hitta
viðskiptavini mína þar. Ég
hef aldrei neytt víns nema
mjög í hófi, og ég held, að
ég hafi aldrei keypt vín,
nema undir áhrifum, það er
að segja, þegar aðrir voru
búnir að koma mér á bragð-
ið, og ég var staðráðinn í
því, að neyta ekki víns í þess-
ari ferð. Ég get verið sæmi-
lega viljasterkur, ef ég vil
það við hafa, og ég er sann-
færður um, að það þurfti
meira en lítið til að breyta
þessum áisetningi rnínum.
]\Tú, — við vorum komnir
1 ’ inn á Bergensfjörðinn
kvöldið, sem þetta gerðist.
Ég lá í koju minni og var
einhvern veginn milli svefns
og vöku. Þá sé ég allt í einu,
hvar maður stendur. í káet-
unni. Hann var griðarlega
stór, náði frá gólfi til lofts,
og það voru góðar þrjár áln-
ir undir loft. Ég sá hann ó-
greinilega, hann var dökk-
rauður og þrútinn í andliti,
hann var með slétt og mjög
stórt nef, lítið skegg og lang-
leitur nokkuð, ekkert hár var
á höfði hans, nema lítið eitt
í vöngum. Hann var mjög
hálssver og hálslangur og all-
ur hinn ferlegasti.en þó í öllu
rétt skapaður. Við þessa sýn
glaðvaknaði ég og félagi
minn vaknaði einnig og ég
gat þess við hann, að mér
liði illa.
Þegar til Bergen kom var
ég mjög eftir mig eftir þetta.
Mér var alls staðar tekið ve!,
enda átti ég þarna marga
vini. Víða var mér boðið vin.
Ég var búinn að ákveða að
drekka ekki, en mig langaði
samt svo í vin, að það var
ails ekki almennilegt. Og þar
kom, að ég fékk mér öl, og
þá brá svo við að ég gat ekki
hætt, og ferðin varð eintómt
fyllirí og slagsmál. Ég slóst
í Bergen, í járnbrautinni frá
Bergen til Oslóar, í Osló,
ÍÚtí; -r-.b ...
Frjáls þjóð —
járnbrautinni frá Osló tiL
Kaupmannahafnar og í
Kaupmannahöfu. Svo fór.ég
til íslands og út aftur og þá
endurtók þetta sig. Ég drakk
og drakk og lenti í ferlegum
slagsmálum, ég sló þá niður í
hrönnum og hlóð úr þeim
Kínverska múrinn, já, þá
var nú lif í tuskunum. mað-
ur!!
En svo, eftir að ég kom
heim bar ekkert á þessu, og
aldrei siðan, þegar ég komst
úr nágrenni við þann stóra,
var allt í lagi.
TJTitt atvikið kom fyrir. þeg-
“ ar ég var nítján ára
unglingur í Stykkishólmi,
það var árið 1916, seint í
marz. Ég var ráðinn á skútu
vestur á ísafirði og átti að
fáýa tií skips í rniðjum apríi.
Nú, — þá dreymir mig eih-
hverja nóttina, að ég sé
staddur við Birgisborg við
Nesvog. Veðri var þá þannig
íarið, bæði í draúmi og
raunveruieika, að jörð var
auð, frost var á og hrein-
viðri.
Mér finnst til mín koma
jötunstór maður, svartur yf-
irlitum og rosaiegur allur og
einheiitur. Með honum var
kolóttur rakki með hringaða
rófu. Þessi rr.aður krafðist
þess af mér með miklu harð-
i æði að fá að fara með mér
vestur tii Isafjarðar, en ég
stóð það af tnér og harð-
neitaði.
Hvað var nú þetta? Ég
hugsaði mikið um þetta í
mörg ár. Svo var það eitt
sinn, að ég keypti eina af
bókum Oscars Ciausens. Þar
las ég frásögn um Elís nokk-
urn Oddsson. Honum er
þannig lýst, að hann var
svolamenni og drykkjumað-
ur og lýsingin passaði við
draummann min-n að öðru
ieyti en því, að ekki var Elís
einhendur í lifanda lífi. Hann
drukknaði í Nesvogi, að mig
minnir 1838, og var auðvit.að
drukkinn. Aldrei faníist lík
hans, enda mun það vart
koma fyrir, að lík þeirra, er
drukkna i Nesvogi, finnist,
Framn a hls. 10.
ki ukI* y..'(-. í - óó •
Laugai'dagfinn 16. des. 1961