Frjáls þjóð - 16.12.1961, Síða 10

Og hér er kempan svo eins og hún lítur út í dag. — Þessi mynd
var tekin „á fornum slóðum“ s.l. sumar.
Fróðárundrin -
Framh. aí 8 síðu
og hafa þar þó nókkrir þoi'-
ið beinin.
Og þótt hann hafi ekki
verið einhentur, gat höndin
samt ekki hafa orðið viðskila
við líkið síðar meir? Það er
spurning, sem aldrei verður
svarað.
En hvað var nú þetta? Get-
ui’ ekki verið, að Elís hafi
viljað drekka í gegnum mig?
Hvað vildi hann annað með
mér vestur? Hann hefur
vafalaust verið hraustmenni
og heimsmaður í lifanda lífi,
þótt liann væri kallaður
svolamenni, og hver var þá
ákjósanlgri fyrir hann að
drekka í gegnum en ein-
mitt ég?
Af minni Vestfjarðaför er
það að segja, að líf mitt var
eins og gekk og gerðist með
líf skútustráka þá, þú getur
orðað það svo, að það hafi
verið nógu slæmt, þótt Elís
heitinn Oddsson væri ekki
með!
ú segist ekki trúa á á-
þreifanlega drauga, sízt
ef þeir eru nú illir. Ef við
bregðum okkur nú aftur í
fornsögurnar, hvernig út-
skýrir þú þá til dæmis Glám?
— Hann Glám! Blessað-
i ur vertu, það er nú allt auð-
skilið! Það var allt saman
í einn sjónleikur frá upphafi
til enda. Grettir bai'ðist
aldrei, við neinn draug, iron -
um vaf einfaldlegá mútað til
| þess að taka þátt í þessari
leiksýningth Þórhaliur bóndi
á Þórhallsstöðum var óþokki,
sem ekki galt hjúum sínum
: kaup. Fór svo, að enginn
10
vildi hjá honum vera, og
varð hann því að leita utan
heimahaga. Því fór hann á
fund Skafta lögmanns Þór-
oddssonar og bað hann á-
sjár, og bar við reimleikum.
Skafti útvegar honum
sænskan mann, Glám. Lýs-
ingin á Glámi kemur heim
við útlit sumra Dalamanna
enn í dag, einkenni hans eru
einkennandi fyrir Dalamenn;
þar finnast enn hvíthærðir
hienn með miög ljós augu, og
Dalamenn hafa löngum þótt
allra manna stærstir. Þeg-
ar ráðningartími Gláihs var
senn á enda, þorði Þórhall-
ur ekki annað en að drepa
hann, því hann þorði ekki að
neita honum um kaupið. Svo
fékk hann annan útlending,
Þorgaut sauðamann. Þar end-
urtók sig sama sagan.
'T^n nú vildi enginn fara til
-®-J Þórhails. Ef til vill hafa
ekki allir trúað meira en svo
sögunni um reimleikana, en
Þórhallur sá, að þá sögu
varð að kveða niður, annars
myndi hann aldrei neinn
mann fá, hvort sem menn
ti'yðu henni, eða grunaði hið
rétta. Þess vegna leitaði
hann til Grettis, sem var al-
kunnur og afrenndur að afli,
hann var eini maðurinn, sem
menn gátu trúað til þess að *,
geta komið meinvættinni
fyrir kattarnef. Og Grettir
lék með ágætum.
í annað skipti var Grett-
ir fenginn til þess að leika,
það vár á Sandháugum.
Bóndi konunnar týndist á
jólanóttina og var sagt, að
óvættur hefði drepið hann.
Næstu jólanótt hvarf svo
vinnumaður. Þá var Grett-
ir fenginn’ til. Og harm
barðist við tröllkerlingu og
dxap hana vitaskuld. Hún
bjó uridir fossi ásamt karli
sínum og presturinn fór
með Gretti, þegar hann fór
að vinna karlinn. Og ekki
er að spyrja að því, að það
tókst.
Hvað þetta var? Nú kon-
an hélt fram hjá bónda sín-
um, sennilega við prestinn.
Þegar bónda fór að gruna
margt, var hann drepinn.
Svo komst vinnumaðurinn
að öllu saman, og þá var
ekki um annað að ræða,
en að koma honum líka
fyrir kattarnef. En skýringu
þurfti að finna. Og þá var
gripið til Grettis. Og svo
mikið er víst, að prestur-
inn tók þátt í þeirri leik-
sýningu, svo umhugað virð-
ist honum hafa verið um,
a# fólk tryði vitleysunni.
En mikið hafa þetta ann-
ars átt að vera nægjusöm
tröll!! Þeim dugði einn
maður í mat yfir árið!! Og
hvað ætli þau hafi étið
áður en þau átu bóndann?
Ja, — það er fátt sem þú
hefur ekki sDekúlerað i,
Pétur! Kannski þú getir bá
verið svo vænn og útskýrt
fyrir mér Fróðárundrin!
TT'róðárundrin? Já, blessað-
ur vertu, þau eru nú
auðskihn. Sjáðu til. Þór-
gunnur hin suðureyska var
hámenntuð kona, sem meðal
annars hefur vitað nokkuð
um sóttir og nauðsyri? sótt-?S
varna. Hún veiktíst * af
taugaveiki, meðan hún
dvelst að Fróðá og þegar
hún finnur, að hún á
skammt eftir biður hún
Þórodd bónda að sjá um, að
rúmfatnaði hennar, sem var
hið mesta gersemi, skyldi
brennt, svo fleiri smituðust
ekki. Þetta kemur fram í
því, sem hún segir: „Því að
það mun engum að nvtjum
verða, og mæli ég þetta eigi
fvrir því, að ég unni engum
að njóta gripanna, ef ég
vissi, að nyt mætti verða,
en nú mæli ég svo mikið
um, að mér þykir illt að
menn hljóti svo mikil
þyngsl af mér sem ég veit
að verða mun, ef af er
brugðið því, sem ég segi
fyrir“.
Nú, allir vita, að útaf oi’ð-
um Þórgunnar var brugðið,
Þuríður húsfreyja var
glysgjörn og vildi ekki láta
brenna svo vegleg rekkju-
tjöld.
Því fór sem fór, tauga-
veiki kom upp á bænum og
menn hrundu niður. Veik-
in var óþekkt og menn settu
hana eðlilega í samband
við eitthvað vfirnáttúrlegt.
ef til vill ekki sizt vegna
varnaðarorh , • ■..rgunjiar;
Menn' fengu 1 »aa sóttliiia,
fengu óráð og táj ofsjqnir.
Fólkið var hræ ;t og ringlað
og sá sömu ofsjjv. o , hinir
veiku. Aðeins V gufinn
Kjartan var með skynsemi,
því gat hann ba s-
hausinn niður an»r
Hvað með rófu..a 'ið-
arstaflanum cg hvarf
skreiðarinnar?
— Rófan var . i 'nara
lengja úr rostungsí; '■ ,em
hefur verið sett löst n!ðri
í staflanum. Þegar i. enn
fóru að toga í haiia, gátu
Þeir ekki slitið í.iana og
þegar þeir missh ,,ð á
henni hrökk hún i! þaka
og vegna myrkurj rn:> þeir
ekki hvað af herin va ð og
töldu hana hafa fa ið niður.
Og skreiðin h.arf, og
heimafólkið heyrbi þegar
verið var að rífa lan.a,. en
það var enginn draugur,
sem át hana, heldui einfald-
lega hagamúsahópur. Það
er ekkert einsdæmi á ís-
landi, að hagamýs korrii í
hópum og geri usla. En
vegna hinna atburðanna
datt engum hið rétta í hug,
allt var talið yfirnáttúrlegt.
TTvernig er með Ermar-
sundið Pétur?
— Já, Ermarsundið, já ég
Framh. ó 11. síðu.
Frjáls bjóð — Laugardaginn 16. des. 196