Morgunblaðið - 30.10.2005, Page 26

26 | 30.10.2005
L
jó
sm
yn
d:
K
ri
st
in
n
In
gv
ar
ss
on
N ostur við neglur er langt frá því að vera eitt-hvert nýtísku uppátæki tildursamra nútíma-kvenna. Naglalakkið á sögu sína að rekja til
Kína og allt aftur til ársins 3000 fyrir Krist. Þá fundu
þarlendir upp aðferðir til að blanda saman akasíulími,
sem unnið var úr akasíutrjám, eggjahvítum, gelatíni og
býflugnavaxi til að búa til gljákvoðu eða lakk sem sér-
staklega var ætlað fyrir neglur. Á þeim tíma þóttu lang-
ar neglur merki um blátt blóð í æðum þeirra sem þær
báru og því ekki að undra að menn reyndu að gera þær
eins áberandi og kostur var. Í Egyptalandi notaðist fólk
hins vegar við hennajurtina til að lita neglurnar á fingr-
um sér og draga þannig fram fegurð þeirra til hins ýtr-
asta.
Bæði í Kína og Egyptalandi var hægt að sjá samfélags-
stöðu viðkomandi á þeim lit sem hann bar á fingrunum.
Á valdatíma Chou ættarinnar í Kína, u.þ.b. 600 fyrir
Krist, var gull og silfur tákn konungborinna einstak-
linga en síðar varð svartur og rauður einn helsti ein-
kennislitur aðalsins. Til að mynda var Kleópatra
Egyptalandsdrottning, sem ríkti 69 til 30 fyrir Krist,
þekkt fyrir að lakka neglurnar á fingrum sér ávallt með
rústrauðum lit. Pöpulnum leyfðist aðeins að skreyta sig
með fölum litum og lá lífið við því sauðsvartur almúginn
átti dauðarefsingu yfir höfði sér, leyfði hann sér að
lakka neglur sínar með litum kóngafólksins.
Naglalakk nútímans er í raun tilbrigði af bílalakki og er
að finna í öllum regnbogans litum og glansstigum. Hin
síðari ár hefur verið vinsælt að auka á fegurð fingranna
með því að blanda glimmer eða öðrum örflögum út í
naglalakkið eða þá skreyta það með steinum og smá-
myndum.
Með fínerí á fingrunum
SAGA HLUTANNA | NAGLALAKK
Lykkjur, lopi og annað garn hafa verið ær og kýr Sólveigar Sigurvins-
dóttur frá því hún var átta, níu ára. „Þá byrjaði ég að prjóna eitthvað
af viti,“ segir hún. „Ég átti svo góða að sem kenndu mér en núna er
þetta orðið öfugt því mamma leitar gjarnan til mín um prjónaráð.
Annars hefur alltaf verið mikil handavinna í kring um mig.“
Hún segist strax á unga aldri hafa upplifað sköpunarkraftinn sem
lá í prjónunum. „Ég man sérstaklega eftir inniskóm sem ég saumaði
saman úr prjónuðum bútum og maður var alltaf að prjóna eitthvað á
bangsana og dúkkurnar.“ Hún segir áhugann hafa ágerst ef eitthvað
er. „Í dag er þetta einfaldlega orðin della og ég nýti hverja lausa stund
til að setjast í holuna mína í sófanum og taka upp handavinnuna.
Maður blæs bara á rykið á meðan. Eiginlega liggur við að afurðin
skipti ekki máli því það er fyrst og fremst ferlið sem er svo skemmti-
legt – að sjá hlutinn verða til. Að enda með sjal í höndunum er bara
bónus því skemmtunin að búa það til væri alveg nóg í sjálfu sér.“
Brennandi áhugi Sólveigar á prjónaskap og annarri handavinnu
hefur svo þróast út í atvinnu hjá henni því í dag er hún textílmennta-
kennari við Árbæjarskóla í Reykjavík. Og það fer ekki milli mála
að áhugi hennar smitar út frá sér. „Núna er ég t.d. með val-
hóp í níunda bekk og þær eru allar að prjóna sér lopa-
peysu. Það er bara hálfur mánuður síðan þær
byrjuðu á henni og flestar eru að byrja á
ermum, þannig að þetta gengur mjög hratt
hjá þeim. Reyndar finnst einum og einum
yngri gaurum prjónarnir eitthvað ömmu-
legir en langflestum finnst þetta þó
skemmtilegt.“
Sólveigu vefst tunga um tönn þegar
hún er innt eftir því hvað er uppáhalds
prjónagripurinn hennar. „Eiginlega
finnst mér sá hlutur sem ég er að gera
hverju sinni áhugaverðastur. Þegar ég er búin
að gera eitt eintak af einhverju nenni ég ekki
að gera það aftur því þá er einfaldlega búið
að leysa þrautina og komið að þeirri næstu.
Ég myndi ekki vilja prjóna sömu lopapeysu-
uppskriftina tvisvar.“ Sólveig er ekki bund-
in af uppskriftum því hún skáldar flík-
urnar sem hún prjónar gjarnan upp úr
sér. „Skemmtilegast er að hafa margt í
takinu. Ég er alltaf með eitthvað til að
prjóna, jafnvel tvennt í einu og líka
eitthvað til að hekla. Svo er ég með
útsaum og jafnvel vélsaum. Ég er
hætt að hafa samviskubit þótt ég
sé ekki búin með eitt áður en
ég byrja á öðru því ég veit að
ég klára þetta á endanum.“
| ben@mbl.is
S
Ó
LV
E
IG
S
IG
U
R
V
IN
S
D
Ó
T
T
IR

LOFAR GÓÐU
L
jó
sm
yn
d:
Á
rn
i S
æ
be
rg
Ég myndi ekki
vilja prjóna sömu
lopapeysuupp-
skriftina tvisvar.