Tíminn - 07.07.1974, Qupperneq 16

16
TÍMINN
Sunnudagur 7. júli 1974
með ungu fólki með ungu fólki með ungu
Aðalatriðið er,
að fólk hlusti
Rætt við
Guðnýju
Guðmunds-
dóttur, kon-
sertmeistara
Sinfóníuhljóm-
sveitarinnar
Sé rætt um Kópavog-
inn frá tónlistarmenn-
ingarsögulegum sjónar-
hóli, er hætt við, að litið
beri á honum og ibúum
hans. Engin sérleg
skýring er á þessu,
kannski eru Kópavogs-
búar það músikalskir i
sálinni, að þeir þurfi
ekkert að vera að bera
hæfileika sina á torg,
heldur una sér hið bezta
i eðlilegum samhljómi
lækjarniðar og barna-
gráts. Kannski er það
ÞAÐ, sem Jón Ásgeirs-
son kenndi mér að segja
i Kennaraskólanum og
kallað er Hexacordum
Naturale. Það hlýtur að
vera eitthvað þýðingar-
mikið, þetta er allavega
það eina, sem ég man úr
tónlistarnámi minu, en
það er ekki Jóni að
kenna.
Hins vegar eiga
nálega öll samfélög,
hversu ný og smá þau
eru, sin eigin, ,,séní” á
einhverju sviði. Eitt
þeirra er Guðný Guð-
mundsdóttir, eða Guðný
með fiðluna, eins og
hrekkjusvinin kölluðu
hana. Á meðan hrekkju-
svinin og aðrir jafnaldr-
ar hennar sulluðu i
drullupollum fram eftir
öllum aldri, sást gjarna
til Guðnýjar á leið i
Hafnarfjarðarstrætó,
eða á leið niður til
Reykjavikur, sem var
ekki heiglum hent á
þeim tima, með fiðlu-
kassann i fanginu. Ekki
svo að skilja, að Guðný
hefði ekki leikið sér i
drullupollum eins og
annað heilbrigt fólk, hún
gerði bara eitthvað til
viðbótar, sem við hin
nenntum ekki fyrir
nokkurn mun og hefðum
sennilega gugnað á þvi
þegar á hefði reynt.
Núna i vor var Guðný
ráðin konsertmeistari
Sinfoniuhljómsveitaf ís-
lands og hefur það vakið
athygli, hversu ung hún
er, aðeins 26 ára, en þó
komin i svona hátt skrif-
aða stöðu. En hæfileikar
hennar tala sinu máli og
ekki verður gengið fram
hjá þeim. Hún sótti um
stöðuna og fékk hana af
eðlilegum ástæðum.
Við höfum reynt að mæla okk-
ur mót nokkrum sinnum, til þess
að reyna að spjalla ofurlitið
saman, en þá var Listahátið i full-
um gangi og Guðný önnum kafin.
Þó tókst mér að plat'a hana til
þess að bjóða mér i kaffi eina
morgunstund og áttum við þar
skemmtilegar samræður um tón-
list, kaffi, blaðamennsku og ann-
að skemmtilegt.
— Þaö var eiginlega vinkona
min I Hafnarfirði Erna Másdóttir,
sem vakti hjá mér áhuga á fiðl-
unni, sagði Guðný. Hún var nem-
andi Björns Ólafssonar og brátt
fór hún að kenna mér ofurlitið á
þetta hljóðfæri. Þá var ég bara 6
ára, en þegar ég var orðin 8 ára
komst ég að sem nemandi Björns,
og var siöan meira og minna und-
ir handleiðslu hans, þau ár, sem
ég var hér við nám i Tónlistar-
skólanum. Ég brautskráðist svo
frá skólanum 1967, hélt til náms i
sumarskóla i Bandarikjunum,
Interlocken i Michigan-fylki, og
kynntist þar vinkonu minni Caroll
Glenn. Hún kom þvi til leiðar að
ég tók þátt i keppni i fiðluleik og
mér á óvart fór ég með verðlaun i
vasanum frá þeirri keppni, sem
tryggðu mér inngöngu i Eastman
tónlistarskólann i Rochester.
— Hvað varstu lengi þar?
— Ég var þar með nokkrum
hvildum og heimsóknum til Is-
lands allt til ársins 1971, er ég
lauk þaðan B.A. prófi við háskól-
ann og einleikaraprófi frá tónlist-
arskólanum.
— Hvernig gekk, að fjármagna
svona langt nám i jafn dýru landi
og Bandarikin eru?
— Það var nú uþp og ofan. Ég
fékk að visu námslán, en þau
hrukku ekki nándar nærri fyrir
þeim kostnaði, sem er sliku námi
samfara. Ég lék þvi i sinfóniu-
hljómsveit þarna og notfærði mér
þau tækifæri, sem gáfust til þess
að verða mér úti um aukapen-
inga. Fæði og húsnæði þurftum
viö að greiða sjálf, svo og ýmsar
ferðir innan Bandarikjanna, en
ég var svo heppin að hljóta ferða-
styrk frá Islenzk-ameriska félag-
inu til ferðalaga til Islands.
— Einhver sagði mér, að hann
hefði hitt þig við nám i London.
— Það getur vel passað, — ég
fékk styrk frá Eastman skólanum
til náms við Royal College of
Music I London og var þar i eitt
ár, ’71-’72. Þá var nú munur að
lifa. Styrkurinn nægðimér til alls,
það eina, sem ég þurfti að gera
var að sjálfsögðu að standa mig i
skólanum og allavega var ég ekki
rekin, svo þeir hafa ekki verið
óánægðir. Ég gat samt ekki unnið
neitt við hljómsveitir að neinu
ráöi. Englendingurinn býr við
ákaflega sterka skipun stéttar-
félaga á þessu sviði og ég var jú
útlendingur.
— Siðan rákust vinnukonu-
spiiarar af islandi á þig i New
York?
— Satt og rétt, — veturna ’72-
’74, var ég við nám i Julliard-
skólanum i New York. Þar var
einnig ágætt að vera, og
krakkarnir, sem ég kynntist eru
nú meðal minna beztu vina. Ann-
ars er New York og andinn þar
ekkert til þess að hrópa húrra fyr-
ir. Þarna er að visu af mörgum
talinn vera miðpunktur alls, sem
er að gerast i listum af öllu tagi,
en ég er hrædd um, að sam-
keppnin þar og lifskjörin fari illa
meö margan manninn. Þarna
veröa stórgóðir tónlistarmenn að
hlaupa milli hljómsveita og
stúdíóa allan sinn starfsaldur,
sem ekki er hár. Allt er háð
duttlungum framboðs og eftir-
spurnar og þvi ekki von til þess að
þarna verði sú eðlilega listsköp-
un, sem ella er talin æskil. Ég
tel slika vinnuaðstöðu, vera allt of
hátt verð fyrir New York.
— Við máttum þá alltaf gera
ráð fyrir, að þú kæmir heim?
— Já, svo sannarlega ætlaði ég
alltaf að koma heim. Akvörðunin
um það var að visu erfið þ.e.
hvenærég ætti að koma, en þegar
staða konsertmeistara var
auglýst, sló ég til og kom hingað
til prófs, er skera átti úr um,
hvort ég væri hæf i það. Prófið
stóðst ég, og I samningum þeim,
sem ég hef gert við hljómsveitina
er ég skrifuð konsertmeistari og
tek við þvi starfi af Jóni Sen, sem
haföi gengt þvi eftir að Björn
Ölafsson hætti fyrir 2 árum.
Starfið var hins vegar ekki
auglýst fyrr en nú.
— I hverju er það eiginlega
fólgið, sem fyrir leikmann eins og
mig virðist bara vera það að taka
i höndina á stjórnandanum.
— Að taka i höndina á
stjórnandanum er nú minnsta
verkið. Konsertmeistarinn er
einskonar milliliður milli hljóm-
sveitarinnar og stjórnandans með
sérstaka ábyrgð á fiðlunum.
Hann verður að skrifa út strokin
fyrir þær og fær þess vegna allar
nótur með fyrirvara. Að sjálf-
sögðu hefur svo konsertmeistar-
inn eitthvað að segja um verk-
efnaval, enda þótt það sé I flest-
um tilfellum stjórnandinn, sem
ákveður þau.
— Ef við snúum okkur að
Sinfóniuhljómsveitinni. Hvernig
vinnur þessi hljómsveit?
— Þaðerréttað taka þaðfram,
aö flestir i hljómsveitinni hafa
einhver önnur störf, en þrátt fyrir
það er æft hvern morgun, einnig
Vandaðar vélar
borga
HEumn ÍLt
HEUMA-Sláttuþyrlurnar hafa reimalausan og lokaðan drif-
húnað, sem litils viðhalds þarfnast, tvær tromiur nieð breið-
um burðardiskum slá upp i 30 gráðu halla, fullkominn
öryggisútbúnað, hæðarstillingu með sveif frá 20 mm. til 80
inm. — Allar stillingar handhægar og auðveldar.
Sláttugæðin framúrskarandi, jafnt i kafgresi scm á snögg-
sprottnum túnum.
IiEUMA-gæði svíkja enga. — Pantið timanlega.
HFHAMAR
VÉLADEILD SIMI 2-21-23
TRYGGVAGOTU REYKJAVIK
— Fóik hefur fundið að þvi við mig, að ég mæti i galiabuxum á æfingar
og reyki, en ég áiit þó, að tónlistin sé aðalatriðið.