Fréttablaðið - 01.04.2006, Blaðsíða 32

Eliza Reid geislar af lífgleði og hamingju. Hún er tilgerð-arlaus, sjálfstæð nútíma-
kona sem lætur ekkert stöðva sig
og veit að hver er sinnar gæfu
smiður. Fædd og uppalin í Ottawa
í Kanada var hún frumburður for-
eldra sinna og systir tveggja
bræðra, sem öll búa enn í Kanada,
en er nú búsett á Íslandi fyrir til-
stuðlan ástarinnar.
„Ég kynntist Guðna árið 1998
þegar bæði stunduðum nám í sagn-
fræði við Oxford-háskóla í Eng-
landi og nöfn okkar voru dregin
saman í samkeppni um blint
stefnumót. Í þessari samkeppni
setti maður nafn sitt í bolla og ég
fyllti bollann hans Guðna með
nafninu mínu, enda ekki hægt að
láta forlögunum allt eftir,“ segir
Eliza hláturmild en það var Guðni
Th. Jóhannesson sagnfræðingur
sem óhjákvæmilega dró nafn Elizu
úr bolla sínum og bauð henni í
ítalskan kvöldverð á einu veitinga-
húsa Oxford-skíris, en eftir það
fóru Amorsörvar að hitta hjörtu
þeirra tveggja.
„Þetta var alls ekki ást við
fyrstu sýn, en ég hafði verið skot-
in í honum úr fjarlægð og í dag
erum við hamingjusamlega gift,“
segir Eliza, sem talar nær lýta-
lausa íslensku eftir tveggja og
hálfs árs búsetu hérlendis, ein-
staka íslenskukúrs hjá Endur-
menntun Háskólans, kórstarf með
Mótettukór Hallgrímskirkju og
sjálfboðastarf Rauða krossins á
Landspítala þar sem hún starfar í
sjoppunni aðra hvora viku.
„Ég hef alltaf unnið sjálfboða-
starf á sjúkrahúsum, jafnt í Kan-
ada, Bretlandi og á Íslandi. Starfið
í sjoppunni hefur mikið hjálpað
mér í tungumálinu, en fyrsta dag-
inn var ég spurð hvort ég ætti
tyggjó og hafði ekki hugmynd um
hvað það þýddi, og hef lært mörg
ný orð síðan,“ segir Eliza, sem ann-
ars starfar sjálfstætt sem mark-
aðsfræðingur með prófgráður í
alþjóðasamskiptum og sagnfræði,
auk þess sem hún er blaðamaður í
hálfu starfi hjá Iceland Review.
Að ferðast með sjálfum sér
Eliza smitaðist ung af ferðabakt-
eríunni þegar hún heyrði ömmu
sína segja frá heimsreisu sinni og
ferðalögum um Evrópu og frænku
sína minnast ferðalaga með Síb-
eríuhraðlestinni.
„Ég fékk snemma áhuga á
stjórnmálum heims og stefndi
strax á nám í alþjóðasamskiptum
því ég þráði að læra um ólík lönd
og þjóðir. Sem barn og unglingur
ferðuðumst við fjölskyldan tals-
vert um Kanada og Bandaríkin, en
22 ára fór ég til meistaranáms í
Englandi og hafði áður farið í
tveggja vikna ferð til Rússlands á
átjánda árinu. Eftir meistaragráð-
una ákvað ég að fara ein míns liðs
í bakpokaferðalag um Evrópu og
það var yndisleg upplifun,“ segir
Eliza, sem einnig ferðaðist víða í
starfi sínu sem markaðsfræðing-
ur í Englandi.
„En þótt það væru bisnessferð-
ir þótti mér ávallt mikið ævintýri
að koma til nýrra áfangastaða.
Þegar ég hafði svo tekið ákvörðun
um að flytja til Íslands með Guðna;
án atvinnu og ótalandi tungumál-
ið, fannst mér tilvalið að eyða
fyrst öllum mínum sparnaði í viða-
mikið ferðalag og byrjaði á að
bóka far með Síberíuhraðlestinni.
Ég hafði séð ótrúlega heillandi
myndir frá Úsbekistan og Kasak-
stan sem réðu úrslitum um að ég
valdi að ferðast um Mið- og Suð-
austur-Asíu en tíu dögum fyrir
brottför þurfti ég að hætta við
mánaðarferð til Kína vegna
bráðalungnabólgufaraldurins,“
segir Eliza, sem fær ekki síður
mikið út úr skipulagningu ferða-
laga en ferðinni sjálfri.
„Það er svo margt sem mér
finnst heillandi við ferðalög en ein-
hver sagði að undirbúningurinn
væri helmingur gamansins og þar
er ég sammála. Ég fæ ekki síður
mikið út úr því að panta bæklinga,
lesa bækur, skoða myndir, plana
fjárhaginn og skipuleggja alla
þætti ferðalagsins, eins og að upp-
lifa ævintýrið að vera á staðnum.
Fólk á hverjum stað er alltaf ótrú-
legt og einstakt, og dýrmæt reynsla
að treysta á sjálfan sig. Það er
þroskinn í kjölfar þess að ferðast
einn sem er svo eftirsóknarverð-
ur; alls staðar mætir maður nýrri
áskorun og tungumálaörðugleik-
um, því ég hef komið víða þar sem
enginn skilur orðið „ókei“,“ segir
Eliza en þá koma orðtakabækur til
hjálpar eins og þegar hún ferðað-
ist með Síberíuhraðlestinni í klefa
með þremur Rússum sem enginn
talaði stakt orð í ensku.
„Með hjálp rússnesku orðtaka-
bókarinnar tókst okkur að læra
ýmislegt um hvort annað og það er
dálítið fallegt þegar kona ferðast
ein að fólki finnst það þurfa að
gæta manns og líta til með manni,
en það sem mér líkar einmitt best
við að ferðast ein er þetta tæki-
færi að kynnast fólki á eigin for-
sendum því annars er hætta á að
maður tali eingöngu við vini sína.
Það er því engu líkt að upplifa ný
lönd á eigin spýtur, sjá ólíka lífs-
hætti, prófa framandi þjóðarrétti
og þiggja heimboð til ókunnugra
án þess að depla auga, en þó með
heilbrigða skynsemi í veganesti.“
Ástin er skilningsrík
Ótti hefur aldrei stöðvað Elizu á
ferðalögum hennar, enda vonlaust
að ferðast með ugg í brjósti.
„Ég hef svo sem aldrei lent í
neinum hrakföllum utan þess hvað
ég var rænd í Kasakstan. Það
hræddi mig ekkert, en mér varð
ekki um sel þegar ég fór í fyrsta
sinn á hestbak í Mongólíu. Það er
misjafnt hvað hræðir okkur menn-
ina, en mér fannst útreiðar alltaf
ógnvekjandi sport,“ segir hún og
brosir feimnislega.
„Það rímar kannski einkenni-
lega að ég kjósi að ferðast um
heiminn ein, því ég er mikil félags-
vera. Mér finnst gott að vera minn
eigin herra og ráða alfarið hvern-
ig ég eyði deginum, enda þegar
maður ferðast í langan tíma og er
með sömu manneskjunni allan sól-
arhringinn þarf hún helst að vera
ástin manns, og Guðni er of hei-
makær til að langa með mér. Eins
og mörgum Íslendingum leiðist
honum of heitt veður en hann sam-
gleðst mér að fara og það er ómet-
anlegur stuðningur. Það þarf skiln-
ingsríkan maka til að skilja þetta
flökkueðli og sjá á eftir manni út í
óvissuna því sjálf veit ég hvar ég
er öllum stundum en hann ekki,“
segir Eliza, sem annað slagið finn-
ur netkaffihús á ferðalögum sínum
þar sem hún lætur Guðna vita um
ferðir sínar.
„Það er eitthvað mjög rómant-
ískt við svona fjarveru. Ástarbréf
bíða manns í tölvum kaffihúsa
heimsins og maður lærir að meta
maka sinn og ástarsambandið upp
á nýtt,“ segir Eliza, sem ferðast
hefur til 35 landa.
„Úsbekistan er uppáhaldið því
landið er ótrúlega fagurt og alls
staðar gamlar moskur og söfn en
varla ferðamann að sjá. Ég fer
ekki að gamni mínu á staði sem
teljast hættulegir, en þó langar
mig mikið til Íran þótt einhverjir
kynnu að vara vestræna ferða-
menn við ferðalögum þangað
vegna stjórnmálaskoðana. Mín
reynsla er sú að fólk er alls staðar
eins; gott, gestrisið og skemmti-
legt, þótt vissulega finnist alls
staðar svartir sauðir innan um, en
í miklum minnihluta. Íbúar heims-
ins eru upp til hópa yndislegt fólk;
þeir hafa áhyggjur af því sama og
fást við það sama; að fæða sig og
klæða, sjá fjölskyldu sinni far-
boða, þeir hafa áhyggjur af stjórn-
málaástandi og heimsfriði. Til eru
dæmi þess að neikvæður skilning-
ur ríki gagnvart bandarískum
ferðamönnum, en skoðanir stjórn-
valda endurspegla ekki skoðanir
almennings sem lítur á vestræna
gesti sem sjálfstæða einstaklinga
og sýnir þeim einstaka gestrisni
og mannkærleika.“
1. apríl 2006 LAUGARDAGUR32
Ein á ferð
AÐ KAFNA ÚR HITA Eliza fær sér svalandi
kókóshnetu til að kæla sig niður.
ÆVINTÝRAKONA Eliza Reid er Kanadamær sem fann ástina í Íslendingnum Guðna Th. Jóhannessyni sagnfræðingi. Hún er nú búsett hér á
landi en ferðast þess á milli einsömul um heiminn og velur sér ekki alltaf kunnugar slóðir. FRÉTTABLAÐIÐ/HARI
Kanadamærin Eliza Reid lifir lífinu lifandi og
treystir ekki um of á örlagadísirnar. Hún hikar
ekki við að ferðast um framandi hluta heimsins í
eigin félagsskap eða gera möguleika sína hagstæð-
ari á blindum stefnumótum, en það var ástin sem
dró hana til Íslands þar sem hún á nú heima.
Þórdís Lilja Gunnarsdóttir naut framandi ferða-
sagna Elizu meðan norðangarrinn skók íslenska
skóga.
FYLL‘ANN TAKK
Bensín tekið í miðri Góbí-
eyðimörkinni.
Dalbraut 3, 105 Reykjavík • Nánari upplýsingar í síma
567-7773 og 893-6337 um kvöld og helgar
MARKISUR
www.markisur.com
VILTU SKJÓL Á
VERÖNDINA?