Réttur - 01.10.1937, Blaðsíða 8

frekju hennar og slettirekuskap, og minntu hana áy
að til væri nokkuð sem héti einstaklingsfrelsi. Á slík-
um dögum var hún ósköp mæðuleg á svipinn og ég
kenndi í brjósti um hana, þegar hún kom inn til mín
á kvöldin með drykkjarvatn til næturinnar, sýnilega.
aðframkomin af þreytu og hnuggin yfir misskilningi
fólks á nauðsynjaverkum hennar. Samt gat ekkert
haldið ástríðu hennar í skefjum og sagan með börnin
marg-endurtók sig, og að sjálfsögðu hækkaði gjaldið,
sem hún varð að greiða börnunum fyrir þvottinn. Ég
minntist einu sinni á þetta við hana, þegar fram af
mér höfðu gengið skammir einnar móðurinnar og hót-
anir um að sækja lögregluna, en hún svaraði engu
öðru en þessu:
Það má til með að þvo aumingjunum litlu.
Ég vissi, að hún þvoði hingað og þangað út um bæ-
inn, en af einhverjum ástæðum fór það smásaman
minnkandi, að hún væri sótt til þess starfa, getur
það þó ekki hafa verið af því, að hún innti ekki verk
sitt vel af hendi, og er mér nær að trúa því, að hún
hafi viljað þvo fleira, en ætlazt var til af vinnukaup-
anda.
Dagarnir liðu í meiri fábreytni, heldur en ég hafði
gert mér vonir um. Ég sótti tíma mína samvizkusam-
lega, en mér fannst ég læra sáralítið í þeim. Kenn-
ari minn var maður við aldur og þótti góður málari,
einkum fékkst hann við að mála andlitsmyndir af
nafntoguðum mönnum og þeim, sem vildu borga fyrir
slíkt, en hann var ekki að sama skapi góður kennari,
eða svo fannst mér, því tilsögn hans var bæði lítil og
útilátin í þóttafullum athugasemdum, það tjáði sjald-
an að spyrja hann ráða, hann skipaði manni bara að
fara eftir fyrirmyndinni og lesa litafræðina. Oft var
hann sjálfur að mála í kennslustundunum og skipti
sér þá bókstaflega ekkert af lærisveinunum. Þó var á
þessu dálítill munur. í tímunum með mér voru tveir
aðrir ungir menn og lagði hann talsverða rækt við þár
264