Réttur - 01.10.1937, Blaðsíða 12

bergi, sem ég aðeins einu sinni áður hafði komið í.
Svo áttaði ég mig á því, hvað það var, sem ég sakn-
aði. Allar sápurnar hennar voru horfnar. Þeim hafði
á einn eða annan hátt verið útrýmt, og nú stóð lík-
kistan á langa borðinu undir glugganum.
Ég vissi, að þetta mundi verða fátækleg útför og
var að velta því fyrir mér, hvort ég ætti ekki að kaupa
nokkur blóm og láta þau á kistuna. En ég minntist
þess ekki að hafa nokkru sirini séð hjá henni blóm,
eéa heyrt hana tala um blóm. Ég ákvað því að hætta
við það, en fór að lokinni athöfninni út í bæ, stað-
ráoinn í því að heiðra á einhvern hátt minningu kon-
unnar sem þvoði.
Seint um kvöldið læddist ég inn í herbergi hinnar
framliðnu. Það var beygur í mér, ég'hafði hjartslátt
og fannst ég vera að fremja eitthvert ódæði. Samt var
ég ákveðinn í því að framkvæma hugmynd mína. Það
átti að jarða morguninn eftir, og ég hafði tekið að
mér að sjá um friðhelgi hinnar önduðu yfir nóttina.
Ég þurfti því ekki að óttast að neinn kæmi að mér,
þar sem ég í raun og veru var að rjúfa þessa friðhelgi.
En ég var ákveðinn. Þetta var hið eina rétta.
Ég tók skrúfjárn upp úr vasa mínum, eins og inn-
brotsþjófur, og skrúfaði lokið af kistunni. Þarna lá
hún, konan sem þvoði, með sveitadúk yfir úttauguðu
andlitinu og beinaberar hendurnar krosslagðar á
brjóstinu. Þessar hendur mundu aldrei þvo framar.
Þær, sem alltaf höfðu verið reiðubúnar til þess að
halda öllu hréinu, jafnvel í óþökk annarra, voru nú
stirðnaðar fyrir fullt og allt.
Síðan tók ég umbúðirnar utan af böggli, sem ég
hafði haft meðferðis, og lagði innihaldið varlega á
brjóst líksips. Það var stór, ilmandi sápa, sú dýrasta
og bezta, sem ég hafði getað fengið í borginni.
Að því búnu skrúfaði ég lokið á kistuna aftur.
268