Réttur - 01.10.1937, Blaðsíða 27

Lífið í sveitaþorpunum heldur sér og einstakir
bændabæir (sem stöðugt er reist meira og meira
af), en það eru byggð sameiginleg dagheimili
fyrir börnin, til þess að konan geti verið frjáls, og
sameiginlegir skemmtistaðir, til þess að hægt sé að
njóta frítímans betur. Laun meðlimanna ákveðast af
„normum", en það eru ákveðin vinnuafköst, sem miðr
uð eru við sjöstunda vinnudaginn. Þau eru borguð
út í korni, grænmeti, ávöxtum, fóðurefnum og pening-
um. Árið 1936 var meðalfjöldi vinnudaga 350.
Ég hefi reiknað út verðmæti meðaltekna bænd-
anna, miðað við verðlag á staðnum. Útkoman varð
216 rúblur á mánuði, sem er ekki svo mikið lægra en
meðallaun verkamanna í borgunum. Á þessu ári
koma tekjurnar til með að verða meiri vegna hinnar
óvenjumiklu uppskeru, og munu komast upp í 320
rúblur á mánuði.
Öll samyrkjubúin afhenda ríkinu ákveðið magn af
korni af hverjum hektar, sem ræktaður er og fá fyrir
það ákveðið verð. í uppskeruári eins og þessu er korn-
magn það, sem þeir selja þannig aðeins um tíundi
hluti þess, sem hver hektar gefur af sér.
Ef uppskeran verður slæm, eða samyrkjubúið hefir
unnið illa og ekki sáð eða uppskorið rétt, þá getur
það valdið meðlimunum örðugleikum. Ef óhöpp koma
fyrir hjálpar ríkið. En slæm vinna leiðir af sér hina
stföngu hegningu skortsins.
Nú hafa menn varaforða á hverjum stað til þess
að taka af ef uppskeran bregzt. En vísindalegum
aðferðum er nú beitt til þess að draga úr hættunni
á uppskerubresti og skuggi hungursins fjarlægist stöð-
ugt meira.
Á ríkisbúi einu, sem ég heimsótti nálægt Rostov,
voru lægstu laun 200 til 250 rúblur á mánuði með
ieigulausri íbúð. En hæstu laun faglærðs vélamanns
voru 1500 rúblur. Einnig þar hefir hver verkamaður
sína eigin kú, svín, hænsn og garð.
283