Réttur - 01.10.1972, Blaðsíða 15

KNUT ÖDEGÁRD:
ANDLETA
I
Handverkarane der ein naturleg dod
Strukturrasjonalisering, kreft
I alle byar finst enno smá
verkstader í bakgatene, inn skitne port-
rom bakgárdene, skilt slátt opp:
skomakrar sadelmakrar rammeverkstader (kreft, celler, nye vev)
med umátleg trang til ekspansion
Rammeverkstader finst, enno kjem vi
med bilete av ulike dimensjonar. Andlet
som skal rammast inn med morke lister kláre glas (i eit som byrja ande
om natta, pá baksida av glaset fanst dogg om morgonen).
Men vi slár vindauga vidt opp til morgonane: Her
er trygt. Bileta urorar oss ikkje, finst ingen pávisleg
samanheng kreft og samfunnet vi andar i
Biletet har eg spikra opp pá veggen.
Kanskje ligg nokon vák om nettene (kanskje
er ikkje dette eit avlegs dikt), kanskje gár nokon
gjennom den morke gangen og skimtar sitt eige andlet
i den ovale spegelen og stokk (kva er det morke
utslettet sem bryt fram i panna sem bryt fram langs kinnet
mot halsen?) Kanskje gár nokon vidare mot badet
og slár pá lyset og moter ikkje eit andlet i
spegelen (auga er ikkje auge, munnen er ikkje munn), slár
kranane vidt opne men ingen lyd.
II.
Nár biletet blir klárare
Nár andletet blir klárare
Nár vi stig ut bakgárdene, portromma, ut
i den kjolege februarmorgonens lys
207