Réttur - 01.01.1985, Blaðsíða 15

heim, sagði hann og stikaði með mig af
stað.
Við klifruðum upp þrjá snarbratta stiga
og gengum inn dimman gang. Hann sýndi
mér inn í lítið herbergi með þakglugga,
snúrum, gömlum prímus og kartöflu-
poka. Þarna sagðist hann stundum fá að
elda fyrir sig. Síðan gengum við lengra
inn ganginn, að hornhurð með tveimur
hengilásum sem hann opnaði og bauð
mér stoltur inn fyrir. Hann var kátur og
hress og hellti strax í tvö glös. — Skál,
sagði hann og það var eins og hann nyti
gestkomunnar á barnslegan hátt. Hann
talaði sambland af íslensku, dönsku og
þýsku og ég gat í eyðurnar þegar ég skildi
ekki. betta herbergi var hans eini griða-
staður. Hann bauð mér sæti við borð sem
fest var við vegg. Á því var borðdúkur
sem líklega hafði verið ljós, en var nú
þrðinn dökkbrúnn og virkaði rennblautur.
íslenski fáninn hékk í einu horninu fyrir
°fan höfðalagið á gömlum dívan með ver-
lausum kodda og ullarteppi. Fáninn var
orðinn þvældur og óhreinn en skipaði sér-
stakan virðingarsess í herberginu. Stórt
landakort af Danmörku fékk einnig veg-
legt veggpláss og á alla veggi voru límdar
alls kyns gulnaðar úrklippur úr blöðum
°g merki sem seld eru af líknarfélögum
yoru hengd í litlaust veggfóðrið. Hátt
uppi á miðjum vegg hékk stór kringlóttur
dúkur sem ætlaður er undir jólatré. Hann
var úr strigaefni, bryddaður rauðu og á
hann voru límdir jólasveinar úr filti. Dúk-
inn sagðist hann hafa unnið í jólahapp-
hrætti kvennadeildar Slysavarnafélagsins
°g fyndist hann alltof fallegur til að vera
°fan í skúffu, megnið af árinu. Þess vegna
fékk hann svipaðan virðingarsess í her-
berginu og íslenski fáninn og kortið af
Danmörku. Við hlið eina gluggans í her-
berginu var stór kommóða og í einni
skúffu hennar geymdi hann matinn sinn,
smjörstykki, brauðhleif og kæfu. Fyrir
glugganum héngu slitnar gardínur og út
um hann sást ofan á þök húsanna og inn
fjörðinn og sólin skein beint á okkur,
drekkandi Martini um miðjan dag.
Talið barst að uppruna hans og ástæðu
þess að hann var hér niður kominn. Hann
sagði mér frá fæðingarstað sínum við
landamæri Danmerkur og Þýskalands,
svæði sem þjóðirnar skiptu á milli sín sitt
á hvað. Síðan fór hann að tala um stríðið
og veru sína í hernum og það kom ein-
kennilegur ákafi í andlit hans og glampi í
augun. Hann lýsti aganum sem ríkti í
hernum og kvaðst hafa dáðst mikið að
yfirmönnum sínum og um leið rauk hann
upp í réttstöðu og bar hönd að höfði sér
að hermannasið, gekk síðan nokkur skref
um herbergið og mér fannst eins og hann
væri horfinn aftur að þessum einkenni-
lega tíma, sem augsýnilega hafði markað
í hann djúp spor.
Allt í einu dró hann fram lítinn pening-
akassa úr stáli, opnaði hann með lykli og
dró upp úr honum gulnað og þvælt bréf
frá danskri stúlku og sýndi mér. Það kom
blik í gömul augun og þreytulegt, þrútið
andlitið lifnaði þegar hann brosti og sagði
að þetta hafi verið falleg stúlka og verið
honum óendanlega góð. Hann varð allt í
einu viðkvæmur eins og unglingur. Síðan
brá skugga yfir andlitið og ég fann hvern-
ig ógn stryjaldarinnar hafði litað sam-
skipti þeirra. Hann fór um bréfið höndum
eins og væri það hans dýrasta djásn, braut
það saman og læsti það aftur ofan í kassa.
Eftir nokkra stund dró hann upp
munnhörpu, lék tvö eldfjörug danslög og
stappaði taktinn rösklega með fætinum.
Það var listavel spilað og innlifunin svo
mikil að mér fannst eins og gólfið dúaði í
kringum okkur af dansandi fótum.
15