Morgunblaðið - 17.02.2007, Blaðsíða 53

MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 17. FEBRÚAR 2007 53
Góður granni er genginn, Guðfinn-
ur í Miðhúsum, alltof fljótt horfinn að
okkar mati sem eftir lifum.
Þær eru margar góðu minningarn-
ar um hann Guðfinn, alltaf gaman að
hitta hann og spjalla, glaðvær og
skemmtilegur og fróður maður. Ég
minnist þess þegar ég fluttist að
Litla-Fjarðarhorni lítil stelpuskotta,
þá kynntist ég þeim systkinunum í
Hlíð og þau urðu strax eitt af því góða
í tilverunni, gaman að fá að fara í
heimsókn að Hlíð.
Guðfinnur var afar fróðleiksfús og
bókelskur og löngu seinna og við orð-
in fullorðið fólk, Guðný og Siggi flutt
til Reykjavíkur, og Guðfinnur með
foreldrum sínum frá Hlíð að Miðhús-
um voru ég og Jóna á Felli með hon-
um í bókasafnsnefnd, Það var
skemmtilegur tími og við unnum
saman að björgun og varðveislu þess
merkilega bókasafns sem bar upp-
haflega heitið Lestrarfélag Trölla-
tungu og Fellssókna og var stofnað
árið 1845.
Það hafði verið geymt í fundarhúsi
hreppsins, en þar flæddi vatn inn
með tilkomu nýs vegar, og við þrír
bókaormar tókum að okkur að varð-
veita bókasafnið tímabundið, og sát-
um við það mörg kvöld heima hjá
Guðfinni að flokka bækurnar og búa
til um þær handskrifaða spjaldskrá
sem þætti nú kannske ekki merkileg
í dag á tölvuöldinni.
Mér er minnisstætt hvað okkur
þremur fannst gaman og sérstök til-
finning að handfjatla þessar bækur
allar, síðan bakaði Guðfinnur pönnu-
kökur og lagaði kaffi fyrir okkur kell-
urnar áður en við héldum gangandi
sín í hvora áttina heim til okkar.
Bókasafnið var Guðfinni afar hug-
stætt og er það nú í góðri vörslu í
Broddanesskóla.
Það er svo margt sem hægt væri
að minnast á sem Guðfinnur tók þátt
í og var skemmtilegt, m.a sett upp og
leikin leikrit í gamla fundarhúsinu.
Við lékum jólasveina á skemmtunum
fyrir börnin, og þá var spjallað saman
að hætti jólasveina og mikið hlegið.
Hann var góður félagsmálamaður,
áhugamaður um íslenskt mál,
skemmtilega forn í tali ef hann vildi
það við hafa, safnaði allskyns fróð-
leik, vel ritfær og traustur.
Arnheiður og Guðfinnur hafa á
undanförnum árum gert Miðhúsin að
fallegasta og snyrtilegasta býlinu í
Kollafirði og gildir það jafnt utan
bæjar sem innan.
Þar er nú skarð fyrir skildi.
Ásdís Jónsdóttir.
Guðfinnur var einn af þeim mönn-
um sem maður kynnist á lífsleiðinni
sem ég vil þakka fyrir að hafa þekkt.
Ég man eftir honum sem lítil stelpa í
Steinadal. Hann hafði ógurlega gam-
an af því að segja mér sögur af okkur
systkinunum frá því við vorum lítil.
Varð tíðrætt um að ég hefði verið
ákaflega ákveðið barn „blessuð stelp-
an“ eins og hann orðaði það og hafði
gaman af.
Það voru ekki einu sögurnar sem
Guðfinnur sagði, ég átti ákaflega
skemmtilega stund í Miðhúsum ekki
alls fyrir löngu þar sem Guðfinnur
sagði mér sögur sem ég hafði aldrei
heyrt fyrr. Af pabba þegar hann var
ungur, afa á Broddanesi og hann fór
með heilu samtölin orðrétt.
Það er mikill hæfileiki og alls ekki
öllum gefinn að segja skemmtilega
frá og það gat Guðfinnur svo sann-
arlega. Hann kunni líka ákaflega vel
að hlusta, ég vann eitt haust með
honum og Adda bróður í sláturhús-
inu á Hólmavík. Guðfinnur þreyttist
ekki á að spjalla við okkur, hlustaði
ávallt af miklum áhuga á hvað við
höfðum fram að færa, kom með ráð
þar sem honum fannst það hæfa og
bar ávallt mikla virðingu fyrir fram-
lagi okkar og skoðunum.
Ætla ekki að rifja upp hverja
minningu, þær á ég á vísum stað en
langaði ákaflega að segja takk fyrir
mig og góða ferð
Árdís frá Steinadal.
Frá því ég man eftir mér hafa Guð-
finnur og Miðhús verið óaðskiljanleg
nöfn í mínum huga. En nú er það
breytt eins og svo margt annað, það
stendur ekkert í stað í þessu lífi.
Fréttin um andlát Guðfinns vakti
mig til umhugsunar um liðna tíð. Um
manninn sem mundi tímana tvenna,
ræktaði og byggði upp húsakostinn í
Miðhúsum, sló með orfi og ljá í denn
og síðar með þeim nútímatækjakosti
sem tíðkast í sveitinni.
Um Guðfinn sem nágranna, bónd-
ann sem átti falleg lömb á vorin,
flekkótt, mórauð, golsótt og botnótt,
sér í lagi fannst mér þau falleg vorið
sem lömbin á Felli voru öll hvít!
Þessa dagana þegar renna í gegnum
hugann minningabrot frá samskipt-
um okkar og samveru tengist flest
blessaðri sauðkindinni. Smala-
mennskum, að vera beðin um að
standa fyrir fénu uppi á horni eða um
að hjálpa honum að smala! Þvílík
upphefð hjá ungu barni og ekki
skorti hrósið frá honum að verki
loknu. Skipti þá litlu máli hvernig
gekk, hvort safnið rann heim eða fyr-
ir ofan mig og neðan, alltaf var hrósið
og æðruleysið til staðar, það gengi
bara betur næst og frekar kenndi
hann kindunum um en mér.
Um bóndann sem átti kýrnar og
kálfana sem spásseruðu í kringum
mig og börnin mín í veiðinni í Fells-
ánni.
Um fróðleiksþyrsta manninn sem
vissi svo ótal margt um svo ótal
margt. Um manninn sem átti tafl-
félaga í hrönnum og fékk mörg skák-
póstkortin í gamla daga. Manninn
sem átti rauðu bjölluna og seinna
Blámusinn. Þetta fannst mér nú
vagnar í lagi! Um manninn sem æv-
inlega sýndi leikjum okkara krakk-
anna mikinn áhuga og því hvað við
höfðum fyrir stafni. Gleðin í svip hans
þegar talið barst að börnunum og
hógværa brosið hans þegar talið
barst að gömlum bernskubrekum við
kaffiborðið hjá honum í sumar sem
leið. Um spilafélagann í framsóknar-
vistinni sem tísti í þegar rétt var sett
út.
Að eiga góða nágranna er mikils
virði. Það var stutt á milli bæjanna
okkar og samgangur alltaf mikill og
góður og bar ekki skugga á. Guðfinn-
ur var góður nágranni. Nú er hann
horfinn sjónum okkar að sinni. Fyrir
hönd okkar Fellsbúa áður fyrr þakka
ég samfylgdina og óska honum góðr-
ar ferðar. Bið að heilsa til himnaríkis.
Guðný Rún.
Það er oft kalt á Ströndum yfir
vetrartímann og stundum bítur kuld-
inn óþægilega fast í kinnarnar. Nú er
kuldinn hins vegar nístandi kaldur og
bítur fastar en venjulega; hann nær
alla leið inn í sálartetrið. Ástæðan er
sú að góður vinur, Guðfinnur í Mið-
húsum, er fallinn frá.
Ég man fyrst eftir Guðfinni þegar
ég var lítill strákur heima í Steinadal.
Þessi nágranni okkar kom mér fyrir
sjónir sem hæglátur og góðlátlegur
maður. Hann hafði hlýlegt fas og
spjallaði jafnan við okkur krakkana
þegar við hittum hann. Í barnsminn-
ingunni voru gleraugun hans ógnar-
þykk og hendurnar slitnar og reynd-
ar af vinnu.
Þegar ég komst á unglingsaldur
vann ég með Guðfinni í sláturhúsinu
á Hólmavík nokkrar sláturtíðir í röð.
Þar vorum við tveir saman á palli all-
an vinnudaginn og spjölluðum lát-
laust; reyndar svo mikið að það vakti
athygli viðstaddra. Það var helst að
málhvíld væri tekin í hádegismatnum
og í kaffinu. Þarna kynntumst við vel.
Guðfinnur var vel lesinn, mikill húm-
oristi og góður sögumaður og því var
einstaklega gaman að tala við hann.
Umræðuefnin spönnuðu allt frá gæð-
um dægurlagatexta til djúpra hug-
leiðinga um lífið og tilveruna. Stund-
um þögðum við líka. Það var ágætt,
því þögnin getur sagt meira en þús-
und orð. Það sem mér finnst hins
vegar athyglisverðast við kynni okk-
ar á þessum tíma var hversu mikla
virðingu hann bar fyrir skoðunum og
áliti strákgepils með takmarkaða lífs-
reynslu. Þetta er lýsandi fyrir per-
sónu Guðfinns, hann dró fólk ekki í
dilka og forðaðist að hallmæla því. Þá
sjaldan hann fann þörf til að hall-
mæla einhverjum gerði hann það fal-
lega. Það er ekki öllum gefið.
Eftir þetta samstarf myndaðist
gott samband milli okkar og við hitt-
umst alltaf endrum og sinnum þó að
ekki væru heimsóknirnar nú tíðar.
Það er mér minnisstætt þegar við
kepptum saman í Spurningakeppni
Strandamanna fyrir tveimur árum
og náðum þar öðru sæti. Þar naut
Guðfinnur sín því hann var fróður um
margt og átti tiltölulega auðvelt með
að koma fram fyrir framan stóran
hóp af fólki. Ég ímynda mér líka að
hann hafi viljað gera meira af því að
skrifa. Hann var góður í að koma frá
sér rituðu máli sem var oftar en ekki
mjög fjölskrúðugt og orðaforðinn
mikill. Alúðin sem var lögð í að koma
texta á blað skilaði sér í fjölbreyttu
og rammíslensku ritmáli sem var í
rauninni í takt við hið mælta mál sem
Guðfinnur bar fram með sínum ein-
staka framburði.
Ég vil votta Arnheiði og öðrum
ættingjum og aðstandendum mína
innilegustu samúð. Það er alltaf erfitt
að kveðja og sætta sig við ótímabært
andlát góðs vinar. Kuldinn sem nístir
sálartetrið hverfur hins vegar skjótt
og verður að vorþíðu þegar maður
hugsar til baka og rifjar upp minn-
ingar um góðan félaga. Takk fyrir
allt, Guðfinnur minn, og góða ferð.
Arnar Snæberg Jónsson.
Ég ann þér, fjalls og fjarða hnoss
með flaum og grunnstraum tærum
sem jafn vel kannt að falla í foss
og fljóta í lygnum værum.
Og lykkjum þínum leiðum á
sem leiðast sumra hugum
ég aldrei gekk með græsku frá
né gramdist þínum bugum.
(Stephan G. Stephansson)
Í dag kveðjum við Guðfinn í Mið-
húsum sem ég kynntist þegar ein
mín besta vinkona, Arnheiður, fór að
búa með honum. Við vorum fyrstu
gestir hennar á nýja heimilinu. Þá
komum við óvænt og hún var uppi á
þaki að mála. Það var auðséð að þau
undu hag sínum vel saman og voru
samhent í að fegra bæinn að utan
sem innan og hlúa að bústofni sínum.
Gestrisni þeirra var einstök og feng-
um við hjónin að njóta hennar þegar
við áttum það til að fá okkur bíltúr af
Mýrunum yfir á Strandir. Alltaf þótti
mér jafn spennandi, þegar við ókum
vestur Mýrar yfir Heydalinn um Dali
inn Gilsfjörðinn og yfir Steinadals-
heiðina, að sjá bæinn þeirra blasa við
þegar við komum niður af heiðinni.
Tilfinningin var góð að eiga von á vin-
áttu þeirra og góðum móttökum.
Vorum við á sömu bylgjulengd enda
öll bændur.
Elsku Arnheiður mín, hver hefði
trúað því fyrir tæpum þrettán mán-
uðum þegar ég missti Halldór, mann-
inn minn, að þú stæðir núna í sömu
sporum að missa bónda þinn frá jörð
og skepnum? Við fáum víst engu
breytt.
Megi góður guð blessa minningu
Guðfinns og þakka ég honum sam-
fylgdina. Ég óska þess að þú, Arn-
heiður mín, fáir styrk í sorginni.
Ragnheiður frá Þverholtum.
 Fleiri minningargreinar um Guð-
finn Stefán Finnbogason bíða birt-
ingar og munu birtast í blaðinu
næstu daga. Höfundar eru: Örn
Þórarinsson.
allt frá því að hún var að gefa okkur
krökkunum ísblóm, lesa fyrir mig og
fara með ljóð og þegar hún bjó með
okkur í Núpabakkanum í svo mörg
ár. Allar utanlandsferðirnar okkar
saman til Ameríku. Man og gleymi
því aldrei hvað það var gaman að
geta verið þess heiðurs aðnjótandi
að fara með þig þína seinustu ferð til
útlanda. Við Hanna systir fórum
með þér í september 2005 að heim-
sækja Jennýju systur í Ameríkunni.
Jæja amma, takk fyrir frábæra tíma.
Takk fyrir styrkinn, hjálpina og að
vera til staðar þegar þín var þörf. Ég
veit að þú ert kominn á góðan stað
þar sem ég sé þig aftur seinna … þig
og Kristin afa.
Nú árið er liðið í aldanna skaut
og aldrei það kemur til baka,
nú gengin er sérhver þess gleði og þraut,
það gjörvallt er runnið á eilífðar braut,
en minning þess víst skal þó vaka.
Ó, gef þú oss, Drottinn, enn gleðilegt ár
og góðar og blessaðar tíðir,
gef himneska dögg gegnum harmanna tár,
gef himneskan frið fyrir lausnarans sár
og eilífan unað um síðir.
(Valdimar Briem)
Sigurður Hrafn Sigurðsson
Við systkinin viljum með fáum
orðum minnast hennar Jennýjar
ömmu, eða ömmu á Hlíðarveginum.
Amma var fyrir margar sakir ansi
merkileg kona. Hún var einstaklega
vel lesin og hafði unun af bókmennt-
um, en dugnaður hennar við lestur á
eflaust stóran þátt í hversu ern hún
var fram á síðasta dag. Hún las til að
mynda einar 3 bækur um síðustu jól
þrátt fyrir að vera hátt á 93. ári.
Þeim sem þekktu ömmu duldist ekki
dálæti hennar á Þórbergi og Hall-
dóri Laxness, en hún átti til að skella
upp úr þegar hún rifjaði upp kafla úr
bókum Þórbergs. Ljóðlist var henni
einkar kær, og þá sérstaklega ljóð
Vatnsenda-Rósu, enda var amma
komin í beinan kvenlegg af því
merka skáldi. Það var ósjaldan sem
amma miðlaði þekkingu sinni hvað
bókmenntir varðar, og meira að
segja tónlist líka, en okkur fannst nú
ansi merkilegt að fullorðin kona, og
hvað þá hún amma, væri svo vel að
sér eins og raun bar vitni. Hún átti
fjölbreytt safn af plötum, en Leon-
ard Cohen var þó í sérstöku uppá-
haldi, sem og Megas, en þeir voru að
hennar mati fín skáld. Við eigum
sterkar minningar tengdar ömmu
þar sem hún miðlaði áhuga sínum og
þekkingu til okkar á sinn skemmti-
lega hátt. Á góðum stundum átti
amma til að óska eftir plötum á fón-
inn, hækka í tónlistinni og bjóða í
dans; þetta þótti okkur ákaflega
gaman.
Það var okkur mikið lán að hafa
greiðan aðgang að ömmu og afa á
Hlíðarveginum, en vegalengdir á
Ísafirði tryggðu það að við gátum
skellt okkur í heimsókn þegar okkur
hentaði. Oft var borðaður kvöldmat-
ur hjá ömmu og afa, horft á sjónvarp
fram eftir kvöldi, og oft fengum við
að gista um helgar, og þá sérstak-
lega eftir að Kristinn afi lést. Okkur
leið alltaf vel á Hlíðarvegi 19, enda
fór svo að mamma og pabbi kusu að
kaupa húsið og flytja úr Brautarholt-
inu á Hlíðarveginn þegar amma
flutti til Reykjavíkur.
Á menntaskólaárum okkar tók
amma okkur upp á sína arma hvað
hádegismat varðaði og eldaði heitan
mat á hverjum degi handa okkur.
Hún var listakokkur og á undan
sinni samtíð, en kjötbollurnar voru
ekkert venjulegar, heldur kryddaðar
með framandi jurtum sem gáfu
ferskt og skemmtilegt bragð. Amma
skynjaði mikilvægi hollustu löngu
áður en hún komst í „tísku“ og lagði
áherslu á hollt matarræði og líferni
sem hún bar sjálf vitni fram á síðasta
dag. Eins og góðri ömmu er líkt þá
var henni mikið í mun að enginn færi
svangur og allir hefðu næga orku í
verkefni dagsins, hún var t.d. einkar
lunkin að átta sig á hvort maður
borðaði einni bollu minna en venju-
lega, og þá þótti henni aðeins tvennt
koma til greina; að manni þætti boll-
urnar vondar, eða að um lasleika
væri að ræða. Á seinni árum þegar
amma bjó í Reykjavík fengum við
tækifæri til að bjóða henni í mat sem
við erum þakklát fyrir, en amma var
alltaf til í að prófa nýja hluti og var
nánast haldin ævintýraþrá hvað mat
varðaði.
Elsku amma, við þökkum þér fyrir
ljúfar minningar, þú munt ávallt eiga
stórt pláss í hjarta okkar allra og við
munum sakna þín um ókomna tíð.
Þín barnabörn,
Kristinn Daníel, Pétur Þór,
Grétar Veigar og Arna.
Elskuleg amma okkar hefur nú
kvatt þennan heim. Það er okkur
mjög sárt að kveðja þessa einstöku
konu sem við vorum svo lánsamar að
eiga sem ömmu. Ef við ættum að
lýsa ömmu okkar með nokkrum orð-
um yrðu þau: hjartahlý, hugulsöm,
gjafmild, sterk og þrautseig.
Við eigum svo margar góðar
minningar um ömmu. Í æsku var
alltaf jafn spennandi og gaman að
koma til hennar og afa á Hlíðarveg-
inn á Ísafirði því þar var alltaf gott
að vera. Ekki var spennan minni
þegar hún kom suður. Þá var sko
glatt á hjalla og amma gerði allt fyrir
litlu ungana sína. Þegar hún vildi
gefa okkur eitthvað gott fór hún til
dæmis ekki út í sjoppu heldur fór
hún bara beint í verksmiðjurnar og
keypti heilu kassana af góðgæti.
Þetta lýsir ömmu okkar vel, gjaf-
mildari konu var varla hægt að finna.
Það var hennar yndi að gefa og deila.
Amma okkar var einstök kona að
svo mörgu leyti. Það voru til að
mynda ekki margar ungar bónda-
dætur sem fóru í framhaldsnám er-
lendis upp úr 1930. En það gerði
amma. Hún menntaði sig í hjúkrun-
arfræði og hélt síðan til Danmerkur í
framhaldsnám. Allar götur síðan las
hún dönsku blöðin og fylgdist vel
með því sem gerðist í Danaveldi og
þá sérstaklega hjá konungsfjöl-
skyldunni.
Amma varð 93 ára tveimur dögum
fyrir andlát sitt. Þrátt fyrir þennan
háa aldur var hún ótrúlega skýr í
hugsun allt til loka og fylgdist vel
með því sem var að gerast í sam-
félaginu. Hún fylgdist alltaf vel með
því sem við barnabörnin vorum að
aðhafast og því sem var að gerast í
okkar lífi. Síðasta vor gifti ein okkar
systra sig og var gæsuð eins og tíðk-
ast og hafði amma gaman af því að
heyra sögur úr gæsaveislunni og hló
að hinum ýmsu uppákomum sem þar
áttu sér stað.
Elsku hjartans amma, það er með
miklum söknuði sem við kveðjum
þig.
Við biðjum góðan Guð að blessa
þig og minningu þína en hún mun
ætíð lifa í hjarta okkar.
Vertu guði falin,
Þú skilur eftir auðlegð þá sem enginn tekið
fær.
Ást í hjarta, blik á brá, og brosin silfurtær.
Mesta auðinn eignast sá er öllum reynist
kær.
(G.Ö.)
Þínar sonardætur,
Una Hlín, Jenný og Helena.
Elsku Jenný mín, mig langar að
þakka þér innilega fyrir yndislegar
samverustundir sem við höfum átt
saman. Þær voru ófáar bæjarferðir
sem við vinkonurnar fórum saman
og enduðum svo á kaffihúsi þegar
þú bjóst í Reykjavík.
Það var alltaf yndisleg hefð hjá
okkur þegar þú komst í heimsókn
til okkar þá fengum við okkur hvít-
vín og hlustuðum á uppáhaldið þitt
Leonard Cohen ásamt Veigari og
Stefáni Þór, það voru alltaf virki-
lega notalegar samverustundir.
Þín verður sárt saknað, elsku
Jenný mín, þú varst einstök.
Elsku Sólveig, Hrafnhildur, Guð-
mundur og fjölskyldur, megi Guð
styrkja ykkur í sorginni og megi
minning hennar lifa í hjörtum okk-
ar allra.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem.)
Þín
Lína.