Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1966, Blaðsíða 12

<i>----—-------------------------------------<í>
Tryggvi Gunnarsson, skipstjóri, fulltrái Skipstjóra-
félags Norðlendinga var einn nefndarmanna í öryggis-
málanefnd 22. þings F. F. S. í.
Tryggvi tók málið þeim tökum, sem viðbúið var af
reyndum skipstjóra. Hann flutti erindi á þinginu, sem
vakti mikla athygli, og hann varð við þeirri ósk Sjó-
mannablaðsins Víkings, að við mættum birta ræðu
hans. En honum fórust orð á þessa leið:
4--------------------------------------------«>
I
Hugleiðingar síldveiðiskip-
Tryggvi Gunnarsson,
skipstjóri.
stióra um skýrslu sjóslysanefndar, sem lögð
var fyrir 22. þing F.F.S.l
Mál það, sem við höfum hér til
meðferðar varðandi sjóslys og or-
salcir þeirra er líklega eitthvert
vandasamasta mál, sem þing okk-
ar hefur fengið til afgreiðslu.
Verður því að taka á því með sér-
stakri varúð. Þó megum við ekki
láta málið sjálft gjalda þess.
Við lestur sjóslysaskýrslunnar,
sem mér virðist unnin af vand-
virkni, kemur margt í Ijós.
Þeir menn, sem þar hafa unnið
hafa dregið saman í stuttar at-
hugasemdir niðurstöður sínar um
orsakir í hverju einstöku slysatil-
felli.
Athyglisvert er það, að oftast
er niðurstaða þeirra sú, að um
vankunnáttu skipstjórans sé að
ræða. Hér tala ég eingöngu um
slys, sem orðið hafa á síldarbát-
unum, þótt víðar sé aðfinninga
þörf.
Eg véfengi ekki á nokkurn hátt
niðurstöðu sjóslysa nefndarinnar.
En við hljótum að hrökkva við,
þegar svo oft er hægt að rekja
slysin til vankunnáttu okkar
sjálfra.
Hvað er eiginlega að, ög hvað
getum við gert til úrbóta. Það er
eðli hvers manns, að reyna að
bera hönd fyrir höfuð sér, til
varnar og málsbóta. En þegar
skip ferst og menn með því,
stundum fáir, stundum kannske
allir, þá gagna engar málsbætur
aðstandendum þeirra, sem sáu
þar á bak ástvinum sínum.
Við hér á þinginu og allir þeir,
sem að slysavörnum vinna, verð-
um því að vinna saman að því að
reyna að bæta úr þessari van-
kunnáttu.
Hversvegna er hægt að benda
á fjölda manna, sem aldrei hafa
kunnað að haga gerðum sínum í
samræmi við aðstæður hverju
sinni. Að mínu áliti er hér um
kunnáttuleysi í almennri sjó-
mennsku að ræða. En af hverju
kunnum við þá ekki betur til sjó-
mennsku en raun ber vitni?
Ástæðan til þessa er sú, að ég
hygg að hvortveggja fór saman
fyrir nokkrum árum síðan, síld-
arleysisár og gjörbylting í veiði-
aðferðum, á ég þar við tilkomu
kraftblakkarinnar og notkunar
síldarleitartækja, en þá af þess-
um tveimur ástæðum, misstum
við í land marga okkar elztu og
reyndustu sjómenn.
í þeirra stað þurftu auðvitað
að koma nýir menn og um leið
óvanir. Mennirnir, sem við
misstum í land, fóru með sína
reynslu og þekkingu með sér, og
hinir, sem við tóku, fengu lít-
inn sem engan tíma til þess að
læra af þeim og sjá viðbrögð
þeirra við misjafnar aðstæður.
Vegna þessara tveggja atvika
síldarleysisins og tilkomu asdic-
tækja, sem margir eldri mann-
anna náðu ekki eða töldu sig ekki
ná réttum tökum á, hurfu þeir í
land, en eftir urðu óvanari menn,
svo alls óvanir. Margir kornung-
ir menn urðu þá, vegna nauð-
synjar, að taka að sér hið vanda-
sama hlutverk skipstjórans. Það
vantaði hreinlega menn í starfið,
en skipin urðu að sjálfsögðu að
ganga.
Þessir menn höfðu ekki fengið
nægilega þjálfun í almennri sjó-
mennsku, þótt þeir hefðu sín til-
skilin réttindi.
12
VÍKINGUR