Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1966, Blaðsíða 31

að það talaði óþvingað saman.
Fyrst talaði það um veðurblíð-
una og að það yrði líklega hepp-
ið með veðrið yfir hafið. — Því
næst fór það að dást að skipinu.
æ meir, eftir því sem lengra kom
og storminn þyngdi. 1 lyftingu
stóð skipstjórinn. — Hátt og
snjallt, yfir brimhljóð og hvin
stormsins, heyrðust skipanir
„Hann Einar skipstjóri erfyr-
irmyndarmaður. — Það eru víst
fáir skipstjórar nú á tímum aðr-
ir eins snillingar og hann,“ sagði
einn af farþegunum og hinir
tóku allir undir, sumir bættu
jafnvel fleiri hrósyrðum við. Öll-
um bar þeim saman um það. að
þetta fagra skip hæfði vel hin-
um hrausta, djarfa og hugul-
sama skipstjóra.
Áfram sigldi skipið með þönd-
um seglum.
Skipstjórinn leit aftur fyrir
skipið yfir farna leið. Þarna var
landið hans að hverfa sjónum.
Framundan blasti við opið haf.
Þar var þungur sjór. Storminn
var líka að herða. Það yrði
sennilega ekki eintóm blíðviðris-
sigling yfir hafið. En hann var
ekki óvanur slíkum ferðum,
hann Einar skipstjóri. — Aldrei
hafði hann fundið nokkurn geig
í sér, þó að brimlöðrið þyrlaðist
um hann í lyftingunni og brot-
sjóir skoluðu þilfarið.
Farþegarnir gengu undir þilj-
ur. Börnin hættu leik sínum og
fylgdu foreldrum sínum til klef-
anna. Þegar þau skildu, bundu
þau fastmælum að finnast aftur
næsta dag.
Storminn herti enn að miklum
mun. Sælöðrið fór að skvettast
inn á þilfarið. Skipið hallaðist
VlKINGUR
hans. — Hann var sannarlega
hetjulegur. þar sem hann stóð í
einkennisbúningi sínum, hár,
þrekvaxinn, teinréttur.
En hvað var nú þetta? Sterk
vindhviða skall leiftursnöggt á
hlið skipsins, það hallaðist
snögglega — og æ, það kastaðist
á hliðina, svo að seglin námu við
yfirborð hafsins. Það rétti sig
ekki við, heldur barst á hliðinni
fyrir storminum.
þögn? Var hún ekki fyrirboði
þess, að innan skamms hæfist
innrásin? Hún var eitthvað í-
skyggileg þessi þögn.
Hann sat gegnt dyrunum og
starði á þær, eins og hann bygg-
ist við að þær opnuðust þá og
þegar. Hann var ekki hræddur.
Nei, hann hafði barið niður all-
an verulegan ótta. — Samt var
nokkur beygur í honum. Hann
var ekki alveg viss um, hvernig
þetta færi.
Hann leit andartak af dyrun-
um, tók úr upp úr vasa sínum og
leit snöggt á það. Óðum leið að
stundinni, þegar hann varð að
standa einn gegn þessum fjölda.
En með nákvæmni hafði hann
búið sig undir baráttuna. Hann
hafði áreiðanlega engu gleymt.
Hann var viðbúinn.
Það var engum öðrum en hon-
um sjálfum að kenna, að hann
var nú í þessari aðstöðu. Hann
hafði verið aðvaraður, ekki vant-
aði það. En hann hafði látið það
eins og vind um eyru þjóta. —
Hann taldi sig svo sem færan að
taka flestu því, sem að höndum
bæri. Hann var ungur og vissi,
að hann var vel meðalmaður,
hvað snerti andlega og líkamlega
krafta. Hann hafði strengt þess
Einar litli á Bakka flýtti sér
að vaða út að skipinu sínu á litlu
tjörninni. Svo bar hann það á
land.
Innrás.
Þögn. Já, það var alger þögn.
En hvað fólst í þessari djúpu
heit, að hann skyldi sýna, að
hann hopaði ekki frá settu
marki, hvað svo sem á kynni að
dynja.
Nú sat hann hér einn, aleinn.
En hann var ekki viðbúinn.
Hann hleypti brúnum. Skyndi-
31