Sjómannablaðið Víkingur - 01.01.1966, Blaðsíða 32

lega stóð hann á fætur og rétti
úr sér. Það var ekki um að vill-
ast. Hann heyrði óm háværra
radda. Kyrrðin var rofin. Hóp-
urinn var þá að nálgast. Hann
var einn gegn 27. En hvað um
það, hann varð að standa eins
og hetja. Já, hann varð að vera
hetja. Þarna úti var ekki um
neinn ótta eða beig að ræða, það
var hann alveg viss um. Hann
þokaði sér nær dyrunum. Hann
hafði staðið af sér fyrstu viður-
eignina. — Hann varð líka að
standast nú. Hann fann spenn-
ing grípa um sig í huga hans og
vöðvar hans stæltust ósjálfrátt.
Sú stund nálgaðist, þegar hann
varð að taka á karlmennskunni.
Nú heyrði hann raddirnar
greinilega. Þær voru æstar og
háværar. Hann gat greint fóta-
takið nálgast óðfluga. Það kom
nær og nær. Hópurinn fylkti sér
nú í breiðar tröppurnar, sem
voru framundan dyrunum. —
Þarna staðnæmdist hópurinn. —
Raddakliðurinn varð lægri. —
Stundin var að renna upp. Hver
sekúndan leið af annarri.
Hann færði sig enn nær dyr-
unum. Nú varð að hrökkva eða
stökkva. Hann varð að verða
fyrri til að opna dyrnar. Hann
tók um snerilinn. Höndin skalf
ofurlítið fyrst. En svo ýtti hann
snerlinum hægt niður. Hann tók
fast á, svo að höndin varð styrk.
Svo opnaði hann dyrnar með
snöggu átaki. Þarna stóð hópur-
inn, albúinn til inngöngu. Þar
var enginn óviðbúinn.
Hann brosti og sagði með sinni
mildu, hlýju rödd:
„Tíminn er kominn, krakkar
mínir. Gerið þið svo vel.“
Svo gekk hann að kennara-
borðinu. Bráðlega hófst önnur
kennslustund unga kennarans.
Úr lofti.
Þetta var annars allra bezta
flugveður. Skyggni gat varla ver-
ið betra og uppstreymið var
þægilegt.
Það væri annars gaman að
gera dálitla lykkju á leiðina og
fljúga yfir Dalbæ. Þar var víst
32
orðið mikið breytt, frá því að
hann mundi fyrst eftir. Þangað
hafði alltaf verið gott að koma.
Þetta hafði verið mesta myndar
heimili og ekki annað að sjá þá,
en húsbændurnir kæmust vel af,
þó að bamahópurinn væri stór.
En það var oft snjóþungt þarna
frammi í dalnum, svo að langan
tíma af vetrinum varð æði oft
að gefa fénu inni. En þrátt fyr-
ir það var enginn vafi á því, að
þetta var á sínum tíma eitt
bezta heimilið í sveitinni.
Þarna var dalurinn. Það var
bezt að lækka flugið og taka
nokkra hringi yfir bænum. —
Þarna blasti grænt túnið við. Já,
ekki bar á öðru en þarna væri
enn gróðurfallegt tún, þó að því
hefði ekkert verið sinnt frá því
að bærinn lagðist í eyði fyrir
mörgum árum.
Enn lækkaði hann flugið. —
Þama var tóttin, þar sem hest-
húsið hafði verið. — Þarna var
lambahúsið. Það var greinilega
nokkur hluti þess enn uppi
standandi. Og eitthvað ofurlítið
hékk enn uppi af öðru fjárhús-
inu. Allar aðrar byggingar voru
horfnar, aðeins tóttirnar eftir.
Já, það hafði verið líflegra á
þessum bæ. Um þetta leyti sum-
arsins hefði margt fólk verið við
heyvinnu á túninu, því að þenn-
an þurrkdag hefði bóndinn á-
reiðanlega ekki viljað missa. Og
konan hafði víst ekki síður ver-
ið áhugasöm með búskapinn.
Þarna var hlaðvarpinn, þar
sem Bósi, smalahundurinn á
bænum, hafði oft setið og sleikt
sólskinið. Það hafði verið gam-
an að erta hann svolítið, meðan
hann var ungur. — En það var
ekkert gaman orðið að honum
síðast, greyinu, því að þá var
hann orðinn svo gamall og far-
lama. Eftir þa:ð hafði enginn
verulega skemmtilegur hundur
verið á bænum.
Oft hafði verið ánægjulegt að
koma að Dalbæ, en aldrei þó
eins og í sláturtíðinni á haustin.
Þá vantaði ekki matföngin á
bænum þeim.
Margan kaldan vetrardaginn
hafði hann komið að Dalbæ, þeg-
ar fannir huldu dali og fjöll. Þá
hafði verið gott að koma þang-
að, því að alltaf hafði honum
verið vel tekið.
En hvað hann mundi vel eftir
því, þegar hann kom þangað
einu sinni, þreyttur og svangur.
Undanfarna daga hafði þá geis-
að stórhríð. Ekki sá á dökkan
díl, nema einstaka klettavegg.
Allt virtist svo fádæma dauða-
legt og ömurlegt, að engrar
bjargar virtist von. En þá hafði
verið gott að koma að Dalbæ og
þiggja góðgerðir. Blessuð hús-
móðirin á bænum hafði ekki tal-
ið það eftir sér að koma sjálf
með kræsingar handa honum.
Hann var svo niðursokkinn í
þessar kæru endurminnigar, að
hann hafði næstum rekið sig á
tóttarbrot. En hann gætti sín í
tíma, hækkaði flugið og stefndi
þvert yfir dalinn. Honum var
söknuður í huga. Hann hafði um
margra ára skeið verið annar
bæjarhrafninn á Dalbæ.
VÍKINGUR