Sjómannablaðið Víkingur - 01.08.1983, Síða 62

þú ekki túlípanailminn, þetta angar
einsog Hollensk heimasæta.
Lási skrúfaði draslið sarnan, gætti
þess að losa kallinn og lokaði skil-
vindunni. Þá gangsetti hann aftur.
skolaði út með heitu vatni. Þetta voru
alltaf söntu handtökin og hann snéri
sér að smurolíuskilvindunni. Hún var
alltaf eins, innan í henni þykk
gúmmíkennd drulla sem varð að
skera burt.
Þegar verkinu var lokið var komin
væn hrúga af olíusora og óhreinum
tuskum í föturnar, þessu varsvo hent í
sjóinn og ekki alltaf gætt þess að
skipið væri utan mengunarlögsögu.
Stundum hugleiddi Lási þetta urn leið
og hann hellti úr fötunum í hafið.
Nú var vinnudeginum lokið, Lási
þvoði sér unt hendurnar niðri í vélar-
rúrni en smurolíu og svartolíudrullan
sat föst undir nöglunum og var eins og
gróin inn í hendurnar, hann yppti
öxlum. það tók nokkra daga í landi að
verða hreinn.
Lási var kontinn upp og lokaði hurð
vélarrúmsins eftir sér og gekk þessi
tvö skref inn ganginn að dyrum klefa
síns. Klefinn var heimili hans á sjón-
unt og hann hafði búið sæmilega um
sig, var með myndir á veggjum,
segulband og útvarp, nokkrar góðar
bækur í hillunni og gifsengil gylltan á
veggnum, honum þótti vænt um eng-
ilinn sent hann hafði keypt ein jólin í
Finnlandi. hann minnti hann á heirn-
ilið fyrir vestan.
Lási setti dyrnar á krók, það var
svona eins og tákn um að strákarnir
væru velkomnir til að spjalla.
Ef dyrnar voru lokaðar en ljós sást
út um loftristina neðan á hurðinni þá
þýddi það að viðkomandi var vak-
andi. var að lesa og vildi eins vera í
friði, þá komu ekki nema bestu félag-
arnir inn.
Lokaðar dyr eða á krók og myrkur
þýddi svo að maðurinn var sofnaður
og þá voru það bara harðsvíruðustu
óróamenn sem bönkuðu og buðu upp
á sjúss. Þeir voru þá komnir í það og
vantaði félaga til að tala við, það leit-
aði stundum eitthvað svo sterkt á
heilann eða hjartað að ntenn urðu að
fá útrás og Lási komst að því að sumir
þessir ntenn sem stóðu eins og klettar
við vinnu við hinar erfiðustu aðstæð-
ur, notuðu stórog kraftmikil orð, létu
hvergi á sér bilbug finna, þeir gátu
orðið undur viðkvæntir á þriðja eða
fjórða glasi í félagsskap góðs vinar.
Þessi þrjú ár sem Lási var búinn að
stunda siglingar hafði hann komið í
hafnir unt Evrópu og jafnvel komist
til Ameríku og glansinn var farinn af
ævintýrinu. Það varð að vera ákaflega
einbeittur maður sem gat forðast
búllurnar og gleðihúsin. Fríin sem
þeir höfðu í landi voru ekki fallin til
þess að stunda menningarsamkomur,
söfn eða skoða nterkileg ntannvirki.
Þeir höfðu frí á kvöldin og þá var
flest lokað og eins hitt að koma í höfn
og stansa þar einn eða tvo daga var
ekki nóg til þess að kynnast því sent
um var að vera eða finna nterkilega
staði.
Bjórbúllurnar og gleðihúsin voru
aftur á móti alltaf innan seilingar og
útkoman var sú að sjaldan varð ferðin
í land lengri en á næsta slíkan stað.
Þetta varð með tímanum tómlegt og
skildi ekkert eftir nema í versta falli
timburmenn og rnóral næsta dag ef
farið hafði verið yfir strikið.
Skemmtun hinna sem ekki fóru í
land en undu um borð við lestur eða
myndbandasýningar, var svo sú dag-
inn eftir að lýsa ástandi, tilburðum
eða yfirlýsingum hinna drukknu fé-
laga sinna er þeir komu unt borð.
Lási var farinn að þreytast á að fara
í land og núna eftir að skipið var
komið á áætlun var það líka nærri
óhugsandi, með gámum og nýrri
tækni var lestun og losun framkvæmd
í þeirn flýti að ekki var stansað nema
nokkra klukkutíma og sjaldan yfir
nótt, næturnar voru notaðar til að
sigla ntilli áætlunarstaðanna. Þetta
var orðið stanslaust kapphlaup, lest-
un, losun, sjóbúnaður, endar, þá
vaktir og svo allt upp aftur og aftur,
það var naumast orðinn nokkur tími
til að þrífa og mála skipin en þetta
kom verst niður á dekkliðinu, starf
vélaliðsins var reglulegra, hinn stutti
stans breytti í starfi helst því að erfið-
ara var að skipuleggja nauðsynlegar
viðgerðir.
Að vera á áætlun þýddi ntiklu
meira stress og samskipti mannanna í
frítímum urðu rninni, ef dekkmenn
áttu frí, voru þeir dottnir útaf sofandi,
komust ekki einu sinni alltaf nidur í
klefa sinn, fannst jafnvel ekki taka
því.
Þeir voru á heimleið, suður undan
Færeyjum, voru að fara upp á Fær-
eyjabankann. við nýliðana sögðu þeir,
hér er alltaf vont í sjóinn og svo vill
velta svo andskoti mikið þegar verið
er að fara upp á bankann eða niður af
honum, það gera sko brekkurnar, jæja
er það sögðu nýliðarnirog urðu hugsi.
Lási átti frí, það var sunnudagur og
hann fékk sér bjór, Nonni garnli, einn
vélstjórinn kom í heimsókn og þeir
settu harmonikuspólu á bandið. Lása
þótti vænt um Nonna gamla og það
var gaman að ræða við hann. Nonni
hafði ungur yfirgefið sveitina eins og
Lási en hún hélt svo fast að alltaf
þegar Nonni var korninn á þriðja glas
ræddi hann helst ekkert annað en bú-
skap, engin blaðagrein um búskap
eða nýjungar fór framhjá honurn, á
ströndinni átti hann það til að hverfa
og er hann birtist aftur kom í ljós að
hann hafði farið í sláturhúsið, kaup-
félagið, nýtt refabú, svína- eða
hænsnabú eða jafnvel í frystihúsið og
alltaf kom hann meðeinhverjarfréttir
urn þennan eða hinn búskapinn eða
þessa nýju búgrein loðdýraræktina.
Hún var honum afar hugleikin enda
hafði faðir hans haft nokkur dýr á
sínum tíma.
Hann lifði þannig í þrem heimum,
vélinni í starfi, heima á gamla bænum
að hluta og að hluta í nýjungum og
tækni nútímabúskapar.
Áhugi Nonna á loðdýrarækt hafði
kveikt forvitni Lása og hann hafði í
Noregi komist yfir bækur um þetta
efni og þeir félagarnir ræddu þetta
frant og aftur.
Nonni hvatti Lása, blessaður vertu
drengur, þú ferð ekki að festast til sjós,
égerorðinn of gamall til aðfara íland
en þú getur enn hætt og hefur að-
stöðuna, jörðina fyrir vestan og ekki
nema sjö kílómetrar í næsta pláss og
þar er bæði fiskvinnsla og sláturhús.
Þú þarft ekki að vera með nema 70 til
80 læður, það er á við meðalbú.
Lási lá lengi andvaka eftir að Nonni
var farinn inn til sín og þegar hann
sofnaði dreymdi hann slor og gor
minka og refi.
Þeir voru undan Dyrhólaey og söx-
uðu móti vestanáttinni, Mýrdalurinn
blasti við, þarna voru blómlegar
62
VIKINGUR