Sjómannablaðið Víkingur - 01.07.1991, Blaðsíða 36

JOI OG SVARTFUGLINN
Sigfús
Þorsteinsson
fyrrum sjómaður
Birgir
Andrésson
teiknaði
36 VÍKINGUR
itli síldarbáturinn vaggaði mjúkiega á
lágreistrí úthafsöldunni í stafalogni
og glampandi sól.
Fjöldi annarra veiðiskipa voru
dreifð um allt Grímseyjarsundið, en sum höfðu
lónað austur undir Flatey, önnur vestur á móts við
Ólafsfjörð. Sumir létu reka, aðrir dóluðu um
svæðið með mann í skýlinu þótt fæstum þætti
líklegt að síldin færi aó vaða fyrr en seinna um
daginn.
Til lands að sjá skein sólin hátt á himni yfir
stórskornum fjöllum Tröllaskaga, en til hafsins
kúrði Grímsey værðarlega við Norðurheim-
skautsbauginn.
Undanfarna daga höfðu mörg skip fengið
þarna ágæt köst, helst síðdegis eða snemma á
morgnana, menn vonuðu því að ennþá leyndist
þarna undir sólglitrandi haffletinum, silfur hafsins
bíðandi eftir hentugu tækifæri til að bregða á leik
við yfirborð sjávar.
Þessi bátur var með þeim alminnstu í flotanum,
svo nótabátarnir sem bundnir voru við stjórn-
borðssíðuna og báru sinn helming snurPunótar-
innar hvor, voru litlu minni en sjálft veiðiskipið. í
vistarveru áhafnarinnar, lúkarnum, voru aðeins
fjórarkojur, svo tilþess að um helminguráhafnar-
innar, sem voru 15 menn, gætu hvílst samtímis,
höfðu verið lagðar fjalir á milli bekkjanna framan
við kojurnar. í þeirri flatsæng sem þar var tilreidd
gátu 3-5 menn sofið samtímis, eftir því hve hag-
anlega varraðað. Vegnaþrengslanna vorumenn
orðnir því vanir að leggja sig hvar sem var ofan-
dekks þegar veður leyfði, svo nú voru flestir að
sóla sig í blíðunni.
Tveiryngstu skipverjarnir sátu fram við lúkars-
kappa og létu fara vel um sig. Þeir voru 16 og 17
ára og þetta var þeirra fyrsta síidarsumar, enda
voru þeir oft búnir að heyra það frá Jóa skipsfé-
laga sínum að það hefði verið nær fyrir þá að vera
kyrra í landi og halda áframað sjúga mæður sínar
en vera að flækjast fyrir fullorðnum mönnum úti á
sjó! Já, Jói var oft búinn að gera þeim lífið leitt það