Sjómannablaðið Víkingur - 01.09.1998, Blaðsíða 45

núna alveg upp í háls. Hami reif upp hurðina og gusan stóð uppúr hon-
um út á dekkið.
Glottið breikkaði á Stjána.
— Skelfing er aðsjá strákinnfara svona meðfieðuna. Við erum að verða
komnir á sléttan sjó.
Drengurinn ansaði engu. Hann lokaði dyrunum og lét fitllast að rör-
inu. Hann lagði aftur augun og hlustaði á pungan sláttinn í June
Munktel vélinni. Hannfór að hugsa um hvemigpetta byrjaði oghvem-
ig pað er að koma lír dimmum helli út á bjarta viðáttu. Aftur kom hún
til hans bírtan á víðáttunni.
Hann mundi ekki alveg hvemig petta byrjaði. Minntist pess bara að
hann langaði út úrfirðinum. Hann varsamt ekkert óánœgður meðpenn-
an fiörð. En pað var eitthvað í skini hvítlogans sem vakti hjá honum
Löngun efiir ennpá meira Ljósi.
Faðir hans var heldur á móti pessu.
— Þú ert heldur ungur í svona útiLegur, hajði hann sagt, ogpunnur á
herðamar kallinn minn.
En kaLlinn hans varprár. 1svartaloginu á firðinum urðu spegilmynd-
ir fiallanna svo djúpar; pœr vöktu hugboð um eitthvað ópekkt og ókann-
að. Og nú hajði hann rennt í djiípið og birtan og víðáttan hafði verið allt
í kringum hann.
Þetta var önnur sjóferðin hans. Sú jyrsta hafði veriðstutt og hann vildi
helstekki muna eftir henni. Þaðgerði brnlu oghann var heltekinn afsjó-
sótt, teldi galla og kúgaðist.
Nei hann vildi hugsa um pessa sjóferð, um daginn í gœr og nóttina sen
engin nótt var. Þetta var bara einn langur dagur.
Þeirfóru út ígœrmorgun, snemma. Það var svolítil kvika, en hann var
orðinn Lúshœgur. Hann fór í koju pegar peir komu út í fiarðarkjaftinn.
Þegar hann kom upp var báturinn enn á stími út fiá landinu. Þeir voru
á rúmsjó, oglandið varorðið dökkblá röndað baki. Hann fiann aðeins tiL
sjóveiki, en pað var ekki mikið. Hann hajði meira að segja lystá aðfá sér
te og brauðbita.
Og svo var hann hann uppi á dekki á pessum bát sem honum hajði
alltaffundist stór, breiður og bógmikilL. Núfann hann að báturinn var
mjög smár á pessu víða hafi. Það var vítt í allar áttir, líka pá sem peir
komu tír.
— Landið er aðfara í kaf, hajði hann látið út tír sér við Gamla Jón.
— Onei. Það vatnar nú svona í miðjar hlíðar.
Drengurinn virtijyrir sérpessa bláu rönd, svolitið skörðótta og renndi
augunum um sjóndeildarhringinn og til lofts. Það var skýjaslaða á himni,
en bjart til allra átta.
Hajflöturinn var blýgrár og hreinn.
— Hvert er karlinn að farai spurði hann svo.
— O, œtLi hann fari nú öllu lengra en héma út á Bardagrunnið, ansaði
Gamli Jón.
Og svo var allt í einu drepið á vélinni. Það var hœggola af landi. Dá-
lítil undiralda vestan, hún var jlöt; maður fann varla pegar hún lyjii
bátnum.
Þeir renndu fœrum.
Það var togari skammt jyrir utan pá og annar tiokkru norðar.
— Þeir hafa nú kannski ekki skilið mikið eftir jyrir okkur, helvítis
Tjallamir.
Sjómannablaðið Víkingur
45