Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 12

42
NÁTTÚRUFR.
hægt er að ná, bindur hann að spýtunni, og lætur hana dingla við
fótinn, þangað til hann þarf að fara yfir vötn næst, þá togar
hann dálítið meir út úr fæt-
inum, og svona heldur hann
áfram dag eftir dag, þangað
til allur ormurinn er úti. Oft
er hægt að leika á orminn
með því að stökkva vatni á
fótinn, þá heldur hann að
negrinn ætli að fara að vaða
yfir á, og fer strax að teygja
sig út úr fætinur.
Nú er spurningin, hvern-
ig í dauðanum er ormurinn
kominn inn í fótinn? Líni
þetta vita menn ekki mikið, enn sem komið er, en þó nokkuð. Svo
er mál með vexti, að þegar lirfurnar eða ungarnir koma í vatnið,
— því eins og við höfum séð, skilar móðirin þeim þangað, —
verður fyrir þeim dálítið krabbadýr, af flokki krabbaflónna (til
krabbaflónna telst einnig rauðátan við strendur íslands), og eft-
ir nokkurn tíma er lirfan komin inn í krabbaflóna, en á hvern
hátt það verður, vita menn ekki ennþá með vissu. Annaðhvort
eta krabbaflærnar ungana, eða þeir bora sig inn í þær, svo mikið
er víst, að þeim ungum, sem ekki komast í krabbaflærnar er dauð-
inn vís, þeim er óþarfi að hlakka til hins hlýja heimkynnis í fæti
negrans.
Næsta skrefið á þróunarbraut fótsmugunnar er líklega það,
að negrinn leggst á magann á lækjarbakkka, og fær sér að drekka.
Hann hefir engann vasaklút við
hendina til þess að sía með vatnið,
og kærir sig kollóttan þótt hitt og
þetta smávegis berist niður í mag-
ann með straumnum. Afleiðingin
getur þá verið sú, að krabbafló
með lirfu fótsmugunnar berist inn
í líkamann. Þetta þykir krabba-
flónni afleitt, en lirfunni ágætt.
Eftir örlitla stund hafa meltingar-
vökvar negrans unnið að fullu og
öllu á krabbaflónni, — lítið var
en lokið er — hún er orðin að
3. mynd. Þverskurður af fótsmugu,
»fullri« af ungum.