Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 5

an vilja, þá er þeir leita jarðlegrar um-
bunar fyrir góð verk sín.
En englar hurfu frá hirðum, segir í
guðspjallinu. Þá mæltu hirðar með
sér: Förum vér allt í Betlehem og sjá-
um orð það, er drottinn sýndi oss. í
orðum sínum og í verkum sýndu hirð-
ar oss, hvað vér skulum gera, eða
hversu vér skulum renna hug vorum
í Betlehem, borg Davíðs og minnast
þeirra hluta, er þar gerðust á þessi tíð.
En af því mæltu þeir svo: förum vér
allt í Betlehem, svo sem þeir ættu
langa leið að fara, þá sýndu þeir oss
hvað vér skulum gera. Förum vér og
þá í hugrenningum vorum allt í hina
himnesku Betlehem, það er brauðs
hús, eigi þess, er manna höndum er
gert, heldur lifanda brauðs, þess er
niður sté af himni, þá munum vér
finna drottin, eigi liggjandi í jötu,
heldur ríkjandi yfir englum.
Hirðar fóru skyndilega og fundu
Mariam og Jóseph og barn lagt í jötu,
og kenndu þeir, er þeir sáu, orð það,
er þeim var sagt frá sveini þessum.
Hirðar fundu drottin, þá er þeir fóru
skyndilega, því að þeir megu líta dýrð
guðs, er eigi dvelja dag frá degi að snú-
ast til drottins, heldur skynda þeir að
leita hans með góðum verkum. Og
fundu þeir Mariam og Jóseph og barn
lagt í jötu.
Með glöggum athuga eru merkjandi
guðspjallleg orð: Hirðar fundu fvrst
Jóseph og Mariam og síðan svein, því
að þeir, er guðs vilja leita, skulu fyrst
sækja fullting árnaðarorðs heilagra.
En síðan munu þeir finna guðs misk-
unn þá er þeir leita. En er vér lýsumst
af geisla guðs miskunnar og megum
skilja tákn guðs, þá skulum vér boða
náungum vorum þá hina sömu guðs
miskunn, að aðrir réttist af vorum
dæmum og kenningum og lofi guð.
Því að það fer eftir í guðspjallinu.
— Allir undruðust þeir er heyrðu
það, er hirðar sögðu þeim. —
Hirðar sögðu það, er þeir sáu og
heyrðu, en allir undruðu, er heyrðu
orð þeirra. Því að lærðir menn skulu
veita lýð sínum kenningar, þær er þeir
skilja á bókum. En lýðurinn skal varð-
veita í hjörtum sínum með athuga
kenningar þær, er hann heyrir.
Þá hurfu hirðar aftur og dýrkuðu
guð í öllum hlutum þeim, er þeir sáu
og heyrðu! Hvað merkir það, er hirð-
ar fóru frá hjörðu sinni og leituðu
drottins, en þeir hurfu aftur til hjarð-
ar sinnar er þeir fundu hann? Nema
það, að vér skulum eigi gleyma guði
fyrir elsku náungs og hafna eigi ná-
ungselsku fyrir guðs ást. Hirðar hurfu
aftur til hjarðar þá er þeir fundu
drottin, því að kennimenn skulu eigi
fyrirlíta varðveizlu lýðs, þó að þeir
kostgæfi að skilja tákn dýrðar guðs.
Hirðar hurfu aftur og lofuðu guð í öll-
um hlutum, þeim er þeir sáu og
heyrðu, því að hver, er skilja má tákn
guðs máttar, skal guði eigna en eigi sér
allt það, er hann má skilja gott að
gera.
En með því að vér höldum í dag
burðartíð drottins vors Jesú Krists,
góðir bræður, þá skulum vér nokkuð
ræða um dýrð þessarar hátíðar.
Það er vitanda, að hinn fyrsti maður
var skapaður úr ósaurgaðri jörðu, sá
er glataði í dauða sér sjálfum og öllu
kyni sínu. Af því var maklegt, að sá
léti frá hreinni meyju berast, er bætti
hins fyrsta manns afgerð og aftur
leiddi kyn hans allt til lífs frá dauða.
Það var og maklegt, að Kristur bætti
með lítillæti þá synd, er Adam gerði
með ofmetnaði. Hinn forni Adam
braut boðorð guðs og hlýddi teygingu
djöfuls, og hóf sig upp í ofmetnað og
vildi líkur vera guði. En hinn nýi
Adam, sá er Kristur, var hlýðinn guði
föður og lægði sig og tók mannslíkan
á sig og sté niður til jarðar af himni,
að hann leiddi til himins af jörðu
mannkyn það er farizt hafði í hinni
fyrstu synd. Mikið er tákn guðs ástar
og lítillætis! Maður hafnaði guði og
hvarf burt frá honum, en guð elskaði
mann og kom hingað til manna. F.lsk-
aði hann syndgan og gerði réttlátan.
Elskaði hann sjúkan og gerði heilan.
Elskaði hann ánauðgan og gerði
frjálsan. Og elskaði hann svo fram-
(Framhald á bls. 20.)
5