Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 20

hann fyrirvarð sig fyrir þá léttúð, að hafa
spilað úr hendi sér ástmey sinni. Og nú fann
hann fyrst, hversu innilega hann elskaði
hana og virti, svo að hann gat naumast hugs-
að sér að lifa án hennar. Og er hún allt í
einu kom til hans, tók hann hana í faðm
sér, áður en liann gat svo mikið sem látið
undrun sína i Ijós, en hún varpaði sér að
brjósti hans, án allrar ásökunar og án þess
að atyrða hann. Er hún sagði honum frá her-
bragði sínu, skellihló hann. En tryggð lienn-
ar vakti hann til umhugsunar, því að greif-
inn, sem hún fór með, var lireint ekki ó-
snotur maður.
Til að sjá við allri óhamingju i framtíð-
inni, þá gerði hann Beatrice hina fögru ?.ð
löglegri eiginkonu sinni í viðurvist stéttar-
bræðra sinna og undirmanna, svo að þaðan
i frá var liún riddarafrú, sem hvergi átti
sinn jafningja, hvort heldur sem var í veiz'u
eða veiðiför eða á dansleik. Og ekki var hún
síður elskuð, er hún heimsótti bændurna í
hreysum þeirra, eða sat á hefðarbekk í sókn-
arkirkjunni.
ARIN liðu með sól og regni, og að liðnum
tólf farsælum uppskerusumrum hafði hún
fætt bónda sínum átta sonu, sem uxu upp
eins og ungir hirtir.
Þegar sá elzti hafði fyllt átjánda árið, stejg
liún eina liaustnótt upp úr hvílu Sveins
glaða, án þess hann yrði þess var, lagði allt
veraldarskraut í hinar sömu kistur og það
hafði á sínum tíma verið tekið úr, læsti hirzl-
unum og lagði lyklana við hlið hins sof-
anda eiginmanns síns. Þá gekk hún berfætt
að rekkjum sona sinna og kyssti þá hvern
af öðrum og loks gekk hún að sæng manns
síns og livarf til hans. Að því búnu skar hún
hár sitt og klæddist hinum dökka nunnu-
búningi, sem hún hafði vandlega geymt, og
leyndist þannig burt úr höllinni, út í hroll-
kaldan næðing haustnæturinnar, sem þyrl-
aði visnu laufi af trjánum. Hún lagði af stað
til klaustursins, sem hún hafði flúið úr, og
á leiðinni léku fingur hennar óaflátanlega
við perlur talnabandsins, meðan hugur lienn-
ar dvaldi við liðna ævi og heitar bænir stigu
frá hjarta hennar.
Þannig gekk hún viðstöðulaust, unz hún
kom að hliðum klaustursins. Hún barði að
dyrum og öldruð systir lauk upp og heilsaði
henni með nafni, eins og hefði hún eigi ver-
ið meira en hálftíma í burtu. Beatrice gekk
framhjá henni, hraðaði sér inn í klaustur-
kirkjuna og féll á kné fyrir altari hinnar heil-
ögu meyjar. Þá tók guðsmóðir skyndilega til
máls og sagði: „Þú hefur verið nokkuð lengi
á burtu, dóttir mín. En eg hefi á meðan
gengt þjónustu þinni sem skrúðavörður. Nú
er eg þó glöð yfir, að þú ert komin og tekur
við lyklunum aftur.“
Myndin laut áfram og fékk Beatrice lykl-
ana, en hún varð bæði glöð og óttaslegin af
þessu undri. Tók hún þegar til starfa og
sýslaði eitt og annað, og þegar hringt var til
miðdegisverðar, settist hún að borði. Margar
af nunnunum voru orðnar gamlar, aðrar
voru dánar og nýjar, ungar nunnur komnar
i þeirra stað, og önnur abbadís sat nú við
borðsendann. En engin hafði orðið þess
vör, hvað hent liafði Beatrice, sem settist í
sitt gamla sæti, því að María hafði gengt
þjónustu hennar öll þessi ár og tekið á sig
hennar gervi.
Tíu árum eftir þennan atburð héldu nunn-
urnar mikla hátíð og kom þeim saman um,
að hver þeirra skyldi þá færa guðsmóður svo
fagra gjöf, sem hún gæti. Ein saumaði skraut-
legan kirkjufána, önnur altarisdúk og sú
þriðja mesuklæði. Ein orti latneskan lof-
söng, önnur gerði lag við hann og sú þriðja
skrautritaði fagra bænabók. En þær, sem
eigi kunnu annað, saumuðu nýja skyrtu á
Jesúbarnið, og ein systirin bakaði kúfaðan
disk af kleinum. Beatrice ein kom engu slíku
í verk. Hún var stundum angurvær og hugur
hennar dvaldi meir í fortíð en nútíð.
EGAR hátíðisdagurinn rann upp og hún
hafði enga gjöf fram að færa, undruðust
hinar nunnurnar stórum og snupruðu hana,
svo að hún dró sig í hlé í auðmýkt, þegar
allir hinir fögru munir voru bornir í hátíð-
legri skrúðgöngu fram fyrir altarið í blóm-
skreyttri klausturkirkjunni, meðan klukkum
var hringt og reyelsisilmurinn steig upp í
loftið.
En rétt í því að nunnurnar hófu að syngja
undurfagran lofsöng, bar þar að gráhærðan
riddara í för með átta íturfríðum ungmenn-
um. Voru allir hið bezta búnir vopnum og
klæðum og riðu stríðöldum gæðingum, en
skjaldsveinn fylgdi hverjum þeirra. Var þetta
Sveinn glaði, sem fór með sonum sínum í
hernað eftir konungs skipan.
Er hann varð þess var, að hámessa stóð
yfir í klausturkirkjunni, bauð hann sonum
sínum að stíga af baki og fylgjast með sér inn
í kirkjuna, til að auðsýna hinni heilögu mev
lotningu og biðja liana árnaðar. Féllst öll-
um mikið um þá tilkomumiklu sýn, er ridd-
arinn gamli, grár fyrir járnum, kraup þar á
kné ásamt þessu ungu stríðsmönnum, sem
voru líkastir í útliti hertygjuðum englum,
og fóru nunnurnar hvað eftir annað út af
laginu, unz þær að lokum þögnuðu alveg.
En Beatrice, sem þekkti þarna bónda sinn
og alla sonu sína, rak upp hljóð mikið og
flýtti sér til þeirra. Og er hún liafði látið
uppskátt hver hún var, sagði hún frá leyndar-
máli sínu og hinu mikla undri, sem hana
hafði hent.
Urðu nú allir að viðurkenna, að hún hefði
þennan dag fært Maríu mey fegurstu gjöfina.
Og að gjöfin var vel þegin, um það vitnuðu
átta sveigar af ungu eikarlaufi, sem allt í
einu voru komnir á höfuð sveinanna, og
hafði himnadrottningin sjálf lagt þá á koll
þeirra með ósýnilegri hendi.
Benjamin Kristjánsson íslenzkaði.
Jólarœða Gregoríusar mikla
arla, að hann seldi sig í dauða, að vér
mættum lifa.
En það er vitanda að þrjár eru tíðir
heims. Ein fyrir lög, en önnur undir
lögum, en þriðja undir miskunn. Tíð
var fyrir lög allt frá upphafi heims
til þess er Móses gaf hin fornu lög.
Tíð var undir lögum frá Móse allt til
burðar Krists. En miskunnartíð er frá
burð Krists allt til enda heims, því að
drottinn veitti miskunn í burð sínum
öllu mannkyni því, er var fyrir lög
og undir lögum og öllum þeim er eft-
ir burð hans komu í heim. Þessar tíð-
ir þrennar merkja þrjár messur þær,
er þessa dags hátíð þjóna. Náttmessa
merkir þá tíð, er kallast fyrir lög, því
að þá var enn eigi lýst miskunn burðar
Krists fyrir aldarfeðrum, svo sem nátt-
messu skal syngja fyrir allt dagsljós.
(Framhald af bls. 5)
Miðmessa, er sungin er að dægramóti
merkir lagatíð, því að lög spámanna
lýstu nokkuð yfir burð Krists, þó að
hann kæmi síðar fram, svo sem þess-
arar messu tíð hefir lilut af nótt og
af degi. Dagmessa merkir miskunnar-
tíð, því að burður drottins rak braut
alla villunótt úr hjörtum trúaðra og
sýndi eilíft ljós réttlátum mönnum
svo sem sálmaskáldið mælti: Upp
rann ljós réttlátra eftir myrkur, misk-
unnsamur og réttlátur drottinn!
Göfgum vér þá, góðir bræður og
systur, tákn endurbótar vorrar með
hreinum hug og lofum vér drottin í
öllum verkum miskunnar hans! Elsk-
um vér drottin, Jesúm Krist, borinn
í vorum líkam, að vér megum sjá hann
konung dýrðar, lifanda og iíkjanda í
sínu veldi fyr utan enda! Amen.
20