Samvinnan - 01.12.1948, Blaðsíða 21

Ævintýri
frá
Fríða litla og skríinslið Frakklandi.
EINU SINNI var ríkur kaupmaður,
sem átti sex börn. Honum þótti
fjarskalega vænt um öll börnin, en sér-
staklega um það yngsta. Það var lítil
stúlka, sem var bæði góð og s\o fríð, að
allir kölluðu hana Fríðu.
En svo vildi það til, að ríki kaup-
maðurinn tapaði öllum eigum sínum
og varð fátækur maður. Öll börnin
grétu af sorg og vonbrigðum, nema
Fríða litla. „Verið þið ekki að gráta út
af þessu,“ sagði hún. „Við verðum
ekki rík aftur, þó að þið grátið. Nú
verðum við að reyna að verða glöð og
hamingjusöm án peninga.“
Svo var það einn dag, að ári liðnu,
að kaupmaðurinn þurfti að fara til
borgarinnar. Hann spurði Fríðu litlu,
hvað hana langaði mest til, að hann
færði henni, þegar hann kæmi heim
aftur. „Færðu mér bara eina rós, faðir
minn,“ sagði hún. „Það er svo langt
síðan eg hef séð fallega rós.“
Kaupmaðurinn fór til borgarinnar,
en gat hvergi fengið rós handa Fríðu
litlu. Á heimleiðinni brast á niðdimm
stórhríð og kaupmaðurinn villtist. Allt
í einu sá hann ljós framundan. Hann
flýtti sér þangað og fann þar stóran
kastala. Kaupmaðurinn opnaði kast-
alahliðið og gekk inn. Það var enginn
heima. Á borðinu var dýrindis matur
og uppbúið rúm beið hans.
Þegar kaupmaðurinn vaknaði dag-
inn eftir og leit út um gluggann, sá
hann sér til mikllar undrunai, að allur
snjórinn var horfinn, en við gluggann
var stór rósarunni með fjölda út-
sprunginna rósa.
Þetta er ágætt, hugsaði hann. Nú
get eg náð í rós handa henni Fríðu
litlu.
En um leið og hann hafði tekið eina
rós af runnanum, heyrði hann ógur-
legt öskur, og ferlegt skrímsli kom í
Ijós.
„Hvernig dirfist þú að taka af rós-
unum mínum!“ hrópaði skrímslið.
„Eg hef veitt þér húsaskjól í hríðinni
og bæði góðan mat og ldýtt rúm, og
nú ætlar þú að ágirnast rósirnar mín-
ar. Þú verður nú að láta lífið fyrir van-
þakklæti þitt.“
„Æ, hlífðu mér,“ grátbað kaupmað-
urinn. „Eg ætla bara að færa litlu dótt-
ur minni þessa einu rós.“
„Ef einhver dætra þinna vill koma
til mín af frjálsum vilja og vera hér í
þinn stað, skal eg sleppa þér, en annars
ekki,“ öskraði skrímslið.
Kaupmaðurinn hafði alls ekki í hug,
að láta neina af dætrum sínum fara til
skrímslisins, en samt lofaði hann því,
að hann skyldi biðja einhverja þeirra
um það.
Þegar kaupmaðurinn kom heim,
sagði hann börnunum sínum, hvernig
komið var. Systur Fríðu, sem allar
voru eigingjarnar og fullar af sjálfs-
elsku, ávítuðu hana fyrir að bafa beðið
um rósina, en bræður hennar vildu
helzt drepa skrímslið.
Fríða litla var ósköp sorgbitin, þegar
hún heyrði þetta og sagði: „Faðir
minn! Það er mér að kenna, hvernig
komið er, og þess vegna skal eg fara til
skrímslisins.“
I fyrstu vildi kaupmaðurinn ekki
heyra það, en að lokum varð hann að
láta undan.
Þegar litla stúlkan kom til kastal-
ans, fann hún þar allt, sem henni þótti
mest gaman að. Þarna voru b.eði falleg
föt og góðar bækur. Maturinn var
ákaflega góður og svo voru Ieikin ým-
is falleg lög, sem Fríða litla hafði mik-
ið yndi af að hlusta á. En samt var hún
hrædd að vera þarna ein og henni
leiddist ósköp mikið.
Um kvöldið, þegar hún var að borða
kvöldverðinn, kom skrímslið inn úr
dyrunum og sagði: „Má eg horfa á þig
meðan þú ert að borða matinn þinn,
Fríða litla?“ Fríði kenndi svo í brjóst
um skrímslið, að hún lofaði því að
vera. Á hverju kvöldi eftir þetta, kom
skrímslið inn og horfði á hana borða
kvöldverðinn. Fríða og skrímslið urðu
mestu mátar. Fríða sá líka, að þó að
skrímslið væri svona ljótt, var það
samt ekkert slæmt í sér.
En svo var það eitt kvöld, að skrímsl-
ið spurði Fríðu litlu, hvort hún vildi
ekki eiga sig. „Það er fallega gert af
þér að vilja eiga mig,“ sagði Fríða litla.
„En mér er það nú samt óinögulegt."
Skrímslinu féll mjög þungt svar
hennar. „Viltu þ áekki lofa mér því,
að fara aldrei frá mér?“ spurði það.
„Ef þú yfirgefur mig, þá held eg, að eg
deyi af sorg.
Fríða litla lofaði, að hún skyldi ekki
yfirgefa skrímslið, en bað þess, að hún
fengi að skreppa heim til foreldra
sinna. Skrímslið leyfði henni það, en
áminnti hana um að koma aftur að
viku liðinni.
Fríða litla fór heim til föður síns.
Og henni þótti svo gaman að vera
komin heim, að hún veitti því enga at-
hygli, hve vikan var fljót að líða.
Tíunda nóttin, sem Fríða var
heima, dreymdi hana, að hún sá
skrímslið liggjandi á jörðinni aðfram-
komið af sorg. Og þegar hún minntist
þess, hve gott það hafði verið henni,
og flýta sér til þess aftur.
Hún fann skrímslið í kastalagarðin-
um, þar sem það lá, nær dauða en lífi.
Fríða litla klappaði því og sagði: „Þú
mátt ekki deyja, því að mér þykir svo
vænt um þig, og eg skal giftast þér, ef
þú vilt.“
Hún hafði varla sleppt orðinu, þeg-
ar skrímslið breyttist í fallegan, ungan
mann!
„Kæra Fríða,“ sagði hann. „Þú hef-
ur bjargað lífi mínu. Vond galdranorn
lagði það á mig, að eg skyldi vera ljótt
skrímsli, þangað til eg hitti unga og
fallega stúlku, sem þætti vænt um mig.
Og þar sem eg er nú laus úr álögunum,
skulum við gifta okkur strax.“
Og það gerðu þau. Brúðkaupið stóð
í þrjá daga og þrjár nætur og Fríða
litla og ungi, fallegi maðurinn hennar
lifðu glöð og ánægð til æviloka.
21