Samvinnan - 01.03.1951, Blaðsíða 31

enga eina orsök, sem liægt er að halda á eins og verðlauna-
grip í íþróttakeppni. Það verður að taka tillit til alls hag-
kerfis óvinaþjóða, landfræðilegrar afstöðu þeirra og fjölg-
unar þjóðanna . . .
,,Og hugsjóna þeirra,“ sagði ég. „Valdaþorsta leiðtoga
þeirra, nýrrar trúar, — eða konu.“
„Nú kemur þú aftur með goðsagnirnar,“ sagði liann.
„Þú tókst þátt í einni styrjöld og ég í annari. Mín reynsla
af stríði er að berjast í fimm ár og sjá svo bezta vin minn
falla við hlið mér, og gleðjast — svo sannarlega gleðjast yfir
því að það var hann en ekki ég. Eg kæri mig ekki um ann-
að stríð.“
,,Jæja,“ sagði hann, „hvað sem kann að valda næsta
stríði, þá verður það ekki kona. Þú getur bægt frá þér öll-
um ótta um það.“
„Það er ég ekki viss um,“ svaraði ég.
Við héldum umræðunum lengi áfram, og ég varð engu
nær. En ég hafði gott af því að tala og við drukkum heil-
mikið af viskíi. Þegar ég kom lreim, var ég rólegri, en mér
fannst ég vera orðinn gamall, eins og persóna í grísku leik-
riti, sem sér stórbrotinn harmleik í aðsigi, en getur ekkert
gert nema bíða lians og lúta honum.
Lydía og móðir hennar voru háttaðar, en ég náði í lampa
í eldhúsinu. Egkveikti á honum og fór út í hesthús. Gamla,
svarta merin hún Magga var tuttugu og sjö eða átta ára
gömul og við þorðum ekki að lofa henni að leggjast niður
af ótta við að hún mundi ekki standa upp aftur. Ég setti
því breitt belti undir hana á hverju kvöldi til að létta
mesta þunganum af fótum hennar, og hún svaf standandi.
Hún vaknaði, þegar ég kont inn, hneggjaði blíðlega og leit
við til að sjá mig.
Ég steig upp á hjólbörur í tómum bás næst við hana,
teygði mig upp undir bjálka við vegginn og dró fram það,
sem ég hafði falið þarna næstum þrem árum áður, og aldrei
litið á allan þann tíma. Eg liafði pakkað því inn í brúnan
pappír og sett band utan um, og nú var pakkinn þakinn
rykvef. Ég þurrkaði rykið og skar strenginn. Nokkur
augnablik liélt ég í höndum mér vindlingakassa, klædd-
um ágætu leðri frá Flórenz, nteð gylltum myndum, sem
ég hafði keypt í verzlun hjá Ponte Vecchio. Svo opnaði ég
kassann.
I öskjunni lá brotin skel af stóru, hvítu eggi. Ég hélt
brotunum saman og komst að þeirri niðurstöðu, að það
hafi verið rúmlega sjö þumlunga langt og einir fjórir í
þvermál, þar sem það var breiðast.
Það var þetta, sem ég fann fyrir utan svefnherbergis-
gluggann, jregar ég kom heim frá jarðarför föður míns.
Ykkur kann að finnast það broslegt, en þið eruð ekki í
mínum sporum. E N D I R .
Eric Linklater, höfundur hinnar
sérkennilegu framlialdssögu, sem hér
lýkur, er einn frœgasti núlifandi rit-
liöfundur Skota. Hann er Orkneying-
ur og f>ví sennilega með norrœnt blóð
i œðum frá fornu fari, en auk þess er
hann af seensku fólki kominn í móð-
urœtt. Hefur hann lagt mikla rcckt við
norrœna menningu, dáir islenzkar
fornbókmenntir og liefur leitazt við
að temja sér stil, er svipar lil beztu
Islendingasagnanna.
Linklater hóf ritstörf fyrir rösklega
alclarfjórðungi, og fór gott orð af
verkum hans. Frœgur varð hann þó
ekki fyrr en með skáldsögunni „Juan
i Ameríku“, sem út korn skömmu eft-
ir 1930. Síðan hefur hann notið vax-
andi hylli fyrir skáldsögur, smásögur
og leikrit sin, og má nefna af verkum
hans skáldsöguna „Men of Ness“, sem
kölluð hefur verið nútima íslendinga-
saga. Eitt af síðustu vérkum hans er
leikritið „Kjarnorkulceknirinn“, sem
sýnt var á Edinborgarhátiðinni síð-
astliðið sumar i fyrsta sinn.
/ fyrri lieimsstyrjöldinni var Link-
later sjálfboðaliði i hinni frccgu
skozku „Black Watcli“ hersveit, og
scerðist þá i orrustu. í síðari styrjöld-
inni starfaði liann við loflvarnir i
Scapa Floiu, en ltom svo til íslands og
var hér um hríð. Hann er friðarvin-
ur mikill, eins og sjá má af sögunni,
sem hér hefur birzt, en honum er ekki
um að friðarbarátta sé gerð að póli-
tískri tálbeitu. Til þess er liún hon-
um of mikils virði.
Linklater bjó til skamms tima á
Orkneyjum, en fluttist fyrir þrem ár-
um til „meginlandsins“. og á nú gaml-
an og fagran búgarð í Norður-Skot-
landi. Lengra liefur hann ekki feng-
izt til að fara frá þeim víkingaslóðurn,
sem hann ann mest.
Linklater á konu, sem er allmiklu
yngri en hann, og með lienni fjögur
börn. Hefur móðirin ráðið nafngift
tveggja, sem heita Sally og Andreiu,
en faðirinn hinna tveggja, sem lieita
Kristín og Magnús.
31