Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 95

ANDVARI
GRÁSKJÓNI Á GRUND
189
hnakkinn og fékk tak á ístaðsól vinstra
megin. Ur því mátti hann snúast eitthvað
fyrst, því nú gat ég látið hann bera mig
eða draga og þannig lauk að karl stóð á
meðan ég seig með hægð í hnakkinn. En
ekki gekk það hljóðalaust, því folaskratt-
inn blés og drundi, dæsti og stundi en ég
tautaði einhvern þvætting — ætlaðan
honum að hlusta eftir, ef það gæti dreift
athyglinni og góðan mér til að skynja af,
að til gæti það verið, sem væri enn
heimskulegra en hreyfingar mínar og
limaburður. Og þar sat ég þá í hnakknum
með rassinn aftur á afturbogabrún, aðra
höndina á ístaðsól vinstra megin en hina
frammi á vanga hestsins og andlitið niður
við fax. Ég sleppti ístaðsólinni og tók
vinstri tauminn með þeirri hendinni,
sleppti beizlisvanganum og færði hægri
lúkuna ofar og aftar í tauminn albúinn að
snúa hestinum til hliðar ef hann gerði
nokkuð af sér, sem ekki varð, rétti mig
síðan í sæti og losaði um alla hindrun á
folanum.
Gráskjóni leitaði fyrir sér, kippti til
höfðinu, fann sig frjálsan og fór af stað.
Þunginn var aftarlega sökum þess
hvernig ég hafði hnoðazt á bak, en ein-
mitt vegna þess reis líka hesturinn vel
í fangið og ekkert erti né hræddi þegar
losnaði um taumana. Hann fór af stað
af því að hann hafði enga kyrrstöðu-
náttúru, en hann fór hægt.
Ég hallaði honum aðeins að aðalleið-
inni, grunnum, sléttum, breiðum hlemmi
götum, senr hann svo átti að tölta fagur
og fimvirkur.
Það var þá líkast því. Þ .tta var ekki
tölt, það var töltlíki. Og svona í einar
tuttugu mínútur höfðum við þann leik
að ég skorðaði mig í þeirri stellingu, sem
mér fannst helzt gefa árangur, en klár-
inn fátaði á fetgangshraða sitt sporið
hvoru megin við allt réttlæ'ti, háreistur
þó og laus í taumum. Mátti svo heita
hann hitti rétta gangtegund á beztu blett-
unurn, en var þá þó sí og æ að hoppa út
undan sér og ætíð að verri vegi, þar sem
sveik undan fæti eða hófur rakst í hnúsk
svo að við hnykktumst báðir úr stelling-
um, gat hann þá frekar breytt um fram-
göngu. Varð ég þá að stilla og setja hann
á fetgang upp úr kyrrstöðu aftur. Var
þetta margendurtekið svona bæjarleiðar-
korn þegar okkur bar að grundarbala
utan við alldjúpa moldargróf, en á hægri
hönd var bakki brattur og allhár niður
að eyri við ána. Hafði þar verið farin
þvert grundin og grófin á meðan hestum
einum var vegur valinn, en nú hafði
verið mokaður bílfær stallur í bakkann
skáhallt niður til eyrarinnar við ána, lá
því leiðin öll nokkuð niður í móti yfir
grundina og til lækjar framan við grófar-
kjaftinn.
Þarna datt mér í hug að gera folanum
glennu, tók aðeins í taum og létti ásetu.
Þar beið ekki svarið. Gráskjóni notaði
stuðninginn og greip hratt brokk með
hvassri ásókn suður og niður grundina
að ruðningshjallanum framan í barðinu,
en þegar skipti um frá grasi til moldar —
brautin var lítið ekin og því malarlaus —,
gaf ég honurn eftir tauminn og breytti
ásetunni aftur í gamla horfið.
Éolinn fipaðist á brokkinu og lenti yfir
á töltið og nú á sama hraða og hann hafði
haft fyrir gangbrigðin. Má geta nærri
um viðkomu og fótaburð, þegar stórgeng-
ur og ferðmikill, hástígur og háreistur
klárhestur skiptir yfir í hraðtölt, og er
sá atburður ánægjulegur hverjum, sem
hans fær að njóta, en fyrir mér voru
notin urn stutta stund að því sinni. Rétt
áður en til eyrar kom hóf hesturinn sig
allan á loft og sveiflaði sér í hálfhring.
Hann var á suðurleið þegar fætur losn-
uðu frá jörðu, en horfði í rétt norður
þegar hann næst tók fótum til foldar.
Er þetta hreyfing, sem ég hafði aldrei