Andvari - 01.08.1961, Blaðsíða 25

ANDVABI
VEGURINN YFIR HEIÐINA
119
Hún trúði ekki fullyrðingum hans. Það var eins og liann segði þetta allt
til þess að friða hana, en í raun og veru byggist hann við öðru.
— Það er gott að geta hvílt sig áður en þetta hyrjar, sagði hún. En hvemig
er með þessa benzínstíflu, heyrist hún ekki á gangi bílsins — fer hann ekki að
hökta og svoleiðis?
— Sá sem ekur heyrir það og finnur bezt.
— Nú — svoleiðis. Eg heyrði nefnilega enga breytingu, sagði hún.
Hann varð henni ókunnur á svipinn og horfði fram á veginn af enn meiri
athygli en áður, eins og hann hefði allt í einu skvnjað óvænta hættu.
— Var Guðjóni ekki boðið? spurði hún.
— Veit það ekki — hef ekkert heyrt til hans, svaraði hann fljótt.
— Þau hafa þó áreiðanlega vonazt eftir því — kannski von, hann er svo
mikið á þessu sviði.
— Þeim verðugu er ekki alltaf boðið, sagði hann.
— Ég er ekki að segja, að hann sé verðugastur. En hvemig fara hinir?
— Sjálfsagt fljúgandi, að minnsta kosti ráðherrann.
— Ætli frú Guðrún fari með honum?
— Það þykir mér líklegt.
— En Elafsteinn og Guðrún — veiztu hvort þau fara?
— Tel það víst.
— Þá verður líklega öllu tjaldað, sagði hún. Ég var heppin að ná í þennan
kjól, verst hann krumpast allur í töskunni og enginn tími til þess að fá hann
straujaðan, áður en maður þarf að klæðast í hann.
— Ætli það verði ekki einhver ráð með það.
— Áttu að halda ræðu? spurði hún.
— Kannski segi ég eitthvað.
— Annað hvort, sem hefur setið í stjórn. En þú talar alltaf svo lágt, að
það heyrist ekki almennilega til þín, en það er svo gott sem þú segir, að það
má til með að heyrast, sagði hún.
— Ég hef aldrei verið hávær, sagði hann.
— En kemst það sem þú ætlar, krúttið, sagði hún, hallaði sér að honum
og lézt vera ástleitin.
— Það vitum við ekki enn, svaraði hann.
Hann fann svitaperlur spretta fram á enni sér og þóttist vita, að hann
væri fölur í andliti. Hann vonaði að hún tæki ekki eftir því.
Elún hagræddi sér í sætinu.
— Guð hvað ég hlakka til, sagði hún. Svo leitaði hún sér betri hæginda.
Þau voru að komast upp í heiðardrögin. Sólskinsgeirar voru um brúnir