Andvari - 01.01.1972, Blaðsíða 82

80
ARNÓR SIGURJÓNSSON
ANDVAIU
raun Iians að vera alltaf eins konar utansveitarmaður um sín hjartfólgnustu mál.
Innan heimilis hans urðu þau honum ennþá hjartíólgnari þess vegna.
Á þessum árum voru allir bændur i sveitinni að einum undanteknum í Kaup-
félagi Þingeyinga. Kaupfélagið var öðrum þræði pöntunarfélag, sem skiptist í
deildir, þar sem deildarstjórinn safnaði pöntunum og gjaldeyrisloforðum og sá
urn reikningshald lyrir deildarmenn sína. Samskipti deildarstjóra og deildar-
manna voru mikil og náin. Jón á Hömrum var í deild þeirri, er faðir minn veitti
forstöðu, og voru því mikil sldpti þeirra. Fór alltaf mjög vel á með þeim. Jón
gætti þess vandlega að sníða öll viðskipti sín við hæfi. Ég held, að hann hafi
aldrei skuldað neinum neitt. En til þess þurfti hann alltaf að gæta fyllsta hófs.
Það var aldrei sultur í búi hans, en það var heldur aldrei mikið afgangs. En allt,
sem afgangs var, þótti sjálfsagt að gengi til dætra hans, Iþeim til menntunar og
frama.
Jón lét sig sjaldan vanta á mannfundi í sveitinni, ef þar voru á ferð mál, er
hann varðaði. En hann tók lítinn þátt í fundarmálum. Ég man ekki til þess, að
ég heyrði hann taka til ináls í ræðu'formi. Hann fór sjaldan heiman úr sveitinni
nema í kaupstaðarferðir, og þær fór hann ekki fleiri en 'þörf gerðist. Einstöku
sinnum fór 'hann til jarðarfarar utan sveitar til að kveðja fornvini eða ættingja.
Annars var hann heimakærari hverjum hónda sveitarinnar.
Einhvern veginn fannst mér, að nágrannafólk þeirra Hamrahjóna liti svo á,
að Jakóbína væri bónda sínum fremri. Ef til vill hefur það verið vegna þess, að
það þekkti hana ennþá minna. Hún var fálát og fáorð, og sízt af öllu talaði hún
við aðra um einkamál sín. En það vissu allir, að hún vann verk sín fljótt og vel,
og heimilið var alltaf með allra bezt hirtu og snotrustu heimilum sveitarinnar.
Hún gelck framan af árum í öll útiverk með bónda sínum, og það var jáfnvel
talið, að 'hún stjórnaði þeim oft meira en hann. Engar sögur fóru af því, að þeim
bæri nokkru sinni á milli. Þegar dætur þeirra komust á legg, sást þess hvergi
merki eða heyrðist, að þær gerðu nokkurn mun foreldra sinna, þær voru þeim
báðum jafn nán'ar. Heimilislífið virtist mjög samstillt, enda var fátt, sem truflaði
það. Ég man aðeins eitt sumar eftir öðru heimilisfólki á Hömrum en hjónunum
og þessum tveimur dætrum þeirra. Eg man ekki eftir Ragnhildi litlu, enda var
ég ekki heimilinu náinn, en mikið á burtu úr sveitinni þau fáu ár, er hún lifði.
Hamrar í Reykjadal er lítil jörð, en snotur og farsæl. Bú þeirra Hamráhjóna
var tæplega meðalbú á þingeyska vísu, sniðið eftir því, sem jörðin bar. Ég veit
ekki tilþess, að það hafi nokkru sinni orðið fyrir teljandi áföllum, og aldrei heyrði
ég þess getið, 'að þaðan þyrfti að leita hjálpar um hey í harðindum á vori, en
aldrei var þar heldur mikið afgangs. Ég veit ekki nákvæmlega um stærð búsins,
en það hefur verið tæplega hundrað vetrarfóðraðs sauðfjár, tvær kýr og 2—3 hross.